Pisco, Ica en paradise itself: Huacachina
Door: Martine
Blijf op de hoogte en volg Martine
05 September 2014 | Peru, Pisco
5/09/2014
Om 6.30 stonden we op. Niet wetend wat voor weer het vandaag zou worden toch maar een trui en een jas aangedaan. We werden opgehaald en er werd ons verteld dat door de heftige golven de boottocht naar Islas Ballestas niet door kon gaan, meeh. We reden wederom langs de bevuilde kust richting Nationaal park Paracas. We hadden een uur de tijd om te ontbijten in El Chaco, een dorpje nabij het nationaal park. Samen met een spaans stel hebben we ontbeten en daarna leuke foto’s gemaakt van de pelikanen, mooie palmbomen en de gekleurde bootjes in de haven. We werden hierna met –een waarschijnlijk afgedankte westerse bus- opgehaald. Ook heb ik bij de winkeltjes 2 armbandjes en sleutelhangers gekocht, de eerste souvenirs (L) Al snel reden we door de woestijn, het nationaal park in. Een en al zand, rots en blauwe oceaan. We zagen fossielen, paarse schelpen, een dode zeehond en prachtige panorama’s. Natuurlijk foto’s voor mijn leven gemaakt;) We stapten regelmatig uit de bus, kregen uitleg en liepen langs de kustlijn. Het werd superwarm en alle lagen kleding gingen uit. Aan het eind van de rit kwamen we in de haven, waar de vers gevangen vis uit de boten werd gehaald. Alle pelikanen eromheen vlogen, in de hoop een visje mee te pikken. We kregen uitleg over soorten vis in een van de aangelegen visrestaurants, ook kregen we een glaasje Pisco, de lokale drank die naar mojito smaakt. We besloten een gemixte visplaat te bestellen, in het hete zonnetje hadden we prachtig uitzicht en aten we van de limoen gemarineerde vis. Een uur later werden we weer verwacht en reden we weer naar Pisco. Onderweg reden we door een zandstorm, geweldig wat een dag! Rond 14.30 kwamen we weer aan in Pisco. We gingen naar het hostal, heerlijk alles op een paar minuten afstand lopen. Nu ook een Birkenstocks aangedaan want het was lekker warm weer. Bij de supermarkt wat te snaaien gehaald en in het zonnetje gaan zitten op de Plaza des Armas met het puzzelboekje en de reisgids. Plannen makend voor de komende dagen: morgen naar El Chaco om een dagje aan het strand te chillen. Vanochtend is daar goed bevallen. En dan daar een hostel voor de overnachting. En de dag daarna terug naar Pisco om wederom met de Flores bus naar Ica te reizen. Vanuit Ica kunnen we dan naar Huacachina om daar te genieten van de oase. Het ligt namelijk 5 km van elkaar af. Na even gezeten te hebben kwamen er oude en jonge locals even bij ons kijken en wilden met ons praten. Helaas konden wij nog steeds geen spaans, het werd een soort monoloog waarin wij schuddend ‘no espagnol’ antwoordden. Nog een stukje gewandeld buiten de kleine plattegrond en direct vervallen huizen gespot, wat een contrast binnen twee straten zeg! Pisco ligt op een gevoelige plek voor aardbevingen, dat is te zien ook! De laatste aardbeving was erg heftig, in 2007 is een groot deel van de stad verwoest. We werden ook als snel door een local gewaarschuwd niet verder te lopen met de camera zichtbaar. Toen maar snel naar het plein gegaan om ons halve tourgeld terug te krijgen. Het werd al wat kouder toen we onze vesten gingen halen en we bij het naastgelegen restaurantje ‘Luna y sol’ lekker hebben gegeten en gedronken. Ons verbazend over de tv die de hele avond aanstond en de soberheid mbt inrichting en afwerking, hebben we ons een paar uur verschanst, geschreven en uitgerust. Daarna naar het hostel gegaan en ook hebben we niet te vergeten in een internetcafé de foto’s van de camera gehaald en een aantal van deze op Facebook geplaatst.
6/09/2014
Vandaag hebben we voor de verandering eens uitgeslapen, al die activiteiten vergen de nodige energie. Wederom lekker gegeten bij Luna y sol, net als gisteravond. Voor het eerst een fruitsalade gegeten, hij zag er prachtig uit met roze ijs bovenop. Een goede match met mijn roze shirt. Daarna geïnformeerd naar de prijzen en vertrektijden van Flores, zodat we morgen naar Ica kunnen reizen. Dit bleek slechts 5 soles te kosten. We willen morgen de bus van 13:45 halen. Voor nu genoeg Pisco gezien en uitgecheckt bij het hostel. Al snel een ‘taxi’ gevonden die ons naar El Chaco kon brengen. De auto zag er op zijn zachtst gezegd vervallen uit. Hij kraakte, rook naar vis, had geen ramen maar doorzichtig zeil en de deuren konden van binnenuit enkel open met een touwtje open. De hendel was spoorloos.
Maar goed, hij reed. Langs de vismeelfabrieken arriveerden we binnen een half uur na uitchecken in El Chaco. Direct werden we aangeklampt door een hosteleigenaresse. We liepen mee en waren tevreden, verkocht! De kamer had een bamboedak en lag in een schattig gangetje met andere kamers. Het was zonnig en we trokken de zomeroutfits uit de kast, naja backpacks. Al bij het verlaten van het hostel stuitten we op een rits souvenirwinkeltjes waar we gevoelsmatig de hele middag hebben gelopen en echt heel veel ingeslagen hebben. Eigenlijk alleen ik… Pisco, oorbellen, kettingen, etuis, haarbanden, haarelastieken/speldjes, kussensloop en koelkastmagneten. Daarna hebben we heerlijke fruitjuices aan de boulevard gedronken. Ook vandaag al flink verkleurd. Na een tijd ging het waaien en werd het fris. In het hostel wat warms aangedaan en zoals altijd alle souvenirs uitgestald en doorgesproken (Björn snapt niet dat ik dat zo leuk vind) Ook gelijk de backpack heringericht en alle avonturen weer vastgelegd. Onze magen begonnen inmiddels te knorren en het werd dus tijd om een restaurant op te zoeken. Als snel vonden we een restaurant naar onze zin met leuke bediening en goed eten. Hier hebben we het eerste Peruaanse biertje gedronken! In combinatie met een lekkere steak met friet. Er stond leuke muziek op een gegeven moment werd er een microfoon doorgegeven (iets waarbij het zweet mij uitbreekt, trauma 5 VWO CKV). Gelukkig waren het Spaanstalige liedjes en werden wij twee ontzien. OEFF.
Op een gegeven moment was er een stel dat een restant van de enorme pizza aanbood die zij niet meer opkonden. Daar zeggen wij uiteraard geen nee tegen: al smaakte de pizza een beetje naar plastic… Het was vrij koud binnen, wel brandde er een oven/ open haard. We gingen terug naar het hostel, eerst nog even in mijn beste Spaans de weg naar de bushalte gevraagd: donde esta la estaciones de busses? Te horen gekregen dat er collectivo’s aan de andere kant van de ‘pista’ langs zouden komen die ons voor 3 soles zouden vervoeren naar Pisco. Onduidelijk en te ingewikkeld om uit te vragen hoe dit precies in werking gaat op het moment supreme. Björn zegt in het boekje gelezen te hebben dat je aan de kant van de weg moet staan en dat de chauffeur toetert, wij dan seinen en de chauffeur stopt. Ik ben benieuwd… Eerst maar lekker douchen en slapen tot het volgende avontuur zich morgen aankondigt.
7/09/2014
Na heerlijk geslapen en genesteld te hebben met de leukste, onze tassen klaargezet voor vertrek! Vandaag gaan we naar Ica,oleole. Eerst goed ontbeten aan het boulevardje en daarna onverwachts beland op een zondagse markt. Veel winkels waren op deze rustdag overigens gesloten en het hele dorp leek uitgelopen om op de markt zoete taart te eten. Die taarten zien er zo perfect uit dat ze van plastic lijken te zijn. Toch een punt geprobeerd waarvan de smaak tegenviel, een en al smakeloze slagroom! Er werd onder het genot van Spaanse dansmuziek door een man, de burgermeester? Door een microfoon geroepen. Al met al een gezellige boel die we rond 12.15 weer moesten verlaten om een collectivo te scoren. Vrijwel direct verscheen er een collectivo ten tonele die zoals Björn had gelezen toeterde en stopte na ons seintje. Dat is gelukkig goed gegaan! We moesten snel instappen omdat er inmiddels een rij toeterende auto’s zich achter de collectivo had verzameld. Rustig in stappen is er in Peru niet bij. We waren al vroeg in Pisco, toen we kaartjes wilden halen bleek deze op de heilige rustdag helemaal niet te gaan!!!
We baalden enorm omdat er in Pisco werkelijk niets te beleven viel. Harde muziek van de verkiezingscampagne op het centrale plein en het risico om buiten de kaart beroofd te worden. Gelijk maar een hostel gezocht om in ieder geval onze tassen te dumpen. Daarna het zonnetje opgezocht op het pleintje waar we muziek geluisterd hebben en ik allerlei mensen van veraf op de gevoelige plaat gezet heb. Toen we op zoek wilden naar een normaal restaurant, we waren de patat inmiddels zat, konden we niets vinden. Zelfs de beste snackbar van Pisco (genoemd in de reisgids) bestond nu uit een aantal brokstenen. Uiteindelijk toch beland bij een Peruaanse KFC variant, waar ik mijn verhemelte, jawel, godsgruwelijk verbrandde AAN DE KIP EN PATAT. Ik wil groente!
Omdat we morgen nu echt naar Ica zouden vertrekken hebben we de lokale bank leeggepind en onderweg naar het hostel nog even koffie gedronken bij een überhippe tent, Café Manhattan. Deze westerse titel trok ons wel en het kopje koffie ook. Deze bar was net een maand open en had een mooie binnenplaats met buitenkeuken en hoge muren met cactussen en andere beplanting. Ook konden we eindelijk Engels spreken We lagen vroeg in bed, morgen is de eerste bus (7.15) naar Ica van ons!
8/09/2014
Vannacht lag ik zo warm met mijn pyjama aan en mijn dikke sokken erover. De wekker ging al vroeg, om 06.25. We hebben ons in 8 minuten aangekleed, zo graag wilden we verder met het ontdekken van Peru. Tijdig gingen we naar de busterminal. Een verlaten, kaal en vies stuk grond. Al snel zaten wij tussen de Piscenaren(?) en scheurden we door de woestijn. Tot mijn schrik werd er te pas en te onpas getoeterd en geremd. Regelmatig stopten we en stapten verhitte mensen in. Dit alles zorgde ervoor dat ik al snel misselijk werd (mede door de pikante etenswaren die mensen vervoerden) Rond 8.30 kwamen we aan in Ica, waar we direct bij het verlaten van de busterminal werden gewaarschuwd voor ‘pelligro’. De stad zelf sprak ons niet zo aan, het was net als andere grote steden stoffig, druk en armoedig. We besloten als eerst maar naar het oude vertrouwde en vooral veilige Plaza des Armas te gaan om te ontbijten. Iets waar we zeker aan toe waren. We vonden een plek waar ik een lekkere fruitsalade kreeg met de inmiddels bekende slappe thee. Er bestaan hier drie smaken; te puro, anis en manzanilla. De zakjes hier bevatten te weinig thee om hem goed op smaak te brengen. Een lokaal stel begon in het Spaans tegen mij te praten en vonden het geweldig dat we uit Holland kwamen. Inmiddels was de bewolking als sneeuw voor de zon verdwenen en werd het goed heet. We besloten even bij te bruinen om lokaal wat lokale kerken te zien en het regionale museum te bezoeken. We namen een Peruaanse tuktuk en kwamen aan op een enorm uitgestrekt terrein met een betonnen gebouw in het midden. Het museum bevatte informatie over de verschillende Inca culturen: paracas, nazca en pisco cultuur. Tevens waren er foto’s van vondsten, schedels en mummies van inca’s. Er was een groepsreis die Engelse uitleg kreeg, hier gingen wij uiteraard bijstaan om een graantje mee te pikken. Buiten kon je vanaf een uitzichtpunt nagemaakte Nascalijnen zien. Verder was er een winkeltje waar we ijs gehaald hebben en gechilled hebben. Per tuktuk zijn we tien naar de oase Huacachina gereisd. Toen we er bijna waren moesten we een klim maken waardoor de tuktuk inclusief ons en de backpacks bijna niet omhoog kwam. Echt tussen de hoge zandheuvels lag Huacachina, een meer met daaromheen palmbomen en een boulevard met hostels en restaurants. We zagen al direct een heel luxe hotel met zwembad, deze bleek 120 soles inclusief ontbijt te kosten. Eerst even verder gekeken maar toen toch voor deze gekozen. Snel ingecheckt, bikini aangetrokken en een duik genomen. Maar eenmaal door was het heerlijk vertoeven. Een paar uur later waren we beiden al wat rood aangelopen en gingen we het meer verkennen. Het was werkelijk een prachtig gezicht: de middagzon, palmbomen, het groene water en natuurlijk de omliggende zandheuvels. Het liep al aan het einde van de middag en het werd wat kouder. We gingen ergens wat drinken, een maracuja shake, yumyum. Even terug naar het hotel om wat warmers aan te doen. Ook hebben we voor morgen een buggytour plus sandsurfing geboekt. Zelf probeerde we de heuvel te beklimmen om een mooi uitzicht te hebben op de zonsondergang die gaande was. Deze klim viel tegen zeg! Het uitzicht daarentegen niet op de tegenoverliggen heuvels zag je mensen zandsurfen, als minimensjes. Verderop zag je Ica liggen met alle lichtjes en bovenal lag beneden ons de lagune. Het was een supermooi gezicht. Blij met deze ervaringen en het babypakje voor onze futurebaby, dat ik gekocht had. Haha. We hebben goed gegeten bij een drukbezocht restaurant met terrasverwarming. Voor de verandering namen we spaghetti en een salade. Ook smaakte de koffie eindelijk goed… de hele avond hier gezeten en in geschreven. Straks naar ons mooie hotel dat op een steenworp afstand van het restaurant en het meer ligt. De legende zegt trouwens dat deze oase is ontstaan omdat een prinses zich aan het baden was. Ze zag dat ze bespied werd en liet van schrik haar spiegel vallen. De spiegel veranderde in de lagune, met de oase als resultaat.
9/09/2014
We waren allebei al vroeg wakker, rond 6.45. Buiten was het bewolkt, zoals verwacht. Het was superstil en koud. Dit maakte dat de gigantisch grote haast lege veranda’s van restaurants een treurige uitstraling gaven. Ooit was dit DE plek van Peru waar massa’s mensen heen kwamen om te genieten van het geneeskrachtige water. De dichtgetimmerde hokjes onder de boulevard (vroeger denk ik gebruikt als kleedhokjes) maakten het bovenstaande nog beeldender. We konden ontbijten in een restaurantje naar het hotel. Het was er koud, geen ramen en ook geen kachel te bekennen. Niet bepaald een plek waar ik zelf zou zijn gaan zitten, het zat inclusief bij de overnachting. We kregen ei, koffie, brood en sap. We waren al vroeg weer klaar en gingen nog maar even ons warme bedje in. Björn was wat koortsig en misselijk, onduidelijk hoe dit kwam. Hoogteziekte leek geen optie, gezien de minimale hoogte hier. Rond tien uur kwam zoals gisteren de zon tevoorschijn en verscheen er een strakblauwe lucht. We wisten niet hoe snel we ons moesten begeven richting het zwembad. Het was maar 20 graden, hoewel het 30 graden leek te zijn. De zon brandde op onze huid, een koele duik was af en toe noodzakelijk. Rond lunchtijd kleedden we ons om om wat te gaan eten. Ook nu zat er weer patat bij het broodje, aarghhh. Gelukkig maakte de vruchtensap veel goed. Na even afgekoeld te zijn op dit terras met een eersterangs uitzicht op het meer, ging Björn even slapen. Hij voelde zich echt niet lekker, de vraag was of hij wel mee zou gaan naar de woestijn. Ondertussen lag mijn bedje bij het zwembad gespreid en pikte ik de zonnestralen mee, luisterend naar ‘superheroes’ van the Script. Om vier uur gingen we gelukkig beiden naar het hostel waarvandaan we zouden vertrekken. De groep bestond uit een stel uit Argentinië, een Duits stel, een Duitse jongen en wij. Björn zag erg op tegen het zandborden, ik was benieuwd of hij echt zou gaan… Wij zaten met de chauffeur voorin. We reden ze zandheuvels op tot we niets meer zagen van Huacachina en enkel in de verte Ica zagen liggen. Helemaal omgeven door talloze heuvels crossten we door de woestijn met scherpe, hoge bochten. Regelmatig speelde het achtbaangevoel in mijn buik op en hielden we elkaars hand vast. Bij de eerste stop konden we enkel foto’s maken, de drie die hierop volgden kregen we een zandbord met enge afdalingen. Niemand wilde het spits afbijten bij de eerste afdaling dus deed ik dat maar. Eenmaal beneden hoorde ik geklap Het was echt geweldig, zo op je buik liggend de heuvel af. Jammer genoeg remde ik mijzelf af door mijn benen in het zand te houden, volgende keer harder? Björn durfde de eerste keer niet, helaas. De tweede afdaling was een stuk steiler, toch ging ik als eerst. Het was geweldig!!! Björn probeerde het deze keer toch wel, na afloop zei hij dat hij nooit meer wilde. Uiteindelijk was hij niet meer te houden haha. Je wilt steeds meer en opnieuw, geweldig. De wereld is een grote speeltuin
Hierna reden we naar een heuvel waar we met 120 km/uur overheen gingen, lachen. We hadden een mooie plaats toen de zon onderging, volgens mij heb ik echt hele mooie plaatjes geschoten. Helemaal onder het zand en bijna onderkoeld (in ons hemd en korte broek) omdat het zonder zon een stuk kouder werd. Gelijk gedouched en mijn tas opgeruimd. Een fijne ontdekking was dat mijn tas een stuk leger leek dan eerst. Souvenirs kom maar bij Martine! Björn wilde het liefste in bed blijven dus ben ik alleen maar wat gaan eten. Ik had soep, juice en thee. (mijn eigen meegebrachte thee) Het voelde wel raar om alleen wat te eten, overal stelletjes etc. Ik vroeg me af hoe het is om alleen te backpacken, zelf zou ik iemand missen om mijn ervaringen mee te delen. Ook merkte ik dat alle verkopers en obers ineens meer flirten, nu ik alleen rondliep. Ze wilden van alles weten en ik kreeg gratis thee.
Altijd leuk:)
Om 6.30 stonden we op. Niet wetend wat voor weer het vandaag zou worden toch maar een trui en een jas aangedaan. We werden opgehaald en er werd ons verteld dat door de heftige golven de boottocht naar Islas Ballestas niet door kon gaan, meeh. We reden wederom langs de bevuilde kust richting Nationaal park Paracas. We hadden een uur de tijd om te ontbijten in El Chaco, een dorpje nabij het nationaal park. Samen met een spaans stel hebben we ontbeten en daarna leuke foto’s gemaakt van de pelikanen, mooie palmbomen en de gekleurde bootjes in de haven. We werden hierna met –een waarschijnlijk afgedankte westerse bus- opgehaald. Ook heb ik bij de winkeltjes 2 armbandjes en sleutelhangers gekocht, de eerste souvenirs (L) Al snel reden we door de woestijn, het nationaal park in. Een en al zand, rots en blauwe oceaan. We zagen fossielen, paarse schelpen, een dode zeehond en prachtige panorama’s. Natuurlijk foto’s voor mijn leven gemaakt;) We stapten regelmatig uit de bus, kregen uitleg en liepen langs de kustlijn. Het werd superwarm en alle lagen kleding gingen uit. Aan het eind van de rit kwamen we in de haven, waar de vers gevangen vis uit de boten werd gehaald. Alle pelikanen eromheen vlogen, in de hoop een visje mee te pikken. We kregen uitleg over soorten vis in een van de aangelegen visrestaurants, ook kregen we een glaasje Pisco, de lokale drank die naar mojito smaakt. We besloten een gemixte visplaat te bestellen, in het hete zonnetje hadden we prachtig uitzicht en aten we van de limoen gemarineerde vis. Een uur later werden we weer verwacht en reden we weer naar Pisco. Onderweg reden we door een zandstorm, geweldig wat een dag! Rond 14.30 kwamen we weer aan in Pisco. We gingen naar het hostal, heerlijk alles op een paar minuten afstand lopen. Nu ook een Birkenstocks aangedaan want het was lekker warm weer. Bij de supermarkt wat te snaaien gehaald en in het zonnetje gaan zitten op de Plaza des Armas met het puzzelboekje en de reisgids. Plannen makend voor de komende dagen: morgen naar El Chaco om een dagje aan het strand te chillen. Vanochtend is daar goed bevallen. En dan daar een hostel voor de overnachting. En de dag daarna terug naar Pisco om wederom met de Flores bus naar Ica te reizen. Vanuit Ica kunnen we dan naar Huacachina om daar te genieten van de oase. Het ligt namelijk 5 km van elkaar af. Na even gezeten te hebben kwamen er oude en jonge locals even bij ons kijken en wilden met ons praten. Helaas konden wij nog steeds geen spaans, het werd een soort monoloog waarin wij schuddend ‘no espagnol’ antwoordden. Nog een stukje gewandeld buiten de kleine plattegrond en direct vervallen huizen gespot, wat een contrast binnen twee straten zeg! Pisco ligt op een gevoelige plek voor aardbevingen, dat is te zien ook! De laatste aardbeving was erg heftig, in 2007 is een groot deel van de stad verwoest. We werden ook als snel door een local gewaarschuwd niet verder te lopen met de camera zichtbaar. Toen maar snel naar het plein gegaan om ons halve tourgeld terug te krijgen. Het werd al wat kouder toen we onze vesten gingen halen en we bij het naastgelegen restaurantje ‘Luna y sol’ lekker hebben gegeten en gedronken. Ons verbazend over de tv die de hele avond aanstond en de soberheid mbt inrichting en afwerking, hebben we ons een paar uur verschanst, geschreven en uitgerust. Daarna naar het hostel gegaan en ook hebben we niet te vergeten in een internetcafé de foto’s van de camera gehaald en een aantal van deze op Facebook geplaatst.
6/09/2014
Vandaag hebben we voor de verandering eens uitgeslapen, al die activiteiten vergen de nodige energie. Wederom lekker gegeten bij Luna y sol, net als gisteravond. Voor het eerst een fruitsalade gegeten, hij zag er prachtig uit met roze ijs bovenop. Een goede match met mijn roze shirt. Daarna geïnformeerd naar de prijzen en vertrektijden van Flores, zodat we morgen naar Ica kunnen reizen. Dit bleek slechts 5 soles te kosten. We willen morgen de bus van 13:45 halen. Voor nu genoeg Pisco gezien en uitgecheckt bij het hostel. Al snel een ‘taxi’ gevonden die ons naar El Chaco kon brengen. De auto zag er op zijn zachtst gezegd vervallen uit. Hij kraakte, rook naar vis, had geen ramen maar doorzichtig zeil en de deuren konden van binnenuit enkel open met een touwtje open. De hendel was spoorloos.
Maar goed, hij reed. Langs de vismeelfabrieken arriveerden we binnen een half uur na uitchecken in El Chaco. Direct werden we aangeklampt door een hosteleigenaresse. We liepen mee en waren tevreden, verkocht! De kamer had een bamboedak en lag in een schattig gangetje met andere kamers. Het was zonnig en we trokken de zomeroutfits uit de kast, naja backpacks. Al bij het verlaten van het hostel stuitten we op een rits souvenirwinkeltjes waar we gevoelsmatig de hele middag hebben gelopen en echt heel veel ingeslagen hebben. Eigenlijk alleen ik… Pisco, oorbellen, kettingen, etuis, haarbanden, haarelastieken/speldjes, kussensloop en koelkastmagneten. Daarna hebben we heerlijke fruitjuices aan de boulevard gedronken. Ook vandaag al flink verkleurd. Na een tijd ging het waaien en werd het fris. In het hostel wat warms aangedaan en zoals altijd alle souvenirs uitgestald en doorgesproken (Björn snapt niet dat ik dat zo leuk vind) Ook gelijk de backpack heringericht en alle avonturen weer vastgelegd. Onze magen begonnen inmiddels te knorren en het werd dus tijd om een restaurant op te zoeken. Als snel vonden we een restaurant naar onze zin met leuke bediening en goed eten. Hier hebben we het eerste Peruaanse biertje gedronken! In combinatie met een lekkere steak met friet. Er stond leuke muziek op een gegeven moment werd er een microfoon doorgegeven (iets waarbij het zweet mij uitbreekt, trauma 5 VWO CKV). Gelukkig waren het Spaanstalige liedjes en werden wij twee ontzien. OEFF.
Op een gegeven moment was er een stel dat een restant van de enorme pizza aanbood die zij niet meer opkonden. Daar zeggen wij uiteraard geen nee tegen: al smaakte de pizza een beetje naar plastic… Het was vrij koud binnen, wel brandde er een oven/ open haard. We gingen terug naar het hostel, eerst nog even in mijn beste Spaans de weg naar de bushalte gevraagd: donde esta la estaciones de busses? Te horen gekregen dat er collectivo’s aan de andere kant van de ‘pista’ langs zouden komen die ons voor 3 soles zouden vervoeren naar Pisco. Onduidelijk en te ingewikkeld om uit te vragen hoe dit precies in werking gaat op het moment supreme. Björn zegt in het boekje gelezen te hebben dat je aan de kant van de weg moet staan en dat de chauffeur toetert, wij dan seinen en de chauffeur stopt. Ik ben benieuwd… Eerst maar lekker douchen en slapen tot het volgende avontuur zich morgen aankondigt.
7/09/2014
Na heerlijk geslapen en genesteld te hebben met de leukste, onze tassen klaargezet voor vertrek! Vandaag gaan we naar Ica,oleole. Eerst goed ontbeten aan het boulevardje en daarna onverwachts beland op een zondagse markt. Veel winkels waren op deze rustdag overigens gesloten en het hele dorp leek uitgelopen om op de markt zoete taart te eten. Die taarten zien er zo perfect uit dat ze van plastic lijken te zijn. Toch een punt geprobeerd waarvan de smaak tegenviel, een en al smakeloze slagroom! Er werd onder het genot van Spaanse dansmuziek door een man, de burgermeester? Door een microfoon geroepen. Al met al een gezellige boel die we rond 12.15 weer moesten verlaten om een collectivo te scoren. Vrijwel direct verscheen er een collectivo ten tonele die zoals Björn had gelezen toeterde en stopte na ons seintje. Dat is gelukkig goed gegaan! We moesten snel instappen omdat er inmiddels een rij toeterende auto’s zich achter de collectivo had verzameld. Rustig in stappen is er in Peru niet bij. We waren al vroeg in Pisco, toen we kaartjes wilden halen bleek deze op de heilige rustdag helemaal niet te gaan!!!
We baalden enorm omdat er in Pisco werkelijk niets te beleven viel. Harde muziek van de verkiezingscampagne op het centrale plein en het risico om buiten de kaart beroofd te worden. Gelijk maar een hostel gezocht om in ieder geval onze tassen te dumpen. Daarna het zonnetje opgezocht op het pleintje waar we muziek geluisterd hebben en ik allerlei mensen van veraf op de gevoelige plaat gezet heb. Toen we op zoek wilden naar een normaal restaurant, we waren de patat inmiddels zat, konden we niets vinden. Zelfs de beste snackbar van Pisco (genoemd in de reisgids) bestond nu uit een aantal brokstenen. Uiteindelijk toch beland bij een Peruaanse KFC variant, waar ik mijn verhemelte, jawel, godsgruwelijk verbrandde AAN DE KIP EN PATAT. Ik wil groente!
Omdat we morgen nu echt naar Ica zouden vertrekken hebben we de lokale bank leeggepind en onderweg naar het hostel nog even koffie gedronken bij een überhippe tent, Café Manhattan. Deze westerse titel trok ons wel en het kopje koffie ook. Deze bar was net een maand open en had een mooie binnenplaats met buitenkeuken en hoge muren met cactussen en andere beplanting. Ook konden we eindelijk Engels spreken We lagen vroeg in bed, morgen is de eerste bus (7.15) naar Ica van ons!
8/09/2014
Vannacht lag ik zo warm met mijn pyjama aan en mijn dikke sokken erover. De wekker ging al vroeg, om 06.25. We hebben ons in 8 minuten aangekleed, zo graag wilden we verder met het ontdekken van Peru. Tijdig gingen we naar de busterminal. Een verlaten, kaal en vies stuk grond. Al snel zaten wij tussen de Piscenaren(?) en scheurden we door de woestijn. Tot mijn schrik werd er te pas en te onpas getoeterd en geremd. Regelmatig stopten we en stapten verhitte mensen in. Dit alles zorgde ervoor dat ik al snel misselijk werd (mede door de pikante etenswaren die mensen vervoerden) Rond 8.30 kwamen we aan in Ica, waar we direct bij het verlaten van de busterminal werden gewaarschuwd voor ‘pelligro’. De stad zelf sprak ons niet zo aan, het was net als andere grote steden stoffig, druk en armoedig. We besloten als eerst maar naar het oude vertrouwde en vooral veilige Plaza des Armas te gaan om te ontbijten. Iets waar we zeker aan toe waren. We vonden een plek waar ik een lekkere fruitsalade kreeg met de inmiddels bekende slappe thee. Er bestaan hier drie smaken; te puro, anis en manzanilla. De zakjes hier bevatten te weinig thee om hem goed op smaak te brengen. Een lokaal stel begon in het Spaans tegen mij te praten en vonden het geweldig dat we uit Holland kwamen. Inmiddels was de bewolking als sneeuw voor de zon verdwenen en werd het goed heet. We besloten even bij te bruinen om lokaal wat lokale kerken te zien en het regionale museum te bezoeken. We namen een Peruaanse tuktuk en kwamen aan op een enorm uitgestrekt terrein met een betonnen gebouw in het midden. Het museum bevatte informatie over de verschillende Inca culturen: paracas, nazca en pisco cultuur. Tevens waren er foto’s van vondsten, schedels en mummies van inca’s. Er was een groepsreis die Engelse uitleg kreeg, hier gingen wij uiteraard bijstaan om een graantje mee te pikken. Buiten kon je vanaf een uitzichtpunt nagemaakte Nascalijnen zien. Verder was er een winkeltje waar we ijs gehaald hebben en gechilled hebben. Per tuktuk zijn we tien naar de oase Huacachina gereisd. Toen we er bijna waren moesten we een klim maken waardoor de tuktuk inclusief ons en de backpacks bijna niet omhoog kwam. Echt tussen de hoge zandheuvels lag Huacachina, een meer met daaromheen palmbomen en een boulevard met hostels en restaurants. We zagen al direct een heel luxe hotel met zwembad, deze bleek 120 soles inclusief ontbijt te kosten. Eerst even verder gekeken maar toen toch voor deze gekozen. Snel ingecheckt, bikini aangetrokken en een duik genomen. Maar eenmaal door was het heerlijk vertoeven. Een paar uur later waren we beiden al wat rood aangelopen en gingen we het meer verkennen. Het was werkelijk een prachtig gezicht: de middagzon, palmbomen, het groene water en natuurlijk de omliggende zandheuvels. Het liep al aan het einde van de middag en het werd wat kouder. We gingen ergens wat drinken, een maracuja shake, yumyum. Even terug naar het hotel om wat warmers aan te doen. Ook hebben we voor morgen een buggytour plus sandsurfing geboekt. Zelf probeerde we de heuvel te beklimmen om een mooi uitzicht te hebben op de zonsondergang die gaande was. Deze klim viel tegen zeg! Het uitzicht daarentegen niet op de tegenoverliggen heuvels zag je mensen zandsurfen, als minimensjes. Verderop zag je Ica liggen met alle lichtjes en bovenal lag beneden ons de lagune. Het was een supermooi gezicht. Blij met deze ervaringen en het babypakje voor onze futurebaby, dat ik gekocht had. Haha. We hebben goed gegeten bij een drukbezocht restaurant met terrasverwarming. Voor de verandering namen we spaghetti en een salade. Ook smaakte de koffie eindelijk goed… de hele avond hier gezeten en in geschreven. Straks naar ons mooie hotel dat op een steenworp afstand van het restaurant en het meer ligt. De legende zegt trouwens dat deze oase is ontstaan omdat een prinses zich aan het baden was. Ze zag dat ze bespied werd en liet van schrik haar spiegel vallen. De spiegel veranderde in de lagune, met de oase als resultaat.
9/09/2014
We waren allebei al vroeg wakker, rond 6.45. Buiten was het bewolkt, zoals verwacht. Het was superstil en koud. Dit maakte dat de gigantisch grote haast lege veranda’s van restaurants een treurige uitstraling gaven. Ooit was dit DE plek van Peru waar massa’s mensen heen kwamen om te genieten van het geneeskrachtige water. De dichtgetimmerde hokjes onder de boulevard (vroeger denk ik gebruikt als kleedhokjes) maakten het bovenstaande nog beeldender. We konden ontbijten in een restaurantje naar het hotel. Het was er koud, geen ramen en ook geen kachel te bekennen. Niet bepaald een plek waar ik zelf zou zijn gaan zitten, het zat inclusief bij de overnachting. We kregen ei, koffie, brood en sap. We waren al vroeg weer klaar en gingen nog maar even ons warme bedje in. Björn was wat koortsig en misselijk, onduidelijk hoe dit kwam. Hoogteziekte leek geen optie, gezien de minimale hoogte hier. Rond tien uur kwam zoals gisteren de zon tevoorschijn en verscheen er een strakblauwe lucht. We wisten niet hoe snel we ons moesten begeven richting het zwembad. Het was maar 20 graden, hoewel het 30 graden leek te zijn. De zon brandde op onze huid, een koele duik was af en toe noodzakelijk. Rond lunchtijd kleedden we ons om om wat te gaan eten. Ook nu zat er weer patat bij het broodje, aarghhh. Gelukkig maakte de vruchtensap veel goed. Na even afgekoeld te zijn op dit terras met een eersterangs uitzicht op het meer, ging Björn even slapen. Hij voelde zich echt niet lekker, de vraag was of hij wel mee zou gaan naar de woestijn. Ondertussen lag mijn bedje bij het zwembad gespreid en pikte ik de zonnestralen mee, luisterend naar ‘superheroes’ van the Script. Om vier uur gingen we gelukkig beiden naar het hostel waarvandaan we zouden vertrekken. De groep bestond uit een stel uit Argentinië, een Duits stel, een Duitse jongen en wij. Björn zag erg op tegen het zandborden, ik was benieuwd of hij echt zou gaan… Wij zaten met de chauffeur voorin. We reden ze zandheuvels op tot we niets meer zagen van Huacachina en enkel in de verte Ica zagen liggen. Helemaal omgeven door talloze heuvels crossten we door de woestijn met scherpe, hoge bochten. Regelmatig speelde het achtbaangevoel in mijn buik op en hielden we elkaars hand vast. Bij de eerste stop konden we enkel foto’s maken, de drie die hierop volgden kregen we een zandbord met enge afdalingen. Niemand wilde het spits afbijten bij de eerste afdaling dus deed ik dat maar. Eenmaal beneden hoorde ik geklap Het was echt geweldig, zo op je buik liggend de heuvel af. Jammer genoeg remde ik mijzelf af door mijn benen in het zand te houden, volgende keer harder? Björn durfde de eerste keer niet, helaas. De tweede afdaling was een stuk steiler, toch ging ik als eerst. Het was geweldig!!! Björn probeerde het deze keer toch wel, na afloop zei hij dat hij nooit meer wilde. Uiteindelijk was hij niet meer te houden haha. Je wilt steeds meer en opnieuw, geweldig. De wereld is een grote speeltuin
Hierna reden we naar een heuvel waar we met 120 km/uur overheen gingen, lachen. We hadden een mooie plaats toen de zon onderging, volgens mij heb ik echt hele mooie plaatjes geschoten. Helemaal onder het zand en bijna onderkoeld (in ons hemd en korte broek) omdat het zonder zon een stuk kouder werd. Gelijk gedouched en mijn tas opgeruimd. Een fijne ontdekking was dat mijn tas een stuk leger leek dan eerst. Souvenirs kom maar bij Martine! Björn wilde het liefste in bed blijven dus ben ik alleen maar wat gaan eten. Ik had soep, juice en thee. (mijn eigen meegebrachte thee) Het voelde wel raar om alleen wat te eten, overal stelletjes etc. Ik vroeg me af hoe het is om alleen te backpacken, zelf zou ik iemand missen om mijn ervaringen mee te delen. Ook merkte ik dat alle verkopers en obers ineens meer flirten, nu ik alleen rondliep. Ze wilden van alles weten en ik kreeg gratis thee.
Altijd leuk:)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
