Rechtstreeks van oost naar west en terug naar huis
Door: Martine
Blijf op de hoogte en volg Martine
04 Oktober 2014 | Peru, Lima
04/10/2014
Om 6 uur werd ik wakker, we waren al in Cusco! 45 minuten eerder dan gepland kwamen we aan. Dit keer lieten we ons niet naaien door de taxi, van 10 naar 6 soles werd de prijs. Alles was wel nog gesloten en het was hier natuurlijk weer koud. Buiten mezelf wat opgefrist, wachtend tot ons favoriete ontbijtstekkie openging. Deze was na 1,5 uur wachten nog steeds gesloten, dit dwong ons wel om bij een andere plek te gaan eten. Hier was het BIJNA net zo lekker. Ze hadden een boekenkast waar toeristen boeken konden inleveren en ruilen, hier heb ik mijn veel te moeilijke puzzelboek ingewisseld voor een boek over Macchu Pichu! Het was inmiddels lekker warm zo rond 10 uur en de wolken waren verdwenen, Cusco lag er weer mooi bij. Helaas moesten we al weg omdat de bus naar Lima om 11 uur zou vertrekken. Een oudere man kwam naar ons toe en bood ons excursies naar oude opgravingen in de buurt aan, hij showde zijn portfolio met foto’s van de opgravingen en zichzelf bij zijn glimmende rode auto. Superschattig. Hij kon ons ook brengen naar de busterminal waar we nog even moesten wachten voordat we nu echt aan onze terugreis zouden beginnen. Op naar Lima! Ook hier bevatte de route veel bochten, net toen ik over dreigde te geven stopte de bus in Abancay. De pilletjes die ik kort hiervoor had ingenomen begonnen hierna te werken, zelfs ik had helemaal geen last meer; laat die bochten maar komen! Onderweg kregen we eten en drinken, net als in een vliegtuig. Deze 20 uur durende reis viel eigenlijk best mee, naar buiten kijken, bedenken wat we allemaal gezien hebben, werd het al gauw donker: nog maar 12 uur te gaan, haha.
05/10/2014
Ik heb nog nooit zo lekker geslapen tijdens een nachtbusreis. Af en toe werd ik wakker en zag ik de woestijn, daarna doezelde ik weer weg. Ook vandaag bracht de bus ons eerder op de eindbestemming dan gepland. Het was 5.45 toen we buiten stonden, na een busreis van in totaal 30 uur. Weer terug waar we 02/09 begonnen zijn, Lima. We namen een taxi, die ons ook hier met open armen ontvingen. Hier waren ze gelukkig wel wat bescheidener. Het hostel waar we vannacht wilde slapen viel bij de kamer check nogal tegen. Na enige tijd zoeken vonden we het duurdere maar mooiere Inca Path hotel, pal in het centrum. Ook was er een kleed en hing er hier en daar een schilderijtje, iets waar Björn blij mee was ;D
We hadden een gedeelde douche en we konden ontbijten in het hotel. Iets waar we na al die tijd wel aan toe waren. Echter bleek dat wij onder geen beding deel konden nemen aan het heerlijke buffet wat we gezien hadden. Wij hadden daar een te goedkope kamer voor? Wel mochten we op onze kamer een american breakfast eten, haha. Daaaag… Uiteindelijk zaten we bij de receptie op de grond het ontbijt weg te werken aan een salontafel. Ik voelde me een echte sloeber. De koffie die geserveerd werd was koud, toen ik dit gezegd had kwam dezelfde koffie een minuut later terug. Volgens mij had de magnetron zijn werk goed gedaan! Ditzelfde hotel kon vervolgens een 50 soles biljet met een minischeurtje niet aannemen (ze checken het geld hier echt supergrondig) en de jongen bij de receptie wilde mij enkel aan de voorkant van de balie te woord staan. Maar wel koude koffie leveren hè?
Na een douche zijn we maar naar buiten gegaan want de zon scheen zowaar in Lima! Inmiddels was het hier begin lente. We wilden eigenlijk voor morgen een tour boeken maar helaas was het zondagsrust. Alles was dicht. Dan moeten we toch maar iets anders vinden om ons te vermaken. Björn snakte naar een Big Mac en voordat ik het doorhad zat ik ook zo’n droog smakeloos ding weg te werken inclusief veel te zoete Fanta. Oh oh oh. Het was goed warm en we vonden een plekje in het gras op Plaza San Martin. Toen het kouder werd zijn we voor het diner op zoek gegaan naar een aantal restaurants die in de reisgids genoemd werden. 3 van de 4 bestonden niet meer, bij de vierde hebben we redelijk gegeten. Langs de boulevard hebben we nog gelopen, alle locals verzamelden zich hier op de zondagavond tussen de rollende keukens, straatmuzikanten en verkopers. Onderweg naar het hotel zagen we overal groepjes jongeren met dansacts en karaoke shows. Zo ook een jongen in een donker hoekje met een microfoon en een box waar instrumentale liedjes uitkwamen. Niemand leek hem op te merken, al zong hij door tot laat in de avond: jawel onder ons balkon.
06/10/2014
Vandaag is mamma jarig! En vandaag is ook onze laatste dag in Lima en Peru. Het is erg dubbel: aan de ene kant wil ik graag naar huis en aan de andere kant is het vreemd om het land waar je de prachtigste avonturen beleefd hebt, te verlaten. De tassen konden met moeite dicht, maar alles past! Ik ben benieuwd hoeveel mijn tas na 5 weken souvenirs verzamelen is aangekomen… Nog even een laatste douche na uitgeslapen te hebben konden we –heel fijn- om 12 uur uitchecken. Vlakbij vonden we een pleintje met allerlei moderne restaurants (waar waren die gisterenavond?) We zagen dat iemand een bord vol brood besteld had, dit bleek voor 1 persoon te zijn. Wij konden deze hoeveelheid makkelijk delen; het was echt goddelijk brood. Er zat sla, avocado, ei, kip, mayonaise, tomaat, sla en nog veel meer lekkers op. Ook was de koffie hier perfect. Na dit vullende ontbijt namen we een taxi naar Miraflores, de wijk waar onze reis niet al te fijn begon. Ik werd kotsmisselijk gedurende de rit, het was namelijk zo een chaos in het verkeer. Het plan voor vandaag was: vanaf Miraflores richting Barranco lopen, een artistieke wijk in het zuiden van Lima. We hadden gehoopt dit stuk langs de kust te kunnen lopen, dit bleek niet te kunnen en de wandeling werd een klim langs de klif, snelweg en uiteindelijk langs het strand. We liepen langs het winkelcentrum Larco Mar, de luxe torenflats, vergane glorie boulevards en standtenten om tot slot aan te komen in het kleurrijke dorpsachtige Barranco. Hier hebben we een beetje rondgelopen en uitgerust van de klim. Het was inmiddels als drie uur en we wilden een goedkope collectivo terug vinden omdat de gepinde soles opraakten. We vonden een lokale bus en stapten uit bij Miraflores. Hier raakten we aan de praat met een Peruaans meisje die ons meenam naar de bus richting Lima Centro. Er stond een gigantische rij bij elke halte, terwijl de bus voor aankomst al afgeladen was. Ongelofelijk deze manier van reizen… We zijn in de buurt van het centrum uitgestapt en m.b.v. de plattegrond teruggelopen. Heel fijn was dat de bussen gratis bleken te zijn. Bij een restaurant aan het plein waar we vanochtend ontbeten hadden konden we goedkoop wat eten. Hierna hebben we nog wat snacks gehaald bij een (karren)winkeltje voor tijdens de reis terug naar Nederland. Natuurlijk kon Sublime, DE chocoladereep niet missen. Voordat we met onze tassen echt het hotel uitliepen hebben we eerst nog even de cocathee eruit gehaald, dit blijkt illegaal te zijn omdat er een ietsiepietsie cocaïne in zit. Aangezien ze in Amerika sowieso niet vriendelijk zijn wil ik niet weten hoe ze je behandelen wanneer je cocathee bij je hebt. Geen gezeik voor ons, ook geen cocathee. Ik had mijn gekochte rugtas in mijn handbagage weten te krijgen en de mobiel uit Puno had de reis ook heelhuids doorgebracht. Nu had ik gewoon weer twee rugtassen i.p.v. drie stuks. Een taxi die ons naar het vliegveld kon brengen was snel gevonden en ook ons laatste keer instappen verliep met veel getoeter van achterliggende auto’s. Ook nu weer veel verkeer op de weg en misselijkheid alom. Gelukkig konden we snel onze tassen inchecken en bleken ze ook nog eens te voldoen aan de gewichtsnorm. Nu moesten we nog vier uur wachten en namen we nog een kop koffie met een donut, yammie. De vlucht verliep snel, om 01:00 kregen we een warme avondmaaltijd, brrr. En om 06:00 een muffin. Welcome in the United States of America! Dit keer waren we blij dat het vliegtuig wat vertraging had omdat we nog 9 uur moesten wachten op onze overstap.
07 en 08 /10/2014
Na een warm welkomstgeblaf van de Amerikaanse douane en een zeer grondige controle om het vliegveld van Houston te kunnen betreden was het al 08:00. We pinden wat $ om de dag door te komen en ploften neer bij ‘Welcome at Ruby’s, how’re ya doing??!!’ een jaren 50 stijl eettent met zachte rode, glimmende banken. No way dat ik 8 uur lang op die harde plastic stoeltjes bij de gate ga zitten! Een ‘skinny egg’ bleek een bord vol brood, ei, fruit en kaas: een hoeveelheid die mijn maag na 5 weken Peru niet meer aankon. De koffie en het water werden oneindig bijgevuld. In combinatie met de banken en de goede muziek was het een fijne plek om de dag door te brengen. Het wachten verliep redelijk snel, mede door het streven van Björn om zijn 242 puzzels tellende puzzelboek vol te krijgen. Nadat ik vertelde dat het ontbijt teveel voor mij was, heette de veel te dikke ober mij welkom to ‘the good food’ Echt walgelijk, haha. Hij bedoelde het goed, laten we het daar maar bij houden. Al snel het Amerika gevoel te pakken, zonder het vliegveld te verlaten!
De laatste vlucht naar Amsterdam verliep supersnel. Het vliegtuig was behoorlijk leeg dus konden we allemaal ruim zitten/liggen. Gelukkig viel ik het stuk over de grote oceaan in slaap en werd ik boven London wakker.
Drie kwartier eerder kwamen we aan op Schiphol waar bij de uitgang tante Sylvia en mamma ons met een soort spandoek op stonden te wachten, wat een verassing! Allerlei vriendinnen smste me welkom en het voelde eigenlijk ook wel heel fijn om weer terug te zijn. Peru, het land van de Inca’s: now it feels like a good dream.
Alle dierbare herinneringen, prachtige foto’s en 19.501 geschreven woorden blijven over....
Wat heb ik toch een geluk, dit neemt niemand mij af:)
Om 6 uur werd ik wakker, we waren al in Cusco! 45 minuten eerder dan gepland kwamen we aan. Dit keer lieten we ons niet naaien door de taxi, van 10 naar 6 soles werd de prijs. Alles was wel nog gesloten en het was hier natuurlijk weer koud. Buiten mezelf wat opgefrist, wachtend tot ons favoriete ontbijtstekkie openging. Deze was na 1,5 uur wachten nog steeds gesloten, dit dwong ons wel om bij een andere plek te gaan eten. Hier was het BIJNA net zo lekker. Ze hadden een boekenkast waar toeristen boeken konden inleveren en ruilen, hier heb ik mijn veel te moeilijke puzzelboek ingewisseld voor een boek over Macchu Pichu! Het was inmiddels lekker warm zo rond 10 uur en de wolken waren verdwenen, Cusco lag er weer mooi bij. Helaas moesten we al weg omdat de bus naar Lima om 11 uur zou vertrekken. Een oudere man kwam naar ons toe en bood ons excursies naar oude opgravingen in de buurt aan, hij showde zijn portfolio met foto’s van de opgravingen en zichzelf bij zijn glimmende rode auto. Superschattig. Hij kon ons ook brengen naar de busterminal waar we nog even moesten wachten voordat we nu echt aan onze terugreis zouden beginnen. Op naar Lima! Ook hier bevatte de route veel bochten, net toen ik over dreigde te geven stopte de bus in Abancay. De pilletjes die ik kort hiervoor had ingenomen begonnen hierna te werken, zelfs ik had helemaal geen last meer; laat die bochten maar komen! Onderweg kregen we eten en drinken, net als in een vliegtuig. Deze 20 uur durende reis viel eigenlijk best mee, naar buiten kijken, bedenken wat we allemaal gezien hebben, werd het al gauw donker: nog maar 12 uur te gaan, haha.
05/10/2014
Ik heb nog nooit zo lekker geslapen tijdens een nachtbusreis. Af en toe werd ik wakker en zag ik de woestijn, daarna doezelde ik weer weg. Ook vandaag bracht de bus ons eerder op de eindbestemming dan gepland. Het was 5.45 toen we buiten stonden, na een busreis van in totaal 30 uur. Weer terug waar we 02/09 begonnen zijn, Lima. We namen een taxi, die ons ook hier met open armen ontvingen. Hier waren ze gelukkig wel wat bescheidener. Het hostel waar we vannacht wilde slapen viel bij de kamer check nogal tegen. Na enige tijd zoeken vonden we het duurdere maar mooiere Inca Path hotel, pal in het centrum. Ook was er een kleed en hing er hier en daar een schilderijtje, iets waar Björn blij mee was ;D
We hadden een gedeelde douche en we konden ontbijten in het hotel. Iets waar we na al die tijd wel aan toe waren. Echter bleek dat wij onder geen beding deel konden nemen aan het heerlijke buffet wat we gezien hadden. Wij hadden daar een te goedkope kamer voor? Wel mochten we op onze kamer een american breakfast eten, haha. Daaaag… Uiteindelijk zaten we bij de receptie op de grond het ontbijt weg te werken aan een salontafel. Ik voelde me een echte sloeber. De koffie die geserveerd werd was koud, toen ik dit gezegd had kwam dezelfde koffie een minuut later terug. Volgens mij had de magnetron zijn werk goed gedaan! Ditzelfde hotel kon vervolgens een 50 soles biljet met een minischeurtje niet aannemen (ze checken het geld hier echt supergrondig) en de jongen bij de receptie wilde mij enkel aan de voorkant van de balie te woord staan. Maar wel koude koffie leveren hè?
Na een douche zijn we maar naar buiten gegaan want de zon scheen zowaar in Lima! Inmiddels was het hier begin lente. We wilden eigenlijk voor morgen een tour boeken maar helaas was het zondagsrust. Alles was dicht. Dan moeten we toch maar iets anders vinden om ons te vermaken. Björn snakte naar een Big Mac en voordat ik het doorhad zat ik ook zo’n droog smakeloos ding weg te werken inclusief veel te zoete Fanta. Oh oh oh. Het was goed warm en we vonden een plekje in het gras op Plaza San Martin. Toen het kouder werd zijn we voor het diner op zoek gegaan naar een aantal restaurants die in de reisgids genoemd werden. 3 van de 4 bestonden niet meer, bij de vierde hebben we redelijk gegeten. Langs de boulevard hebben we nog gelopen, alle locals verzamelden zich hier op de zondagavond tussen de rollende keukens, straatmuzikanten en verkopers. Onderweg naar het hotel zagen we overal groepjes jongeren met dansacts en karaoke shows. Zo ook een jongen in een donker hoekje met een microfoon en een box waar instrumentale liedjes uitkwamen. Niemand leek hem op te merken, al zong hij door tot laat in de avond: jawel onder ons balkon.
06/10/2014
Vandaag is mamma jarig! En vandaag is ook onze laatste dag in Lima en Peru. Het is erg dubbel: aan de ene kant wil ik graag naar huis en aan de andere kant is het vreemd om het land waar je de prachtigste avonturen beleefd hebt, te verlaten. De tassen konden met moeite dicht, maar alles past! Ik ben benieuwd hoeveel mijn tas na 5 weken souvenirs verzamelen is aangekomen… Nog even een laatste douche na uitgeslapen te hebben konden we –heel fijn- om 12 uur uitchecken. Vlakbij vonden we een pleintje met allerlei moderne restaurants (waar waren die gisterenavond?) We zagen dat iemand een bord vol brood besteld had, dit bleek voor 1 persoon te zijn. Wij konden deze hoeveelheid makkelijk delen; het was echt goddelijk brood. Er zat sla, avocado, ei, kip, mayonaise, tomaat, sla en nog veel meer lekkers op. Ook was de koffie hier perfect. Na dit vullende ontbijt namen we een taxi naar Miraflores, de wijk waar onze reis niet al te fijn begon. Ik werd kotsmisselijk gedurende de rit, het was namelijk zo een chaos in het verkeer. Het plan voor vandaag was: vanaf Miraflores richting Barranco lopen, een artistieke wijk in het zuiden van Lima. We hadden gehoopt dit stuk langs de kust te kunnen lopen, dit bleek niet te kunnen en de wandeling werd een klim langs de klif, snelweg en uiteindelijk langs het strand. We liepen langs het winkelcentrum Larco Mar, de luxe torenflats, vergane glorie boulevards en standtenten om tot slot aan te komen in het kleurrijke dorpsachtige Barranco. Hier hebben we een beetje rondgelopen en uitgerust van de klim. Het was inmiddels als drie uur en we wilden een goedkope collectivo terug vinden omdat de gepinde soles opraakten. We vonden een lokale bus en stapten uit bij Miraflores. Hier raakten we aan de praat met een Peruaans meisje die ons meenam naar de bus richting Lima Centro. Er stond een gigantische rij bij elke halte, terwijl de bus voor aankomst al afgeladen was. Ongelofelijk deze manier van reizen… We zijn in de buurt van het centrum uitgestapt en m.b.v. de plattegrond teruggelopen. Heel fijn was dat de bussen gratis bleken te zijn. Bij een restaurant aan het plein waar we vanochtend ontbeten hadden konden we goedkoop wat eten. Hierna hebben we nog wat snacks gehaald bij een (karren)winkeltje voor tijdens de reis terug naar Nederland. Natuurlijk kon Sublime, DE chocoladereep niet missen. Voordat we met onze tassen echt het hotel uitliepen hebben we eerst nog even de cocathee eruit gehaald, dit blijkt illegaal te zijn omdat er een ietsiepietsie cocaïne in zit. Aangezien ze in Amerika sowieso niet vriendelijk zijn wil ik niet weten hoe ze je behandelen wanneer je cocathee bij je hebt. Geen gezeik voor ons, ook geen cocathee. Ik had mijn gekochte rugtas in mijn handbagage weten te krijgen en de mobiel uit Puno had de reis ook heelhuids doorgebracht. Nu had ik gewoon weer twee rugtassen i.p.v. drie stuks. Een taxi die ons naar het vliegveld kon brengen was snel gevonden en ook ons laatste keer instappen verliep met veel getoeter van achterliggende auto’s. Ook nu weer veel verkeer op de weg en misselijkheid alom. Gelukkig konden we snel onze tassen inchecken en bleken ze ook nog eens te voldoen aan de gewichtsnorm. Nu moesten we nog vier uur wachten en namen we nog een kop koffie met een donut, yammie. De vlucht verliep snel, om 01:00 kregen we een warme avondmaaltijd, brrr. En om 06:00 een muffin. Welcome in the United States of America! Dit keer waren we blij dat het vliegtuig wat vertraging had omdat we nog 9 uur moesten wachten op onze overstap.
07 en 08 /10/2014
Na een warm welkomstgeblaf van de Amerikaanse douane en een zeer grondige controle om het vliegveld van Houston te kunnen betreden was het al 08:00. We pinden wat $ om de dag door te komen en ploften neer bij ‘Welcome at Ruby’s, how’re ya doing??!!’ een jaren 50 stijl eettent met zachte rode, glimmende banken. No way dat ik 8 uur lang op die harde plastic stoeltjes bij de gate ga zitten! Een ‘skinny egg’ bleek een bord vol brood, ei, fruit en kaas: een hoeveelheid die mijn maag na 5 weken Peru niet meer aankon. De koffie en het water werden oneindig bijgevuld. In combinatie met de banken en de goede muziek was het een fijne plek om de dag door te brengen. Het wachten verliep redelijk snel, mede door het streven van Björn om zijn 242 puzzels tellende puzzelboek vol te krijgen. Nadat ik vertelde dat het ontbijt teveel voor mij was, heette de veel te dikke ober mij welkom to ‘the good food’ Echt walgelijk, haha. Hij bedoelde het goed, laten we het daar maar bij houden. Al snel het Amerika gevoel te pakken, zonder het vliegveld te verlaten!
De laatste vlucht naar Amsterdam verliep supersnel. Het vliegtuig was behoorlijk leeg dus konden we allemaal ruim zitten/liggen. Gelukkig viel ik het stuk over de grote oceaan in slaap en werd ik boven London wakker.
Drie kwartier eerder kwamen we aan op Schiphol waar bij de uitgang tante Sylvia en mamma ons met een soort spandoek op stonden te wachten, wat een verassing! Allerlei vriendinnen smste me welkom en het voelde eigenlijk ook wel heel fijn om weer terug te zijn. Peru, het land van de Inca’s: now it feels like a good dream.
Alle dierbare herinneringen, prachtige foto’s en 19.501 geschreven woorden blijven over....
Wat heb ik toch een geluk, dit neemt niemand mij af:)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
