Er staat´n huis in de bergen, Refuge Azib Amsoult

5 mei
We zitten helemaal in het ritme, ook weer vroeg op vandaag. Slaapzakken oprollen en in het zakje doen, tassen inpakken en naar beneden brengen en ontbijten. Tijdens het ontbijt viel ons oog op een van de weinige decoratieve aspecten in het huis: een poster. En wat voor een, nou eentje die je niet snel vergeet. Afgebeeld stond een landschap in felle kleuren met daarin allerlei wilde dieren, van leeuwen naar vogels en zebra’s. Het speciale was dat al deze beesten in het landschap geplakt waren en er geen hout klopte van de diepte, grootte en afstand. Het idee dat iemand betaald is om deze poster te ontwerpen om vervolgens te verkopen, hilarisch!

Buiten werd onze ezel weer opgeladen en we vertrokken rond half acht weer uit het dorp, omhoog en omhoog. Het landschap was vandaag zo ontzettend mooi, het was groen, levendig, af en toe steen en mooie uitzichten. Het genieten was mij even gegund en net toen ik mij bedacht dat ik die Toubkal op deze wijze makkelijk zou halen kwam er een klim van 900 meter aan. Het stomme is dat ik van tevoren niet wist hoelang en hoe hoog we zouden klimmen, je voelt je als het ware overgelaten en geeft je over aan het ritme van de klim. Steen voor steen, stap voor stap. Ik probeerde het heel mindfull te doen, heel bewust elke stap zetten en in het moment te zijn. Onderweg lag er een dode vos op het pad, helemaal verstijfd. Hij zou vannacht tijdens de regenbui omgekomen zijn.. ahw.

We kwamen al een beetje boven de wolken en het waaide hevig. Bij de pas, de laagste doorgang tussen twee bergen, pauzeerden we en konden we even bijtanken en van het uitzicht genieten. Hierna volgde er een afdaling door een prachtig landschap, af en toe passeerde er een ezel met eigenaar, wat schapen en geiten met hun herder en ook vandaag geen andere toeristen gezien. Eigenlijk toch wel heel fijn, wij met zijn drieën, de gids, kok en de ezel. That’s it. We passeren onderweg meerdere keren de rivier over neergelegde stenen en met enige hulp van de mannen.

Ergens heeeeeel hoog wijst Omar ons op de top van dag 4, morgen.
Na de afdaling kwamen we in een ander dorpje, hier zouden we enkel lunchen. In de schaduw in het gras konden we liggen terwijl er voor ons gekookt werd, fantastisch.
De kinderen uit het dorp kwamen nieuwsgierig een kijkje nemen, eerst van een afstandje en uiteindelijk echt naast ons. Je krijgt het gevoel dat deze ‘vreemdelingen’ hier niet heel vaak komen…
De vrouwen werken op het land, ze lopen langs met grote bossen groen op hun rug. Geen idee wat het is, het lijkt op gras, bloemen en kruiden. Iedereen knikt gedag en oogt vriendelijk.

Na de lunch staat er nog een klim op het programma, deze valt vies tegen omdat het behoorlijk heet is geworden. Door de stoffige paadjes lopen we langs de huizen het dorp uit en klimmen verder. Na enige tijd zien we een klein huisje waar een man in zit en drinken verkoopt. We pauzeren hier even en slaan water en cola in. In de verte zien we rechts, achter ons in het dal de wolken ‘hangen’. Het is een mooi gezicht.
Links zien we in de verte een huis staan. Dat is de plaats waar we gaan slapen, een zogeheten Refuge, Azib Tamsoult op 2250 meter. Omar vertelt dat we nog twee uur moeten lopen en wacht overduidelijk onze reactie af. Wij reageren nuchter, knikken en nemen het antwoord voor waar aan. Ergens lijkt de refuge dichterbij dan twee uur, hmmm. Na 40 minuten zijn we dan toch aangekomen op de bestemming. Het lijkt wel een villa! We zijn tot nu toe de enige gasten, ook wel fijn als dat zo blijft, hihi.

Het huis heeft drie etages, wij slapen in een kleine slaapzaal op de begane grond. Lekkere bedden, een glimmend toilet en een stralende vloer. Er zijn meerdere zithoekjes en op het dak is er een dakterras. Om het huis heen liggen een soort akkers die langzaam overgaan in rotsen naar beneden. Het lijkt me heel gek om hier te wonen, de eigenaar loopt in een gladgestreken pak rond en dwaalt vrijwel constant door zijn eigen paleis heen. Soms zie ik hem een lege slaapzaal inlopen om er na een paar minuten weer uit te komen, heel bijzonder.
We gaan buiten op het terras zitten tot het koud wordt en gaan dan naar het dakterras waar het als je op je rug op de grond ligt nog wel lekker is, uit de wind.

De gids heeft ons vandaag verteld dat het nog niet zeker is of we de Toubkal op kunnen, dit was toch wel even schrikken. Uiteindelijk is dat een soort eindpunt waar je naartoe werkt, maar veiligheid voorop! Het blijkt dus slecht weer te kunnen zijn op de Toubkal en het is ook morgen onderweg aftasten of we verder omhoog kunnen. Er is een eventueel plan B wat Omar heeft. Tsja, we wachten het af.

Na dit verhaal gehoord te hebben zien we de wolken die eerder vandaag zo vredig in de vallei hingen langs ons heen dwalen. Alles om ons heen wordt mistig en de wolken stijgen op, op naar de Toubkal?
Het wordt direct erg koud en we gaan douchen om op te warmen. Het huis is erg koud, er is geen electriciteit en het is ook erg donker binnen. We kruipen in bed totdat Omar roept dat het eten klaar is. Op de onderste verdieping is een soort woonkamer met mooie gestoffeerde banken en een gloeilamp die werkt op zonne- energie. We eten lekker soep en couscous en fruit na. Langzaam warmen we een beetje op. Na de maaltijd vertrekken we naar ons nestje, morgen 6 uur ontbijt.

Ja, je leest het goed, het wordt steeds vroeger.