De bulderende Bromo

10-8
We gaan vandaag naar Cemoro Lawang, het dorpje dat het dichtstbij de Bromo vulkaan ligt. We hebben op internet al veel informatie opgezocht en dat heeft er voor gezorgd dat er en schrikbeeld is gecreëerd. Recensies van slaapplekken zijn vreselijk, er wordt gesproken over vieze bedden, vieze douches waar niemand onder wil staan en waar je zelfs viezer uit schijnt te komen, bed bugs, gaten in de muren, veel kou en als verassing torenhoge prijzen. Het is dat we de Bromo willen bezoeken en dit zonder tour willen doen, een bezoek aan dit dorp zal dan toch moeten gebeuren.
We worden na achten opgehaald door een minibus die ons naar dit dorp zal brengen. Samen met ongeveer 10 anderen worden we vervoerd met weinig beenruimte, slecht werkende airco en een chauffeur die levensgevaarlijk en asociaal rijdt. Wij hebben vernomen dat deze rit 8 uur zal duren en verwachten dus, met uitloop, rond vijven aan te komen.
Gelukkig is de plek naast de chauffeur nog vrij en ben ik zo brutaal om gewoon naast hem te gaan zitten wat ervoor zorgt dat ik minder misselijk ben, beter uitzicht heb, betere airco en meer beenruimte heb. Bjorn zit een plaats achter mij en zit ook beter dan de mensen achterin.

We rijden en het is heet, we verlaten een uur later dan gepland de stad en rond twee uur worden we ergens bij een restaurant gedropt waar we kunnen eten. Ik hoor mensen zeggen dat we nu op de helft zijn, de rit blijkt minstens 12 uur te duren.

Dit is het begin van een vreselijke avond.

We komen rond half tien aan in Probolinggo, een groter dorp een uur vanaf Cemoro Lawang. We worden bij een toeristen bedrijfje afgezet en meerdere mensen hebben een tour geboekt en moeten dit afspreken oid met dit bedrijf. Ook proberen ze ons een jeep aan te smeren.
Het zit zo:

Er zijn meerdere uitzichtpunten waarop dagelijks meer dan 2000 (!) mensen de zonsopgang bekijken. Bij het hoogste en dus mooiere punt komen alle jeeps aan en moeten toeristen 15 euro nationaal park entree betalen. De overige lagere punten kan je lopend bezoeken vanuit Cemoro Lawang. Daarbij bespaar je de kosten van een jeep en die entree. Normaal wil ik natuurlijk best entree betalen voor natuur enzo, maar hier wordt je gewoon een poot uitgedraaid. Van dit geld wordt niets aan de voorzieningen rond de vulkaan gedaan en ik heb het gevoel dat het gros van de gidsen en chauffeurs’ dit geld in eigen zak steekt.
Wij hebben dan ook om meerdere redenen gekozen om het te doen zoals ik vertel.

Bij dit bedrijfje moeten we allemaal 1 voor 1 naar de balie komen om het te ‘confirmen’. Dit duurt allemaal heeeeeeeeel lang en we zijn erg moe. Pas om half elf ’s avonds rijden we weer in een ander busje naar Cemoro Lawang met een nog vreselijkere chauffeur dan de eerste. Het is een volgevreten man, hij praat: schreeuwt als hij iets zegt en commandeert iedereen en ons dus ook vreselijk. We moeten steeds maar ons ‘ticket van het vervoer hierheen ’ laten zien en hij raakt geïrriteerd dat wij enkel vervoer naar het dorp gekocht hebben en geen tour of hotel. Er wordt gevraagd of we bij hun de entrance fee willen voldoen maar wij en een aantal anderen doen dat niet. Als het moet dan doe ik het bij de Bromo zelf en niet bij een bedrijf.

Het merendeel van de mensen wordt bij een hotel aan het begin van het dorp afgezet en ook hier duurt het zeker een half uur voordat we verder kunnen. Dezelfde man commandeert ongeveer drie keer ;TICKET’ en maakt geen aanstalten om ons en nog een groep van ongeveer 5 naar hun eigen geboekte hotel te brengen. Uiteindelijk na veel getreuzel, het is inmiddels over half twaalf, rijdt hij 20 meter verder. Hij stopt en zegt dat ons hotel, ADAS Losmen hier is. Dit blijkt helemaal niet zo te zijn en hij laat merken dat hij ons niet verder wil rijden. We gaan weer in de bus zitten en als alle backpacks van iedereen weer in de bus geladen zijn zegt hij dat we de entrance fee moeten betalen anders ‘finish here’. Hij begint tegen ons te schreeuwen en we besluiten midden in de nacht het busje maar uit te gaan en zelf te gaan zoeken naar ons hotel. Wat een op geld beluste schoft!

Na zoeken en nog meer mensen die OF sjaals, handschoenen of ook entrance fee van ons willen( ze hangen gewoon rond en roepen you have to pay) afgeschud te hebben komen we aan bij het hotel.
Begrijp me niet verkeerd, ik wil natuurlijk betalen voor een nationaal park, maar er is nergens een enigszins officieel kantoor of informatiepunt waar je dit dan zou betalen. Ik heb gewoon heel erg het gevoel dat dat geld direct in de zakken verdwijnt van die gasten.

We krijgen een redelijke kamer met een goed bed, in ieder geval niet vies ruikende dekens (ze worden in ieder geval niet elke keer gewassen, het zijn van die wollen dekens) en een schone westerse wc. En dit voor de gangbare prijs in Indonesië, het valt dus allemaal mee. wel ligt er een dode bed bug op zijn rug op de grond, gelukkig wel dood.

Ik heb knallende koppijn en hoor in mijn gedachten die man nog zo tegen ons schreeuwen en intimideren, over 2,5 uur zouden we weer uit bed moeten om de zonsopgang te moeten zien. We weten nog niet waar het pad loopt en besluiten het niet te doen. Dit betekent dat we een dag langer hier moeten blijven maar dat voelt beter dan hongerig en moe te klimmen. We willen er wel van kunnen genieten, helemaal na de vreselijke kennismaking met de op geld beluste mensen in dit dorp.

11-8
We worden om acht uur wakker als alle mensen weer terug zijn van de klim. Wij besluiten te douchen en eerst wat te eten en drinken voordat we een plan maken. Inmiddels zie ik dat ik al vroeg een sms heb gehad van iemand van het hotel: wanneer we kunnen betalen. Het is echt alleen maar om het geld te doen, als we beneden bij de ‘receptie’, een tafel en een hangend persoon, aankomen zit er ook en meisje. Ik denk dat zij mij gesmst heeft en ze kijkt me heel erg argwanend aan, samen met die jongen. Wij roepen maar heel vrolijk ‘good morning’, zij zullen het niet zeggen.

Het blijkt dat ontbijt inclusief is bij de overnachting en we kunnen dit bij een ander hotel eten. Dat is fijn.
We besluiten na wikken en wegen: of nu het viewpoint en de krater bezoeken of een dag hier wachten: vandaag de krater bezoeken en wandelen in de omgeving en vannacht eruit om de zonsopgang te zien. Aangezien we een stel ontmoeten dat wij vannacht ook ontmoet hebben, wat vertelt dat het het echt waard is, besluiten we voor ons laatste plan te kiezen.

Als we door het dorp lopen horen we in de verte iemand heel hard telefoneren. Bjorn hoor ik zeggen: kijk wie we daar hebben. Ik denk dat hij een grapje maakt tot ik de man van gisteravond weer hoor schreeuwen en commanderen. Heel demonstratief loop ik met mijn vingers in mijn oren langs hem heen.
We zoeken een iets goedkopere slaapplek vlakbij het pad naar de uitzichtpunten en laten onze tassen hier achter. Het zit tegenover Cemara Indah Hotel. Het is een home stay en het is onduidelijk waar de ingang is oid. We openen ergens een deur en er komt een vrouw naar buiten die ons boos, geschrokken, vragend, verbaasd aankijkt. Je zou haast denken dat je gewoon bij iemand thuis bent binnengelopen. Als we om een kamer vragen zegt ze weinig en loopt voor ons naar boven. Wat een gezellig, gastvrij dorp!!!

We lopen via een zanderig paadje naast Cemara Indah Hotel naar beneden en komen uit op en enorme kale vlakte met, het lijkt dichtbij, de actieve rook uitstotende Bromo vulkaan. Als we lopen stuift het zand en het fijne vulkaanstof (as) alle kanten op. Het mondkapje en de sjaal beschermen ons. We lopen een behoorlijk stuk voordat we bij de vulkaan aan komen. We zien onderweg uit elkaar gespleten stukken aarde en het landschap is voor mij nieuw. Het is zo asserig maar echt heel mooi. Alsof het een andere planeet is.

We worden regelmatig gevraagd door mensen of we per paard of motor naar de vulkaan willen maar we hebben zin om te lopen. De klim naar de krater van de vulkaan is een glad, zanderig pad. Ooit heeft hier een trap gestaan maar na de uitbarsting in 2011 is die zo te zien niet gerepareerd. Best gek he, 2000 maal 15 euro PER DAG…..
Ik vraag me echt af waar dat dan aan besteed wordt.

Het is hijgen geblazen, poe. Ik vraag me af waar mijn conditie is gebleven… We komen aan bij de krater en staan echt aan de rand van de vulkaan. Ik ben echt onder de indruk van dat gapende gat met dikke wolken stoom. De vulkaan buldert als een gek en zo nu en dan komt er een windvlaag die de naar zwavel ruikende stoom in onze neuzen dwingt.
Er staan gelukkig hekjes aan de rand en ik blijf staan waar ik sta 
Het is ook behoorlijk fris daar boven, dat wordt wat morgen ochtend op het hogere uitzichtpunt. Misschien is het kopen van handschoenen toch wel een goed idee.

We lopen, glijden, naar beneden langs de steile afdaling. We willen weten waar het uitzichtpunt is en vinden uiteindelijk een pad omhoog richting deze punten. Er is nergens een bordje te bekennen, en dat voor zo’n toeristische trekpleister. Het is duidelijk dat ze er alles aan doen om eigen gelegenheid toeristen tegen te houden. Maar de aanhouder wint en na een pittige klim zijn we op het pad terecht gekomen dat ons omhoog brengt. Onderweg spreken we een groep mensen die denkt te weten waar de uitzichtpunten zijn. We spreken af om vannacht ergens af te spreken en samen te gaan lopen.
We lopen ongeveer 45 minuten en passeren ongeveer drie uitzichtpunten, we vragen ons af welke het beste is qua uitzicht. We komen tot de conclusie dat het viewpoint na de trappen degene is waar, volgens de whatsapp informatie van Teun, maar 40 mensen staan. Als je nog een half uur door klimt kom je bij het punt waar de jeeps de mensen heen brengen en waar je entree betaalt.

Het uitzicht bij Bromo viewpoint 1 moet zeker prachtig zijn en we gaan weer naar beneden. We lopen in een half uur weer terug naar het dorp. Was de klim maar zo kort :’)
Vannacht zullen we in het donker lopen dus dan zie ik niet wat ik moet beklimmen. Net als bij het beklimmen van de Toubkal zal dit psychisch vast helpen.

Tot onze verassing vinden we bij het Cemara Indah Hotel een echt restaurant met allerlei gerechten. Je kan hier dus gewoon eten en drinken, lekker zitten en bent niet aangewezen op de warungs aan de straat. Waarom overdrijft iedereen altijd zo in zijn blog?!
We zitten hier tot een uur of acht en gaan daarna naar bed, ik heb zin om morgen vroeg op te staan.
Oelala.
De nacht is minder, we voelen de bed bugs aan onze enkels knabbelen…


12-8
We staan kwart voor drie op en kleden ons warm aan, zaklamp mee en gaan! We zien de mensen die we gisteren ontmoet hebben staan op de afgesproken plek en we beginnen te lopen. We lopen langs Cemara Indah Hotel en volgen de geasfalteerde weg. Het is donker maar we lopen langs allerlei plantages en gewassen.
Ik weet al dat we veel te vroeg aan zullen komen, maarja. Beneden ons zien we een slinger aan licht, dit blijken de talloze jeeps te zijn die de berg op rijden. Ons pad is rustig en de klim valt vandaag erg mee. De Zwitserse mensen complimenteren ons met deze conditie als Nederlander. Zij hijgen zich suf

Onderweg staan mensen met koffie, bananen en nog meer eten. We komen na een klein uur aan op het punt waar we willen staan. Er is nog niemand en we zitten vooraan. We moeten nog best lang wachten en ik ben blij dat ik vijf lagen kleding aan heb. Het is minder koud dan verwacht maar ik benijd degene in en t-shirt naast ons niet.
Er zijn veel wolken en we vragen ons af of we wel wat gaan zien. Uiteindelijk komt de zon achter ons op maar lukt het de zon niet door het wolkendek heen te breken. Het bekende, mooie uitzicht blijft uit. We hebben deze vakantie geen geluk met zonsopgangen! We zien links onder ons het dorp liggen en het is toch wel een klim geweest zo te zien!

Toch heeft het natuurlijk iets speciaals om in het donker hierheen te klimmen en het licht te zien worden. Langzaam worden de vulkanen zichtbaar. We gaan relatief snel weer terug en zijn om kwart voor 7 weer bij onze slaapplek. We moeten tot half 8 wachten tot we in het andere hotel kunnen ontbijten. We genieten nog even van het uitzicht op de Bromo en gaan om half tien naar een plek waar busjes vertrekken naar Probolinggo, daar moeten we nieuw vervoer zoeken naar Malang, onze volgende stop.

Ik kan gelukkig voorin zitten en zit naast een vader met twee dochters van 3 en 5, echt superknap hoe die meisjes het reizen ondergaan. Ze zijn als een maand aan het rondreizen en ze sliepen vannacht in dezelfde crappy plek als wij, met zijn vieren in 1 bed.
Heel vermoeiend lijkt me dat.
We komen aan en worden, natuurlijk, bij een bedrijf afgezet waar ze bustickets voor ons kunnen regelen. We moeten daar wachten en ik ben zo ontzettend chagrijnig. Die mensen zijn ook zo vies, er zit op een houten bankje naast ons een moeder met een kind. Ze snuit handmatig de neus van dat kind en veegt het snot af aan het bankje. Vervolgens komt er een andere toerist die er lekker op gaat liggen. Ondertussen wordt er ergens anders het afval verbrand, inclusief plastic flessen e.d. ze hebben hier geen afvalophaal service.

Ik erger me dood en ben niet te genieten.
Als ze wat aan ons verdiend hebben brengen ze ons naar de vlakbij gelegen busterminal waar de bussen vertrekken. De bus duurt er maar twee uur over en we komen aan de rand van de stad aan. Ik heb gelezen dat hier gewoon metertaxi’s rijden en wil niet met een zelfbenoemde taxi die ons vast ook financieel wil uitkleden. Hij zegt eerst dat hij een meter heeft maar als we in willen stappen heeft hij toch geen meter.
We lopen maar richting de weg en gaan eerst wat drinken. Ik ben altijd geneigd om snel verder te reizen en dan bij te komen maar het is beter om even te zitten en wat te drinken. Ondertussen zien we verscheidene metertaxi’s en uiteindelijk brengt deze ons voor 2,5x zo goedkoop naar ons guesthouse, Enny's guesthouse.

Het is een guesthouse van een Nederlandse mevrouw die al meer dan 50 jaar in Indonesië woont en werkt. Het is een heel huiselijke plek met verschillende zitjes en een mooie tuin. We nemen een douche en gaan dan aan de overkant wat eten. De medewerker van het guesthouse vertelt ons over de omgeving en we maken plannen voor morgen. We willen naar een dorp Batu, 15 km verderop, daar heb je warm waterbronnen en een mooie omgeving. Daarnaast is er ook een transportmuseum dat heel leuk schijnt te zijn. We hebben al gezien dat Malang een drukke, wel iets fijnere, stad is. Er staan veel koloniale huizen in Nederlandse stijl en er zijn meer bomen en bredere wegen. Als we ’s avonds naar het grote plein lopen moeten we half over stoepen en over wegen lopen. Er zijn hier in Indonesië bijna geen stoepen en als ze er zijn is soms de doorgang versperd door auto’s, warungs, electriciteitskastjes.

Lopen is hier niet gangbaar.
Na alle drukte van de hoofdweg is het plein een leuke plek. Er is een fontein en je kan er rustig zitten.
We gaan op tijd weer terug en slapen. Ik val als een blok in slaap in dit bed zonder bed bugs en met een schone deken. Het warme ontvangst wat we hier hebben gehad compenseert het bezoek aan Cemoro Lawang. Het is dat we de Bromo vulkaan graag wilde zien, maar ik zou hier niet meer willen overnachten. Twee nachten hier hebben mij de vier weken Indonesië met vriendelijke mensen bijna doen vergeten.