Ready, set, go with the flow!
Door: Martine
Blijf op de hoogte en volg Martine
03 Mei 2016 | Marokko, Imlil
Heerlijk, al die geluiden. Normaal zou ik vloekend en tierend terugschreeuwen maar nu…
Het is gewoon genieten, beeld je in: Je ligt met een koel briesje onder een laken op het dakterras van een kleurig riad midden in Marrakech. Je wordt rond zes over vijf wakker door een Arabische mannenstem die door de stad oproept tot gebed. Het galmt en is eigenlijk vreselijk om naar te luisteren, na enige tijd ‘mag het er zijn’, gek genoeg heeft het iets meditatiefs. Langzaam doezel je weer weg om vervolgens in het riad van de buren een schorre haan te horen kraaien. Even lach je in jezelf wat wordt versterkt wanneer de haan van de andere buren er tegen in kraait. Het wordt een soort gesprek in weer een vreemde taal. Uiteindelijk ben je nu echt klaarwakker en lig je gewoon lekker.
Oke.
Dat is dus een ochtend in Marrakech wanneer je de hitte van de slaapzaal bent ontvlucht en naar het dakterras bent gevlucht om op een Marokkaanse bank te gaan liggen.
Ik had het rond vijf uur koud, toen ik wakker werd merkte ik dat er een slaapzak over me heen was gelegd. Ik had er iets van meegekregen en dacht eigenlijk dat mijn moeder, het zorgzame figuur, dit deed omdat ze zag dat ik het koud had. Toen ik helder na kon denken bedacht ik me dat dit helemaal niet kon, die jongen van het riad had het gedaan! Echt superlief, dit maak je toch nooit mee?
Even voor de duidelijkheid. De jongens die in het riad werken slapen ook op het dakterras, ze moeten beneden opendoen als er gasten aanbellen en in de buurt slapen. Zij staan vroeg op om het ontbijt klaar te maken en blijkbaar zag deze jongen mij charmant op dat dakterras liggen en stond zijn slaapzak af.
Om half acht ben ik opgestaan want vandaag gaan we de hoge atlas in!!! Echt super spannend, ik hou van de bergen. Dit keer is het ook erg leuk omdat we nu met zijn drieeen zijn, mamma, frank: mijn broer en ik. Om half negen zal de taxi ons op komen halen om ons naar Imlil te rijden, ongeveer een uur van Marrakech af. Hier zullen we onze gids ontmoeten en voor vijf dagen de bergen in trekken met als hoogtepunt de Toubkal. Dit is de hoogste berg van noord- afrika met 4167 meters.
Voorlopig richt ik me op het volhouden van de eerste vier dagen aangezien we eerst op grote hoogte moeten komen om die top te kunnen bereiken. De taxi komt precies op tijd vlak nadat wij ons lekkere ontbijt met Marokkaanse pannenkoek, cake en spiced koffie hebben weggewerkt.
Al snel komen we in de bergachtige sferen, heerlijk weg uit de toch wel benauwde lucht die alle auto’s en scooters veroorzaken in Marrakech. Na iets meer dan een uur mogen we uitstappen en komt er een man op ons af. We staan in Imi Oughlad, dus niet in Imlil.
Er ontstaat even onduidelijkheid omdat dit niet de gids is waar we contact mee hadden en eigenlijk verwacht hadden. Deze gids, Omar, vraagt of wij voor vier dagen geboekt hebben. Nee, vijf dagen! Verderop staat nog een stel uit China waarmee we eigenlijk samen zouden gaan. Even zie ik onze vijf dagen als sneeuw voor de zon verdwijnen als er moeilijk gekeken wordt. Ach, eerst maar een kopje muntthee, dan komt alles vast goed. Zoals ze hier zeggen, inshallah! Als god het wil…
Na een tijd wordt er een ezel opgeladen en blijkt er dan toch ad hoc een gids geregeld te zijn die ons de komende vijf! dagen zal gidsen. We moeten een tijd wachten tot Omar ons komt melden dat we gaan, yellah!
Nu hebben we nog onze sjaals en jassen aan, ik als optimist heb de eerste dag gelijk maar mijn korte broek aangedaan, toch is het frisjes op 1600 m hoogte.
Al vrij snel begint er een klim. Nee, geen gelijkmatige, warming- up, het komt allemaal wel goed klim. Nee, meer een klim die als het ware aan je vraagt of je het echt zeker weet. Je kan nog terug…
Ik hoor mamma en Frank hijgen en bedenk me dat deze misschien toch wat zwaarder is dan verwacht. Dat belooft wat! Maar, zoals wandelaars misschien wel weten, moet je ook aan het lopen wennen. Aan het ritme, aan je ademhaling, aan de stilte. Weetje, die tijd moeten we ook maar nemen. We passeren al twee kleine dorpjes en klimmen in een landschap met afwisselend groen en ook veel stukken steen waar je goed op moet letten tijdens het lopen.
Na 1,5 a 2 uur stoppen we, Omar vertelt ons dat we gaan lunchen. De andere man: Mohamed, later blijkt dat hij de kok is, loopt nog achter met de ezel. We kijken elkaar vragend aan en beginnen wat te knabbelen aan onze zelf meegebrachte nootjes en dadels. Hadden we zelf lunch mee moeten nemen? Haha, dat pannenkoekje van vanochtend is al driedubbel verteerd! Gelukkig blijkt het allemaal mee te vallen wanneer de ezel en de kok aan komen wandelen. Er wordt een matras neergelegd waarop wij kunnen liggen. Mamma en Frank liggen vrijwel direct te ronken en ik verken de omgeving een beetje. Al snel komt onze gids een pot thee brengen, die is zeker welkom!
Daarna volgt er een lunch waar je u tegen zegt. Wat een verwennerij, we krijgen vers brood, salade, pasta en gehaktballetjes in een superlekkere saus. Het zorgt voor nieuwe energie want daarna voelen we ons volgens mij allemaal opgeknapt en kunnen we de hoge atlas aan! De twee uur durende pauze is ook erg fijn en kan niet lang genoeg duren.
We gaan verder en zijn blij verrast als ons wordt verteld dat we op het hoogste punt van de dag zijn: 2200 meter. Joepie! Minder blij was ik toen ik hoorde dat we weer zouden afdalen tot iets hoger dan het startpunt vandaag. Al het werk voor niets, of moet ik het niet zo zien? Dat klinkt zo verwend, maarja ik dacht het toch.
De afdaling kost ook enige moeite, met name mamma maakt er een soort glijbaan van en ligt af en toe op de grond. Ze vindt het vast niet leuk dat ik dit schrijf dus ik beken ook maar dat ik een aantal keer BIJNA uitgleed.
In de verte zien we in de groene vallei een dorpje liggen, nu snap ik ook dat we afdalen naar beneden omdat de vruchtbare grond in de vallei ligt. Ik wil nog niet nadenken over de klim uit de vallei die we morgenochtend vroeg moeten maken.
Na een klein uurtje arriveren we bij onze slaapplek in het dorpje Id Aissa. Het is een berberdorp waar de mensen zo op het eerste gezicht leven van landbouw en hun dieren, Onze slaapplek is een groot huis waar wij op de eerste etage een soort cel krijgen. In deze cel liggen vier matjes waar wij zullen slapen. We zijn echt kapot, oke, ik was gesloopt. Ik voelde me warm en ben gelijk in mijn slaapzak gekropen. Ik hoorde dat mamma een foto van me maakte en bedacht me hoe charmant ik er bij moest liggen. Veel tijd om daar over na te denken was er niet want we werden geroepen voor de theetijd! Erg lekker was ook de popcorn erbij. Wat een combi, haha. In de bergen smaakt alles!
Tussen de thee en het avondeten zat denk ik 2,5 uur. In deze tijd heb ik van het uitzicht genoten en nog even geslapen. We aten in een andere ruimte met lange Marokkaanse banken, dit was tevens de slaapplek voor de gids en de kok. We kregen een harira (soep) vooraf en daarna een couscouschotel met fruit na. Stampvol rolden we zo ons bed in. Jeetje, qua eten zit je hier goed. Opvallend veel koolhydraten, dat heeft vast een reden…
Morgen rond zes uur op om te vertrekken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley