The world on your feet, wow.

7 mei
Oeeeeeehhhhhhhh. We gaan, we gaan!!!!!
Om half vier sluipen we met onze hoofdlampen de slaapzaal uit, iedereen is nog in diepe slaap. Omar adviseert ons om ons nog warmer aan te kleden omdat het dus echt heel koud is straks. Buiten waait het hard, we kijken elkaar vragend aan..

Frank besluit om toch niet mee te gaan naar de top en gaat weer naar bed. Wel erg jammer, maar hij durft het niet aan. Na een moeizaam weg te krijgen ontbijt en veel jam en sinaasappelsap voor suikerinname, vertrekken we naar buiten.

Het is pikdonker en je ziet enkel de omliggende bergen als donkere schaduwen om je heen staan. Als je omhoog kijkt zie je tig sterren, tijd om er lang naar te kijken of er een goede foto van te maken is er niet. Omar gaat voorop en wij volgen braaf. De komende twee uur zijn als een soort roes, een trance. We klimmen en klimmen en klimmen en opeens verschijnt er sneeuw. Tot nu toe hebben we nog geen andere mensen gezien en ik heb het idee dat we de allereersten van de dag zullen zijn die de Toubkal zullen beklimmen!

Het klimmen valt me mee, het is wel zwaar hoor en ook merkte ik sinds gisteravond al dat ik wat kortademig geworden ben. Maarja, wat wil je als Nederlander op deze hoogte? Ik focus me op elke stap en probeer op adrenaline en gedachten aan de top te ontspannen. Na een tijd gaat het lopen in de sneeuw niet meer, het wordt steiler en gladder. Omar bindt de camprons onder onze schoenen en het lopen gaat nu veel prettiger. Die ijzers geven zoveel grip waardoor je niet bang hoeft te zijn om te vallen of uit te glijden. Mamma gaat ineens als een raket omhoog en ligt al gauw ver voor.

Ik klim met Omar naar boven en na ongeveer een kwartier hebben we een soort eerst vlakke stuk bereikt. Heel even hoop ik dat dit de top is, maar ik zie nergens de bekende ijzeren piramide en vrees dat we nog verder moeten. Als ik achter me kijk zie ik een en al sneeuw en de zonsopgang! Ik heb nog nooit zo een mooie zonsopgang gezien, de bergen kleurden roze en het contrast met de witte sneeuw is adembenemend. Helaas heb ik, ik baal nu wel, op dit moment niet de kracht en motivatie om er een foto van te maken. Ik focus me op de klim.

In de verte zie ik een heel klein piramidetje, de top. We moeten nog 35 minuten klimmen voordat we er zijn!!!!!! Dat is natuurlijk niets in vergelijking met al die dagen, nu moet het lukken! Ik denk aan mamma’s woorden: ‘Al kruip ik omhoog, ik zal er komen’

De laatste klim valt vies tegen en vergt veel energie. Mamma staat als eerste aan de top en wij volgen 15 minuten later. Het is gewoon wow! En het is ijskoud, zo koud dat we allebei eigenlijk al snel weer naar beneden willen. Natuurlijk maken we enkele foto’s en genieten van de overwinning. We did it!

Grappig genoeg hadden Frank en ik de strijd om de eerste plaats willen voeren en hadden we verwacht dat mamma als laatste zou aankomen. Nu is het precies andersom, Frank ligt te ronken, ik strompel en mamma staat aan de top.

Dan beginnen we aan de afdaling, deze zal ongeveer twee uur in beslag nemen. Het gaat op zich prima met die ijzers en stap voor stap dalen we af. Onderweg passeren de eerste groepen die nog naar boven moeten, een heerlijk gevoel dat wij als eerste waren en helemaal alleen!
Veel groepen hebben geen camprons en strompelen voorbij, ik wens ze succes en vertel ze maar dat het het allemaal waard is. In het voorbijgaan hoor ik ook nog drie Nederlanders praten, natuurlijk, zelfs hier.

Het laatste stuk is weer enkel steen, mamma glijdt uit over de losse stenen en de gids snelt naar haar toe om te helpen. Zij wordt geholpen met de laatste afdaling. Beneden staat Frank ons op te wachten en komen we voldaan aan. We krijgen een lekker kopje muntthee en drinken deze op in het zonnetje. Daarna wordt de tafel gedekt voor de lunch met salade, pasta, gebakken ei en vers brood. Hmmmmmm….

Nu rest ons het laatste en eigenlijk het vervelendste stuk van de trekking: de afdaling naar Imlil. Tijdsduur: 4 uur.
Sommige toeristen beklimmen de Toubkal in twee dagen, zij lopen op dag 1 vanaf Imlil naar de refuge via het pad omhoog wat wij nu af moeten dalen. Dag twee beklimmen zij de top en gaan weer helemaal terug. Leuk in twee dagen, maar ik ben blij dat wij langer uitgetrokken hebben om te wennen aan de lucht, het klimmen en we hebben ontzettend veel gezien en meegemaakt!

Net nadat we vertrokken zijn krijg ik een enorme buikpijn, op een gegeven moment zie ik in het vrij kale landschap een grote rots waar ik achter ga zitten. Leuk is anders, opgelucht voel ik me wel. Op zijn zachtst gezegd vervelender is dat ik blijkbaar op DIE plek mijn pet heb laten liggen die ik afgezet heb toen het zweet me uitbrak. Oke, sorry voor de details
De gids loopt met de kok en ezel een stuk achter ons en gaan die pet natuurlijk zien liggen, NEEEEEE. Ik loop nog terug om die pet te zoeken maar vind hem niet meer. Ik schaam me dood.
Even later komen ze poeslief en lachend die pet brengen, of ze inmiddels afweten van mijn verdwenen kramp weet ik niet. Ik wil het ook niet weten!
De weg terug duurt lang en we worden gek van de stenen. Frank heeft energie voor tien en loopt voorop bij de mannen. Wij strompelen achteraan ergens.

De tweede helft wordt beter en loopt iets prettiger. We zien in de verte al een dorpje liggen en hopen dat we er al zijn. We moeten nog eventjes. Door de vermoeidheid heb ik een slechtere coördinatie en stap ik bij het oversteken van de rivier in het water. Nu is mijn hele schoen nat.
Gelukkig komen we na denk ik een half uur/ drie kwartier aan in Imlil. Het door ons geboekte Dar Adrar ligt vrij hoog in het dorp en we hoeven niet verder af te dalen. Doodmoe ploffen we neer, we hebben het volbracht. Vandaag negen uur gelopen, zo.
Omar en Mohamed moeten er gauw weer vandoor, morgen zal Omar met een andere groep een twaalfdaagse tocht gaan lopen. Nog meer respect, wow.

We nemen afscheid en gaan naar onze kamer. Heerlijk bed, mooi uitzicht, een mooi dakterras, het zonnetje dat schijnt, een vriendelijke jongen die er werkt en een fijne douche. Na enige uren merk ik hoe moe ik ben. Niemand heeft zin om het dorp in te gaan en we maken gebruik van de mogelijkheid om te eten in het dar. Hamid, de gastheer, heeft de houtkachel voor ons aangezet en serveert het eten. Het smaakt gewoon weer super, soep, pattat, brood, tajine, salade en meloen. De warmte van het eten de kachel maken me helemaal rozig. Ik kruip rond negenen onder de wol, wat een onvergetelijke ervaring!!! Ik zal er nog heel lang aan denken.