Over het immens grote land naar het Tobameer

24-7
Vanaf vandaag ben ook ik aan de beurt, ik word wakker na een zware nacht en ik heb dezelfde verschijnselen als Bjorn die had. Na dokter google geraadpleegd te hebben ben ik er uit: buikgriep. Ik voel me koortsig en heb geen kracht in mijn lichaam. Dat wordt nog wat vandaag, we gaan verder naar het Tobameer, 18 uur zullen we onderweg zijn… De mannen die ons gister naar deze plek hebben gereden zullen ons rond half 12 weer op komen halen, gister middag kwamen we tot de conclusie dat we hen veelsteveel betaald hebben. Het verbaasde mij dus niet dat ze supervriendelijk aanboden om vandaag weer te komen, haha.

Ik blijf in bed liggen terwijl Bjorn een pannekoek met banaan en Nutella naar binnen werkt. Ik heb trouwens nu echt moeten geloven aan de ‘squad toilets’, geen andere keus. :’D
Ik ben blij dat de mannen mijn veel te beladen rugtas wilden dragen. Dat kon ik Bjorn, die inmiddels dus met twee backpacks en een rugtas rondloopt niet aandoen. Tsja, wat doe je nu met die nieuwe backpack en schoenen??? Weggooien is natuurlijk zonde… Wij slepen het gewoon met ons mee.
Ik besluit vandaag gewoon niets te eten, iets wat ik normaal niet zou kunnen. Maar ik heb ook geen honger en als ik niets eet dan kan er ook niets uit Je gaat toch praktisch denken met zo’n reis voor de boeg. Om twee uur pikt onze chauffeur ons in Bukittinggi op en we vertrekken naar het noorden. Ik ga direct maar voorin zitten met een kussentje in mijn nek en de stoel in de ligstand. We rijden en rijden. Onderweg haalt de chauffeur lekker kruidige nasi, ondanks dat hij weet dat ik niet lekker ben biedt hij toch steeds eten aan. Ik hou het uiteindelijk bij 1 banaan en water vandaag. Onderweg passeren we de plaats waar de evenaar loopt. Ter plaatse staat er een grote boog en is er een park aangelegd waar je tegen betaling naar binnen kan. Geen idee waarom je daar zou willen zitten op een kale plek, maarja. Wij nemen genoegen met en foto van de boog

Adri, de chauffeur ziet er moe uit. Gelukkig rijdt hij verantwoordelijk en neemt hij veel rust. Tussen 12 en 3 s’ nachts gaat hij zelfs slapen bij een vriend in een busje en blijven wij in de auto liggen.
Bjorn durft geen oog dicht te doen vanwege de voorbij razende, veel te zwaar beladen vrachtwagens. Af en toe schijnt er ineens een koplamp in mijn gezicht en schrik ik weer wakker.

25-7
Uiteindelijk komen we om half tien s’ ochtends aan in Parapat, de havenstad aan de oostkant van het Tobameer. In het midden van het Tobameer ligt een eiland: Samosir. Vanaf Parapat zullen we daar heen varen en verblijven in het (enige) toeristische plaatsje Tuk Tuk.
De overtocht duurt een half uurtje en we worden bij een steiger afgezet. Onze homestay: Liberta Homestay ligt vlakbij. We zijn echt zo moe en willen de komende dagen echt niet meer weg. De volgende reis naar Bukit Lawang zal ook weer 8 uur auto zijn. Eerst even lekker genieten van dit eiland!

Een homestay is een stuk land met veel groen waarop een gezin woont en meerdere huisjes verhuurt aan gasten. Wij hebben een basic houten huisje, wel met warm water: hetgeen zeker niet altijd beschikbaar is. Tevens heeft deze homestay een restaurant met heel goedkoop eten, ghehe.

We hebben inmiddels allebei een enorme trek en ik sluit mijn vasten af en geniet van twee gebakken eieren. HEERLYK. Vervolgens slapen we de hele middag:)
Als we wakker worden lopen we een rondje door Tuk Tuk, er zijn veel hotels en restaurants maar weinig toeristen. Uiteindelijk zien we een restaurant van een Nederlander, hij verkoopt kroketten en bitterballen. We eten dit echt nooit maar nu moeten we het eten. Hij heeft ze zelf gemaakt en ze smaken erg goed, wat een verademing. Steeds als ik aan nasi denk, denk ik aan die winkeltjes aan de weg met dat eten dat er de hele dag ligt. Hierdoor heb ik en Bjorn ook totaal geen zin in nasi. Heel gek, normaal vinden we het lekker. Morgen zullen we een scooter huren bij dit gezin en de omgeving gaan verkennen, superleuk. De keer in Thailand scooter rijden geeft zulke goede herinneringen, dat moet weer leuk worden!

26-7
Na het ontbijt gaan we de scooter ophalen, we krijgen wat tips mee om te bezoeken waaronder een waterval, hot springs en een leuk strandje. Het is even wennen om scooter te rijden en überhaupt links te rijden. Gelukkig is het rustig op de weg en lijkt dit een geschikte plek om dit te doen. Op dit eiland wonen de Bataks, een volk. Hun huizen worden gekenmerkt door een puntig dak en drie etages: een voor de onderwereld, en voor het gezin en een voor de goden. We rijden door allerlei dorpjes, zien koeienherders, naar schoolgaande kinderen die allemaal een high five in het voorbijgaan geven, palmsuikerplantages, om ons heen het meer, veel kerken (dit eiland is christelijk), winkeltjes die van alles verkopen, grote gekleurde Batak graven en mooie en lelijke Batak huizen. Het is gewoon schitterend en zo fijn om met de scooter zelf te rijden. Wel lastig zijn de vaak enorme plots opkomende gaten in de weg. Het was een bumpy ride!

Onderweg stoppen we bij twee strandjes, een verlaten en een toeristische
met veel restaurantjes en attracties. Het is ook zonnig weer en koelen af in het water: een toffe dag. Na een hele lange rit komen we bij het hoogste punt, Tele, een uitzichtpunt. We hebben door de bergen gereden, zwarte uitlaat uitstotende vrachtwagens ingehaald om uiteindelijk over het meer heen te kunnen kijken. De waterval kunnen we niet meer vinden en het wordt ook al later. Om zes uur wordt het donker en dan willen we zeker terug zijn, ik zie het al voor me: wij in het donker in de kuilen en gaten rijden. We komen op tijd aan en brengen de scooter terug, voldaan. We zijn helemaal stoffig door de weggetjes en nemen een douche. Hierna gaan we lekker eten en foto’s kijken. Wat zijn ze mooi :D

27-7
We hebben de eigenaar gesproken en die vertelt ons dat er eigenlijk geen verdere tours te doen zijn. Je kan privé een boot huren maar dat is met twee man heel duur. Eigenlijk is een scooter huren de manier om het eiland te zien. Vandaag besluiten we daarom nog een dag scooter te rijden en een aantal dingen te willen zien en doen. Om half elf is er ongeveer 45 minuten hier vandaan een Batak museum met traditionele dansvoorstelling. Verder willen we weer naar het drukke strandje om te zwemmen en in twee plaatsjes bepaalde graven van koningen te zien en nog meer historische dingen. Wanner we bij het museum aankomen (drie batakhuizen en een plein) zien we een grote groep Nederlanders. Overdag verscholen in hun resorts en nu met busjes afgeleverd voor een dansvoorstelling. De dans is met trommels en nog een gek instrument, ze dansen wat matjes en het valt eigenlijk tegen. Aan het eind scholen de dansers samen en geeft een van de gidsen de aanzet door fooi te komen brengen, waarna de dansers ‘Hora’ roepen, iets in het Batak. Alle Nederlanders geven gul en gaan dan gek dansend naar die groep toe. Het is een lachwekkend en triest gezicht. Als de voorstelling afgelopen is duiken ze snel hun busje in, weer terug.

Bjorn en ik hebben het erover dat het eigenlijk veel leuker is om zelf door die dorpjes te rijden/ lopen en echt contact te maken met de bevolking. Met de arme mensen die zonder schoenen op straat lopen en lief naar je lachen, de kinderen die dolblij zijn als je ze een high five geeft en die engels willen oefenen ‘hello miss, how are you?’
Zouden zij dit allemaal doen of hebben ze dan nu het gevoel dat ze contact gehad hebben met traditionele Batak mensen omdat ze dansend een fooi gegeven hebben? In ieder geval raad ik aan om er zelf op uit te gaan, zoals je misschien wel door hebt.

Na het museum bezoek zijn we naar het strandje gegaan, hebben ons tig keer ingesmeerd en zijn uiteindelijk zwaar verbrand -.- Om drie uur rijden we terug om de graven en bezienswaardigheden te zien, niet wereldschokkend maar wel even leuk.
Bij terugkomst eten we in een goed restaurant en zitten de rest van de avond op het terras bij de homestay. Ook de backpacks hebben we weer ingepakt omdat we morgen verder zullen reizen naar Bukit Lawang, we zullen de Orang Oetan gaan zien!!!!!