Een flitsbezoek aan Malang
Door: martine
Blijf op de hoogte en volg Martine
13 Augustus 2016 | Indonesië, Malang
13-8
Vandaag gaan we een dorp buiten Malang verkennen, Batu. Eerst ontbijten we lekker met bruin brood en hagelslag, yummie. Er wordt zelfs op maat een eitje voor mij gekookt, halfzacht. Ondanks dat men hier eieren altijd blauw kookt, kunnen ze het dus toch.
Vol energie vertrekken we met het openbaar vervoer naar het station. Er rijden hier allemaal blauwe busjes die op de zijkant en voorkanten te herkennen zijn aan een afkorting. Wij moeten de MM hebben die het station aandoet. We willen treintickets kopen voor morgen naar Banyuwangi, oost java en tevens de plek waar de boot naar Bali vertrekt.
Er zijn gelukkig nog tickets, we moeten wel om 7 uur vertrekken en het eerste gedeelte van de reis in de derde klas zitten. Gelukkig is dat maar 1,5 uur. Daarna moeten we overstappen en zitten we in executive, de beste klas. Lekker decadent voor 14 euro^^. We zullen om 15.30 aankomen.
Als we de tickets hebben zoeken we het blauwe busje ADL, deze rijdt naar Batu: een dorp dat bekend staat om zijn groene appeltjes. Als we vragen hoeveel dit kost vragen ze 14 euro, dit zou echt een fractie moeten kosten. We stappen gelijk uit en ik begin in het Nederlands tegen ze te klagen. Dan kan ik mijn emotie beter kwijt :’)
Hij maakt geen aanstalten om minder te vragen en wij lopen weg. We nemen uiteindelijk een gewone prive metertaxi die ons voor de helft wegbrengt. Bij aankomst vraagt hij of hij moet wachten, dat willen we wel. Dan kan hij ons straks ergens anders naartoe rijden.
We willen vandaag een tweede poging doen om warmwaterbronnen te bezoeken, deze liggen in een dorpje vlakbij Batu, in Songgoriti, als we aankomen zien we dat de bron bij een hotel ligt. De warmwaterbron is een zwembadje, eromheen staan wat stoelen en achterin kan je je omkleden in de gedateerde kleedhokjes. Bjorn schat aan de hand van de lampen in dat dit in de jaren 70 gebouwd/ aangepast is. Het water is lekker en we zien helemaal niemand. Opeens vraag ik me af of, nu die taxi wacht, de meter doorloopt. We moeten denken aan het lange stilstaan en wachten tijdens de rit hierheen, de meter versprong toch wel snel. Oeps.
We betalen een luttel bedrag als entree en daarbij krijgen we zelfs nog een kop thee en miesoep. Als we de omgeving rondom verkennen zien we vervallen hotelkamers met een lek dak. Verder op het enorme terrein staan zeker 20 appartementen waar zo te zien als tijden niemand is geweest. Desondanks is de tuin mooi bijgehouden en alleen de parasol is behoorlijk verouderd en verkleurd. Dit moet een gigantisch resort geweest zijn, jaren geleden.
Als we weggaan is de taxichauffeur (gelukkig) nergens meer te bekennen. Dat komt ons wel goed uit, nu kunnen we nog wat rondlopen zonder het gevoel te hebben dat er iemand op ons wacht. We bezoeken een markt waar ze veel soorten chips verkopen, er zijn talloze smaken van maischips, appelchips, knoflook en meer. We kopen wat, al blijkt het later helemaal niet zo lekker te zijn. Ik denk dat we beter wat van die lokale verse groene appeltjes hadden kunnen kopen, hihi.
Uiteindelijk komen we uit op een pleintje met grote treurwilgen, aan de zijkant is een speeltuin en er zijn wat warungs. We bestellen koffie, hier: kopi, en vergeten er bij te zeggen dat we geen suiker willen. Uiteindelijk drinken we mierzoete koffie
Verderop staat iemand te barbecueën, het ruikt toch wel erg lekker. Bjorn die normaal niet van het warung eten houdt besluit toch maar een kijkje te gaan nemen. Hij komt terug met een portie saté van konijnenvlees, een lokale delicatesse.
We moeten toch even een drempel over maar zodra die behaald is eet Bjorn konijnenvlees alsof hij drie dagen niet gegeten heeft :’)
Als we uitgegeten zijn willen we terug naar Batu, het begint net keihard te regenen. We schuilen en willen daarna de 5 km lopen, net als we weglopen komt er een busje aan die richting Batu gaat. We stappen in.
Ergens waarvan we denken dat het dichtbij het Angkut museum ligt wat we willen bezoeken stappen we uit. We gaan naar het transport museum, schijnt heel leuk te zijn. Als we aankomen zijn er hordes chinezen die met grote bussen afgezet worden. Het blijkt dus een museum te zijn met heel veel soorten fietsen, motoren en oude auto’s. Ik denk dat menig autoliefhebber zijn hart hier kan ophalen. Er komt een bewaker naar ons toe en die vertelt jaren voor een Nederlands bedrijf gewerkt te hebben, hij begint wat Nederlands te praten. Het museum zelf is niet het boeiendste, wel leuk. Je kan ook tegen betaling in een cockpit zitten en ‘leren vliegen’ oid.
Die behoefte hebben wij niet en we lopen door naar het bijbehorende gedeelte. Hier hebben ze allerlei thema’s en landen nagebouwd in een soort filmset decor. In 1 van de reviews op Tripadvisor adviseert iemand iedereen hier heen te gaan als hij de VS of Europa niet kan bezoeken. Het is inderdaad net een film, Europa nagebouwd met typisch Italiaanse, Duitse en Franse taferelen. Er staat een ware Eifel toren en om de hoek staat Buckingham Palace :’). Alle Chinezen poseren terwijl ze op een Vespa zitten, tegen de Eifel toren aanleunen en willen tussendoor ook nog wat selfies met ons.
Er is ook een gedeelte waar Broadway is nagemaakt, er wordt gedanst door personeel in gekke pakken en ik word meegesleurd in de groep. Ik moet springen en dansen op de keiharde bassmuziek als enige westerse. Dit soort dingen heb ik nu altijd, weet je nog in Marokko mama?
Bjorn rent snel weg.
Aan het eind hebben ze Las Vegas nagemaakt met grote gebouwen, beelden, typische auto’s en Elvis Presley muziek. De uitgang is door een treinwagon die zogenaamd rijdt en heen en weer hobbelt, langs de ramen zie je op een scherm bewegende beelden van Amerikaanse wijken. Dit park is net een gekleurde, vrolijke droom waar je niet uit wilt komen.
We gaan rond zes uur terug met een taxi en we willen wat drinken bij Toko Oen, al zeg ik nu: niet doen!
Toko Oen is een bekend restaurant dat de zogenaamde ‘Tempo Doele’ sfeer uitstraalt. Ze hebben een Nederlandstalige menukaart en verkopen kroketten en Haagse hopjes. Als we de menukaart zien schrikken we van de hoge prijzen en de tl verlichting aan het plafond zorgt voor een vreetschuur gevoel. Op internet lees ik dat het eten ook maar muah is. We gaan snel weer weg en lopen terug naar de wijk waarin ons guesthouse ligt.
Voor de treinreis morgen halen we wat fruit e.d. en hierna verheugen we ons op het pizza en steak restaurant waar we willen eten. Naast de miesoep en saté hebben we namelijk niet meer geluncht. Nadat we besteld hebben komt de mededeling dat de pizza’s uitverkocht zijn.
GRRRRRRRRRR.
Het is half 8 en een PIZZA restaurant. Pizza op?
Uiteindelijk eten we een iets tegenvallende pasta aan de overkant. We zitten voordat we naar bed gaan in de woonkamer bij onze slaapplek en we worden gevraagd in het gastenboek te schrijven. Er staan gastenboeken vanaf 1998 en van elke groep bezoekers wordt een foto gemaakt en ingeplakt. Zo ook van ons, zie bij de foto’s het resultaat. De foto waarop ik opga in het tafelkleed met mijn blouse… We zijn straks vereeuwigd in het gastenboek van Enny’s Guesthouse bij 13 augustus 2016.
14-8
We staan om kwart voor 6 op zodat we nog kunnen ontbijten met bruin brood en hagelslag. We worden om kwart over 6 naar het station gereden zodat we op tijd de trein halen. Heel lief hebben ze een ontbijtbox gemaakt met brood, water en ditmaal een hardgekookt ei. We hebben gelukkig een zitplek in de economyklas van de trein. Het is vol en uiteindelijk liggen er allerlei jonge gasten half liggend/ zittend op de vieze grond. Ze lijken wel drugsgebruikers oid, zo versuft ogen ze.
De trein zou er wat meer dan een uur overdoen en we hebben 1,5 uur overstaptijd. Gek genoeg rijdt de trein super langzaam en tot onze frustratie staan we om onbekende reden drie kwartier gewoon stil. Mensen gaan de trein uit en hangen verder op de treinrails. We knijpen hem behoorlijk omdat we bang zijn de overstap te missen en vast te zitten in een voorstad van Surabaya…
Gelukkig halen we de trein en zitten we even later in de luxere klas van de tweede trein. Het is een aangename reis en we hebben mooi uitzicht over rijstvelden, dorpjes en andere natuur. Onze backpacks zijn te groot voor het bagagerek en we hebben ze op een lege stoel neergezet. De trein is halfleeg als de bewaking langskomt. Ze hebben bezwaar tegen onze tassen en ze moeten hoe dan ook verplaatst worden. Achterin de coupe is achter de stoelen een kleine ruimte waar wat spullen achter geplaatst kunnen worden. Ze willen dat hoe dan ook die tassen daar tussen gepropt worden. Als mijne half uitsteekt wil ik hem daar niet hebben en kan hij in een soort kast. Deze kast moet eerst worden leeggehaald en voor ik het weet zijn ze letterlijk met 4 man 10 minuten bezig met het sjouwen, verslepen, neerzetten, nogmaals verschuiven van al die spullen en onze tassen. En ho maar om die tassen gewoon op die oude plek op de stoel terug te zetten :’) Daar zijn ze te autoritair voor.
Als we ze niet meer horen en denken dat ze klaar zijn horen we na 5 minuten weer gestommel. Zitten ze weer die tassen te verplaatsen :’D Het is niet te geloven. Zodra ze zien dat wij het doorhebben gaan ze snel weer weg. Bijzonder.
We komen op tijd aan en het is maar 10 minuten lopen naar de haven van Banyuwangi. Het bootticket naar Bali kost welgeteld 40 cent en de boot vertrekt snel. We vergeten bijna dat het in Bali een uur later is dan Java en komen rond zes uur lokale tijd aan. We hebben afgesproken dat we worden opgehaald door de eigenaar van de slaapplek. In Gilimanuk schijnt er een soort taxi maffia te zijn die er voor zorgt dat reguliere taxi’s er geen gasten mogen oppikken (tot aan banden lek prikken toe) en door deze monopolie positie kunnen ze torenhoge prijzen vragen. Samen met twee andere Nederlanders wachten we bij de uitgang van de terminal in Gilimanuk . Zij willen een stukje met ons meerijden en de kosten delen. De taxichauffeurs die ons als prooi in het vizier hebben geloven op 1 of andere manier niet dat wij al vervoer hebben. Ze staan met vier man letterlijk in een cirkel om ons heen, net aasgieren. Straks gaan ze nog vechten om wie de prooi mag, haha. Ze blijven maar vragen waar we heen willen en of we een rit willen, heel vervelend. Wij moeten vrij lang wachten omdat onze meneer in de file staat. Ondertussen staan we met onze tassen op een pad waar overigens niemand langskomt, het wordt donker en we zijn absoluut geen obstakel. Toch duurt het hen te lang en willen ze dat we een taxi nemen, we worden gevraagd binnen te wachten omdat we in de weg staan. Ach, ze zijn zo sneu.
Gelukkig worden we rond kwart over zeven opgehaald en kunnen we onze reis naar Ubud voortzetten, we moeten nog 4 uur rijden…
Onderweg eten we ergens lekkere kippensoep en daarna val ik in slaap. We komen rond 12 uur ’s nachts aan en versufd loop ik naar het deel van de villa die we gehuurd hebben. Het ziet er allemaal zo mooi uit maar energie om goed te kijken heb ik nu niet. We vallen gelijk in slaap.
Vandaag gaan we een dorp buiten Malang verkennen, Batu. Eerst ontbijten we lekker met bruin brood en hagelslag, yummie. Er wordt zelfs op maat een eitje voor mij gekookt, halfzacht. Ondanks dat men hier eieren altijd blauw kookt, kunnen ze het dus toch.
Vol energie vertrekken we met het openbaar vervoer naar het station. Er rijden hier allemaal blauwe busjes die op de zijkant en voorkanten te herkennen zijn aan een afkorting. Wij moeten de MM hebben die het station aandoet. We willen treintickets kopen voor morgen naar Banyuwangi, oost java en tevens de plek waar de boot naar Bali vertrekt.
Er zijn gelukkig nog tickets, we moeten wel om 7 uur vertrekken en het eerste gedeelte van de reis in de derde klas zitten. Gelukkig is dat maar 1,5 uur. Daarna moeten we overstappen en zitten we in executive, de beste klas. Lekker decadent voor 14 euro^^. We zullen om 15.30 aankomen.
Als we de tickets hebben zoeken we het blauwe busje ADL, deze rijdt naar Batu: een dorp dat bekend staat om zijn groene appeltjes. Als we vragen hoeveel dit kost vragen ze 14 euro, dit zou echt een fractie moeten kosten. We stappen gelijk uit en ik begin in het Nederlands tegen ze te klagen. Dan kan ik mijn emotie beter kwijt :’)
Hij maakt geen aanstalten om minder te vragen en wij lopen weg. We nemen uiteindelijk een gewone prive metertaxi die ons voor de helft wegbrengt. Bij aankomst vraagt hij of hij moet wachten, dat willen we wel. Dan kan hij ons straks ergens anders naartoe rijden.
We willen vandaag een tweede poging doen om warmwaterbronnen te bezoeken, deze liggen in een dorpje vlakbij Batu, in Songgoriti, als we aankomen zien we dat de bron bij een hotel ligt. De warmwaterbron is een zwembadje, eromheen staan wat stoelen en achterin kan je je omkleden in de gedateerde kleedhokjes. Bjorn schat aan de hand van de lampen in dat dit in de jaren 70 gebouwd/ aangepast is. Het water is lekker en we zien helemaal niemand. Opeens vraag ik me af of, nu die taxi wacht, de meter doorloopt. We moeten denken aan het lange stilstaan en wachten tijdens de rit hierheen, de meter versprong toch wel snel. Oeps.
We betalen een luttel bedrag als entree en daarbij krijgen we zelfs nog een kop thee en miesoep. Als we de omgeving rondom verkennen zien we vervallen hotelkamers met een lek dak. Verder op het enorme terrein staan zeker 20 appartementen waar zo te zien als tijden niemand is geweest. Desondanks is de tuin mooi bijgehouden en alleen de parasol is behoorlijk verouderd en verkleurd. Dit moet een gigantisch resort geweest zijn, jaren geleden.
Als we weggaan is de taxichauffeur (gelukkig) nergens meer te bekennen. Dat komt ons wel goed uit, nu kunnen we nog wat rondlopen zonder het gevoel te hebben dat er iemand op ons wacht. We bezoeken een markt waar ze veel soorten chips verkopen, er zijn talloze smaken van maischips, appelchips, knoflook en meer. We kopen wat, al blijkt het later helemaal niet zo lekker te zijn. Ik denk dat we beter wat van die lokale verse groene appeltjes hadden kunnen kopen, hihi.
Uiteindelijk komen we uit op een pleintje met grote treurwilgen, aan de zijkant is een speeltuin en er zijn wat warungs. We bestellen koffie, hier: kopi, en vergeten er bij te zeggen dat we geen suiker willen. Uiteindelijk drinken we mierzoete koffie
Verderop staat iemand te barbecueën, het ruikt toch wel erg lekker. Bjorn die normaal niet van het warung eten houdt besluit toch maar een kijkje te gaan nemen. Hij komt terug met een portie saté van konijnenvlees, een lokale delicatesse.
We moeten toch even een drempel over maar zodra die behaald is eet Bjorn konijnenvlees alsof hij drie dagen niet gegeten heeft :’)
Als we uitgegeten zijn willen we terug naar Batu, het begint net keihard te regenen. We schuilen en willen daarna de 5 km lopen, net als we weglopen komt er een busje aan die richting Batu gaat. We stappen in.
Ergens waarvan we denken dat het dichtbij het Angkut museum ligt wat we willen bezoeken stappen we uit. We gaan naar het transport museum, schijnt heel leuk te zijn. Als we aankomen zijn er hordes chinezen die met grote bussen afgezet worden. Het blijkt dus een museum te zijn met heel veel soorten fietsen, motoren en oude auto’s. Ik denk dat menig autoliefhebber zijn hart hier kan ophalen. Er komt een bewaker naar ons toe en die vertelt jaren voor een Nederlands bedrijf gewerkt te hebben, hij begint wat Nederlands te praten. Het museum zelf is niet het boeiendste, wel leuk. Je kan ook tegen betaling in een cockpit zitten en ‘leren vliegen’ oid.
Die behoefte hebben wij niet en we lopen door naar het bijbehorende gedeelte. Hier hebben ze allerlei thema’s en landen nagebouwd in een soort filmset decor. In 1 van de reviews op Tripadvisor adviseert iemand iedereen hier heen te gaan als hij de VS of Europa niet kan bezoeken. Het is inderdaad net een film, Europa nagebouwd met typisch Italiaanse, Duitse en Franse taferelen. Er staat een ware Eifel toren en om de hoek staat Buckingham Palace :’). Alle Chinezen poseren terwijl ze op een Vespa zitten, tegen de Eifel toren aanleunen en willen tussendoor ook nog wat selfies met ons.
Er is ook een gedeelte waar Broadway is nagemaakt, er wordt gedanst door personeel in gekke pakken en ik word meegesleurd in de groep. Ik moet springen en dansen op de keiharde bassmuziek als enige westerse. Dit soort dingen heb ik nu altijd, weet je nog in Marokko mama?
Bjorn rent snel weg.
Aan het eind hebben ze Las Vegas nagemaakt met grote gebouwen, beelden, typische auto’s en Elvis Presley muziek. De uitgang is door een treinwagon die zogenaamd rijdt en heen en weer hobbelt, langs de ramen zie je op een scherm bewegende beelden van Amerikaanse wijken. Dit park is net een gekleurde, vrolijke droom waar je niet uit wilt komen.
We gaan rond zes uur terug met een taxi en we willen wat drinken bij Toko Oen, al zeg ik nu: niet doen!
Toko Oen is een bekend restaurant dat de zogenaamde ‘Tempo Doele’ sfeer uitstraalt. Ze hebben een Nederlandstalige menukaart en verkopen kroketten en Haagse hopjes. Als we de menukaart zien schrikken we van de hoge prijzen en de tl verlichting aan het plafond zorgt voor een vreetschuur gevoel. Op internet lees ik dat het eten ook maar muah is. We gaan snel weer weg en lopen terug naar de wijk waarin ons guesthouse ligt.
Voor de treinreis morgen halen we wat fruit e.d. en hierna verheugen we ons op het pizza en steak restaurant waar we willen eten. Naast de miesoep en saté hebben we namelijk niet meer geluncht. Nadat we besteld hebben komt de mededeling dat de pizza’s uitverkocht zijn.
GRRRRRRRRRR.
Het is half 8 en een PIZZA restaurant. Pizza op?
Uiteindelijk eten we een iets tegenvallende pasta aan de overkant. We zitten voordat we naar bed gaan in de woonkamer bij onze slaapplek en we worden gevraagd in het gastenboek te schrijven. Er staan gastenboeken vanaf 1998 en van elke groep bezoekers wordt een foto gemaakt en ingeplakt. Zo ook van ons, zie bij de foto’s het resultaat. De foto waarop ik opga in het tafelkleed met mijn blouse… We zijn straks vereeuwigd in het gastenboek van Enny’s Guesthouse bij 13 augustus 2016.
14-8
We staan om kwart voor 6 op zodat we nog kunnen ontbijten met bruin brood en hagelslag. We worden om kwart over 6 naar het station gereden zodat we op tijd de trein halen. Heel lief hebben ze een ontbijtbox gemaakt met brood, water en ditmaal een hardgekookt ei. We hebben gelukkig een zitplek in de economyklas van de trein. Het is vol en uiteindelijk liggen er allerlei jonge gasten half liggend/ zittend op de vieze grond. Ze lijken wel drugsgebruikers oid, zo versuft ogen ze.
De trein zou er wat meer dan een uur overdoen en we hebben 1,5 uur overstaptijd. Gek genoeg rijdt de trein super langzaam en tot onze frustratie staan we om onbekende reden drie kwartier gewoon stil. Mensen gaan de trein uit en hangen verder op de treinrails. We knijpen hem behoorlijk omdat we bang zijn de overstap te missen en vast te zitten in een voorstad van Surabaya…
Gelukkig halen we de trein en zitten we even later in de luxere klas van de tweede trein. Het is een aangename reis en we hebben mooi uitzicht over rijstvelden, dorpjes en andere natuur. Onze backpacks zijn te groot voor het bagagerek en we hebben ze op een lege stoel neergezet. De trein is halfleeg als de bewaking langskomt. Ze hebben bezwaar tegen onze tassen en ze moeten hoe dan ook verplaatst worden. Achterin de coupe is achter de stoelen een kleine ruimte waar wat spullen achter geplaatst kunnen worden. Ze willen dat hoe dan ook die tassen daar tussen gepropt worden. Als mijne half uitsteekt wil ik hem daar niet hebben en kan hij in een soort kast. Deze kast moet eerst worden leeggehaald en voor ik het weet zijn ze letterlijk met 4 man 10 minuten bezig met het sjouwen, verslepen, neerzetten, nogmaals verschuiven van al die spullen en onze tassen. En ho maar om die tassen gewoon op die oude plek op de stoel terug te zetten :’) Daar zijn ze te autoritair voor.
Als we ze niet meer horen en denken dat ze klaar zijn horen we na 5 minuten weer gestommel. Zitten ze weer die tassen te verplaatsen :’D Het is niet te geloven. Zodra ze zien dat wij het doorhebben gaan ze snel weer weg. Bijzonder.
We komen op tijd aan en het is maar 10 minuten lopen naar de haven van Banyuwangi. Het bootticket naar Bali kost welgeteld 40 cent en de boot vertrekt snel. We vergeten bijna dat het in Bali een uur later is dan Java en komen rond zes uur lokale tijd aan. We hebben afgesproken dat we worden opgehaald door de eigenaar van de slaapplek. In Gilimanuk schijnt er een soort taxi maffia te zijn die er voor zorgt dat reguliere taxi’s er geen gasten mogen oppikken (tot aan banden lek prikken toe) en door deze monopolie positie kunnen ze torenhoge prijzen vragen. Samen met twee andere Nederlanders wachten we bij de uitgang van de terminal in Gilimanuk . Zij willen een stukje met ons meerijden en de kosten delen. De taxichauffeurs die ons als prooi in het vizier hebben geloven op 1 of andere manier niet dat wij al vervoer hebben. Ze staan met vier man letterlijk in een cirkel om ons heen, net aasgieren. Straks gaan ze nog vechten om wie de prooi mag, haha. Ze blijven maar vragen waar we heen willen en of we een rit willen, heel vervelend. Wij moeten vrij lang wachten omdat onze meneer in de file staat. Ondertussen staan we met onze tassen op een pad waar overigens niemand langskomt, het wordt donker en we zijn absoluut geen obstakel. Toch duurt het hen te lang en willen ze dat we een taxi nemen, we worden gevraagd binnen te wachten omdat we in de weg staan. Ach, ze zijn zo sneu.
Gelukkig worden we rond kwart over zeven opgehaald en kunnen we onze reis naar Ubud voortzetten, we moeten nog 4 uur rijden…
Onderweg eten we ergens lekkere kippensoep en daarna val ik in slaap. We komen rond 12 uur ’s nachts aan en versufd loop ik naar het deel van de villa die we gehuurd hebben. Het ziet er allemaal zo mooi uit maar energie om goed te kijken heb ik nu niet. We vallen gelijk in slaap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
