Van Alternatief tot Zen, Ubud

15-8
We hebben vandaag geen wekker gezet en worden om tien uur wakker. Het is zooooo heerlijk hier. We horen vrijwel geen geluiden en we zijn zover wij weten de enige gasten in de villa, Kishi Kishi house. De villa heeft drie verdiepingen, wij hebben de onderste. Het is een ruime kamer met een buitenkeuken, een overdekte zithoek en een zwembad. Als we klaar zijn voor de nieuwe dag lopen we naar de ingang van het terrein en zien we een vrouw die hier werkt. Aangezien we 5 km uit Ubud zijn huren we een scooter en tuffen langs de rijstvelden de weg af naar Ubud. Onderweg stoppen we bij AA juice, een super relaxte plek om te eten. Er hangen gekleurde lampjes, je kan op de grond zitten er zijn leuke teksten op de muur geschreven en het eten is lekker. Wat wil een mens nog meer!

Hierna volgen we de weg en eindigen we in Ubud, aan de hoofdstraat. Ik rij en Bjorn zit achterop, het is een drukke weg en ik tuf langzaam aan de zijkant tot ik een persoon in uniform zie. Ik vraag, is dat politie? Waarop Bjorn ontkennend antwoord.

Nou wel dus he.

Ik word aangehouden. Het blijkt dat deze weg voor een deel eenrichtingsverkeer is. Ik heb dat verscholen bordje niet gezien en voor ik het weet heeft oom agent de scootersleutel en mijn rijbewijs ingenomen en vraagt mij mee te lopen naar een afgelegen huisje. Ik heb hier echt geen zin in en zeg dat ik hier wil blijven. Ik wil in het zicht het gesprek met de (corrupte) politie aangaan. Na wat gelach en geklets vanuit hem krijg ik de eigendommen terug en mogen we gaan. Met een gemene glimlach haalt hij een Russisch rijbewijs uit zijn borstzak en vertelt dat deze jongen een ongeluk heeft gehad vanochtend. Als ik vraag waarom hij dan zijn rijbewijs heeft zegt hij niet zoveel. Hij zegt dat ik maar uit moet kijken hier, ik zeg hem dat ik al 5 weken in Indonesië ben.

Ongeschonden kunnen we de politiepost verlaten en parkeren we maar snel de scooter. Ubud is leuk en druk. Er is 1 hoofdweg met allerlei winkels en restaurants. Ondertussen staan er om de paar meter mannen die je een taxirit aanbieden. Verder zijn er allemaal zijstraten met ook bovengenoemde. Wel moet ik zeggen dat er ongelofelijk veel hipsters zijn die allemaal in zen houdingen aan hun veel te dure koffie lurken. Voor de liefhebber zijn er talloze veganistische en glutenvrije restaurants te vinden :’)

We kijken wat rond, drinken koffie en eindigen bij een massagesalon voor
een geweldige –tot nu toe beste- Balinese massage. Hierna eten we ergens en gaan vroeg weer terug naar ons stekkie. We hebben een relaxte avond voor de boeg in onze keuken. We zetten zelf thee en luisteren muziek. Ik neem nog even een duik in het zwembad en uiteindelijk blijven enkel de krekelgeluiden over…

16-8
Vandaag hebben we het plan om een tocht met de scooter te maken. Onze gastheer heeft voor ons leuke plekken opgeschreven die we middels google maps makkelijk kunnen opzoeken. Op het programma staan o.a. bepaalde mooie rijstvelden, de rocky temple en de holy water temple. Het is een zonnige dag en de wind in ons gezicht is heerlijk tijdens het rijden. Al snel ‘moeten’ we stoppen voor het nemen van foto’s in rijstvelden enzo. Onderweg komen we langs leuke winkeltjes waar we natuurlijk veel teveel souvenirs kopen. Dat blijft toch leuk. Het is allemaal even mooi. Ook leuk is het om nu wat tempels te bezoeken. We moeten een sarong om plus een roze lint om ons middel. Haren moeten vast en als vrouw ben je niet welkom als je ongesteld bent.

Helemaal opgetuigd mogen we dan naar binnen. Als we uitgekeken zijn lunchen we bij een resort in the middle of nowhere. Wat een mooie plek, een mooi zwembad, rust en een spa waar je je kan laten masseren. Puntje, het is zo formeel, gewoon ongemakkelijk. Ze leggen zelfs een servet op je schoot neer voor het eten. Ook ongemakkelijk is de hoge rekening, hihi. Maar om lekkere broodjes te hebben in the midle of nowhere, heb je geen andere keus.
We rijden verder en kopen nog meer souvenirs om uiteindelijk bij de water tempel aan te komen. Dit is een groot complex met als hoofdactiviteit baden waar je het heilige water over je hoofd kan laten stromen. Wij hebben niet de behoefte om ons te laten zegenen, veel anderen wel. Ondertussen staat familie aan de zijkant foto’s te maken van dit intieme moment met het water. Vermakelijk ;)
We laten alle yogi’s achter ons en rijden terug naar ons paleis. Het is inmiddels als zes uur en we nemen een douche en gaan later op de avond weer richting Ubud voor diner. Je kan hier heerlijk eten, keus genoeg met al dan niet live muziek. Ja, ik snap dat mensen hier tot rust komen…

17-8
We worden vandaag al om acht uur opgehaald voor onze geboekte fietstour! We gaan vandaag een fietstocht door de rijstvelden en dorpjes maken. We worden gebracht naar een omheind terrein iets buiten Ubud. Dit is de woongrond van de familie van de eigenaar, er zijn meerdere huizen waar de ouders en alle broers met gezin samen wonen. We krijgen hier ontbijt en als iedereen er is stappen we in een busje waar we na enige tijd rijden mogen uitstappen om en koffieplantage te bezoeken. Hier wordt de civetkat gehouden, deze kat leeft ’s nachts en eet koffiebonen. Wanneer deze in de maag met enzymen bewerkt is en de boon heel uitgepoept wordt, gaan de mensen op zoek naar deze poep en maken de bonen schoon. Door de enzymen smaakt deze koffie nog lekkerder en dit speciale proces maakt dat de zogeheten Luwak koffie de duurste koffie ter wereld is.

We krijgen allerlei soorten thee en koffie te proeven, in de hoop dat we die hierna in het bijbehorende winkeltje kopen. Ook kan je optioneel de Luwak koffie proeven, dit willen wij wel! Hij is zeker lekker, maar de ‘gewone’ Bali, Java en Sumatra koffie die we hebben gehad waren ook lekker en niet zo duur. Misschien dat echte fijnproevers hier anders over denken.

Hierna kunnen we een mountainbike uitzoeken. De fietsen zien er crappy uit, dat het voorwiel van Bjorn net wat teveel speling lijkt te hebben maakt volgens hen niet uit…
Het fietsen is op zich leuk maar het is jammer dat we vrijwel enkel afdalen en niet hoeven te trappen. Wij hadden als Nederlanders wel zin in een stevig rondje fietsen! We rijden door dorpjes en stoppen in de rijstvelden voor uitleg. Ook vertelt de gids dat elke familie in een omheind ‘dorpje’ woont, bij de ingang is er een stenen poort met een bordje waarop staat hoeveel mannen en vrouwen er per zoon wonen. De jongens heten hier ook allemaal hetzelfde, de eerste zoon heet Wayan, de tweede Made, de derde Nyoman en de vierde Ketit. Hierna herhaalt het zich. Je ziet dus op die bordjes al die namen staan en kan dan afleiden welke zoon het is.
We fietsen maar 2 uur en mogen dan in een busje terug stappen. We rijden terug naar hetzelfde huis en er staat een super lekkere lunch op ons te wachten met saté, eend, kip, nasi, mie, gado gado en nog meer keus. Het is echt lekker en Bjorn smult ook. Hierna is de tour om half twee al afgelopen, helaas zo snel al. Al met al wel leuk maar we hadden toch iets meer verwacht. Worden we verwend na een maand belevenissen? Of is Bali gewoon net te toeristisch? Tsja…

Gelukkig hebben we de rest van de middag bij ons stekkie en kunnen we zwemmen. Zo gezegd zo gedaan en de dag gaat zo snel! Inmiddels hebben we ook onze was weer op kunnen halen en rond etenstijd besluiten we te lopen naar Ubud. Het is ongeveer 50 minuten en rond dit tijdsstip schijnt het licht zo mooi over de rijstvelden…. Ahhh.
We eten bij een lekkere Italiaan en slenteren door de straatjes. We willen nog voor het slapen een voetmassage en vinden een plekje. De plek waar gemasseerd wordt ligt op het terrein van de familie. Er is veel aandacht besteed aan wierrook, een fonteintje, kaarsjes… als ik de wc opzoek schrik ik me dood. Het is zoooooooooooooo vies en er loopt een kakkerlak rond.

Brr….

Wat een verschil met drie meter verderop, schamen die mensen zich niet voor zo’n wc?
De massage is voor het eerst echt vreselijk. Nee ik ben vandaag niet strontchagarijnig maar vandaag valt veel gewoon tegen xD
Ze knijpt zo hard in mijn voeten tot ze tintelen en het voelt alsof ze slapen en een pijnlijke dood sterven. Ondertussen kwebbelt ze er rustig op los met haar buurvrouw die Bjorn masseert. Wanneer de telefoon gaat wordt deze ook nog even opgenomen en ik heb er geen een keer naar mijn voeten zien kijken. Net een robot. Ze heeft er niet zoveel zin in denk ik.
Na de massage gaan we snel weg en ik ben dolblij dat we nog een uur moeten lopen, langzaam komen mijn voetjes weer tot leven. Als we langs het donkere weggetje lopen zijn er veel waakhonden die de familieingangen beschermen, we schrikken ons dood als ze op ons af komen rennen. Thuis zitten we nog wat aan de keukentafel, ondanks de tegenvallende tour en massage van vandaag kom ik helemaal tot rust hier. Langzaam verdwijnt het onrustige gevoel van het willen rondreizen en nog meer dingen willen zien. Laat mij maar lekker hier, alle indrukken en ervaringen aten bezinken van de afgelopen maand

18-8
We slapen zo lekker hier, geen gebed, geen muziek, geen buren, weinig lichtinval en een heerlijk bed. Nog fijner is het wakker worden in het zwembad met een kop koffie en biscuitjes.
Het is een lekkere dag en we gaan pas rond het middaguur naar Ubud om te ontbijten. Het begint keihard te regenen en we moeten helaas blijven zitten met een perfecte cappuccino :’)
Als het een beetje opgedroogd is kunnen we naar de pasar Seni, een twee verdieping tellende markthal aan de hoofdweg van Ubud, Jalan Raya Ubud. Er zijn souvenirs, heel veel souvenirs. En wij zijn blij, heel blij.

Ondanks dat we veel te veel spullen me hebben genomen, ik heb Bjorn al gevraagd me een volgende keer echt af te remmen met kleding, kopen we hele leuke dingen. Wel is het zo dat ze hier bijvoorbeeld beginnen met 350.000 rp=25 euro voor een schaaltje, uiteindelijk krijg je hem voor 75.000= 5 euro. Het is dus een vermoeiende strijd die zelfs Bjorn nu aangaat. Heel trots roept hij me van verre en laat de overwinning, een beeld van een hindoegod zien. Onder het mom van, ik wil kijken of het nog een keer lukt, zit er binnen de kortste keren nog een beeld in de rugtas. Maar ik moet eerlijk zijn, ook ik ga los.
Ondertussen is het weer mooi weer en vinden we het hoogtijd voor een kopje koffie en een Balinese massage, om het af te leren. Deze bevalt stukken beter dan gisteren, hihi. Als het donker wordt rijden we weer terug naar het huis en doen even niks. Wat later op de avond gaan we weer naar Ubud om te eten.

Morgen zullen we verder reizen naar Sanur, een kustplaats aan de oostkant van Bali. Even hebben we overwogen om naar Kuta (linkerkant en niet normaal toeristisch, maar wel witte stranden) te gaan. Maar na verhalen over de agressieve, commerciële verkopers daar en de vervelende asociale toeristen, besef ik me dat ik dat eigenlijk helemaal niet wil. Het enige wat we nu missen is de zonsondergang aan de westkust, wel kunnen we de opgang zien; al weet ik niet of we dat in alle vroegte gaan doen.

Een belangrijke en zware taak vanavond is het inpakken van de tassen. Inmiddels sjouw ik met twee backpacks en trek ik de haren uit mijn kop omdat ik een overschot aan kleding heb: om maar iets te noemen, drie bh’s mee, twee jurken en een rok. In de praktijk draag ik steeds hetzelfde broekje of een wikkelrok.

Grappig trouwens is het verhaal achter de wikkelrok. Toen ik denk ik een jaar of negen/ tien was stonden we op een rommelmarkt in sint Pancras. Toen de dag eindigde hadden veel verkopers de laatste spullen voor bodemprijzen. Waaronder een vrouw met kleding, drie kledingstukken voor 1 euro of gulden (dat weet ik niet meer)
Ik zag enkel een mooie gekleurde wikkelrok. Eigenlijk waren de kleuren vreselijk: oranje, felgroen en paars. Toch wilde ik hem omdat ik wist dat voor dat geld ik iets moois op de kop had getikt. Ik gaf de mevrouw 33 cent, tot ze me zei dat ik dan wel drie artikelen moest nemen. Anders was het 50 cent. Ik keek een beetje zielig en ik kreeg hem toch mee, gna gna ;)
Deze wikkelrok heb ik letterlijk nooit aangehad. Elke keer is hij mee verhuisd en op de stapel ‘alternatieve kleren’ gekomen, naast mijn Thaise lapjesbroek. Tot ik dit jaar in alle vrije werkloze tijd die ik had mijn kledingkast opruimde. Ik overwoog deze rok maar weg te doen en in Indonesië een mooiere te kopen. Toch heb ik het niet gedaan en heb ik hem toch maar meegenomen (als rok, doek of handdoek op het strand) en nu ben ik misschien wel het meest blij met dit kledingstuk en kan de rest van de jurken me gestolen worden. Dus belangrijk voor een volgende keer, less is more (huidig levensmotto en citaat van mamma)

19-8
Vanochtend is het ook weer lekker ontspannen. We betalen de eigenaar en mogen de scooter nog gebruiken om verderop te ontbijten. Ze hebben echt hele lekkere salades hier met aardbeien en echte sla. Hmm…
Het is net Europa hier qua eten, inrichting en sfeer: ongelofelijk. Toch heb ik wel weer zin om wat uit de massa te raken en blij te zijn met een lekker gebakken ei of soto ayam (kippensoep). Bjorn vindt het geweldig hier, mede door het lekkere eten.
De eigenaar wil ons naar Sanur rijden, na de overweging of het niet goedkoper is om een metertaxi te nemen. Hier rijdt de Blue bird group. Na een korte rekensom plus het feit dat de meter doorloopt tijdens het vele stilstaan nemen we toch zijn aanbod maar aan. Het openbaar vervoer lonkt minder, je moet eerst naar Ubud zien te komen en daarna nog overstappen in een dorp verderop. Ergens droom ik van een licht tas en zie ik mezelf met gemak naar Ubud lopen en op deze manier reizen. Toch, de mensen die zo’n tas hebben zijn volgens mij enkel op Bali en Lombok te vinden. Die hebben denk ik geen bergschoenen, een dik vest en ander materiaal mee.

We komen aan in Sanur. Ondanks dat het maar 28 km is rijden we er toch 1:15 over. Het is echt bizar hoe vol de wegen zijn, hoe vaak de auto af moet remmen voor onvoorspelbare bewegingen van anderen, scooters die breed rijden en hierdoor de boel ophouden. Als er 1 ding is dat je moet onthouden is dat de reistijden niet de Nederlandse zijn.
In Sanur hebben we van tevoren al een homestay gereserveerd. Het heet Little Pond en is basic maar prettig. Er is zelfs een zwembadje. Nadat we even gezeten hebben gaan we wat lunchen en hierna naar het strand. Het ligt op tien minuten lopen en het is niet te heet als we om vier uur aankomen. Ondanks dat het geen hagelwitte stranden zijn is het hier echt heel fijn. Op het gedeelte waar wij aankomen zijn veel lokale mensen en zitten de loempiaverkopers in het zand. Even verderop zijn een aantal luxe bungalow parken aan het strand met daarbij westerse eettenten. Ook is fijn dat het strand overgaat in groen, geen hoge flats e.d.
Hoewel Sanur bekend staat als gezapig en voor ouderen die overwinteren (haha), denk ik dat steeds meer mensen hier heen komen om het te drukke Kuta te ontvluchten.

We gaan de zee in, voor het eerst deze reis! En de zee is zo lekker! We drogen op in het zand tot de zon onder gaat. Als het donker is lopen we over het pad langs het strand en laten we ons meevoeren in de mooie verhalen en foto’s van de tourverkopers. Even overwegen we een tweedaagse tour naar een mooi eiland en ook het snorkelen lonkt.
In het zand kijken we over de zee en we zien in de verte een gele bol boven een eiland hangen. We vragen ons af wat het is, een luchtballon of een opgaande lamp? De bol stijgt, stijgt en wordt steeds groter. Wat blijkt, het is de maan! Hij is echt enorm en oranje gekleurd. Nog niet eerder heb ik een maansopgang gezien.
Het mooiste is de weerspiegeling van deze grote maan op het water, iets wat ik met geen mogelijkheid vast kon leggen op de wijze waarop het er echt uitzag.

Als de maan hoog staat en felgeel is gaan we terug. Onderweg boeken we tickets naar Lombok voor overmorgen. Er zijn twee boten: de ferry, het lokale transport: duur 5 uur. Of de snelle boot voor toeristen: duur 1 uur. Wel tien keer zo duur maarja. Aangezien we niet zo heel lang meer hebben kopen we tickets voor de snelle boot. Ook boeken we dan toch maar een snorkeltour van een halve dag voor morgen. Snorkelen is zo leuk en Bjorn wil het ook wel eens zien! Vlakbij eten we bij een sportbar, hier zien we de ouderen uit Europa in levende lijve.

20-8
Vlak voordat we worden opgehaald eten we bij een warung met fruitsalade, pannenkoek en ei om de hoek. Hier hebben ze de gewone prijzen en rekenen ze niet 21% zogenaamde taks en fooi bovenop de al te dure prijzen. De warung is heel simpel maar toch heel gezellig ingericht. We worden opgehaald en we rijden naar Nusa Dua, in het zuiden. De chauffeur rijdt over de (kortere) tolweg en vraagt ons de tol te betalen. Ik vertel hem vriendelijk dat we al voor transport betaald hebben.
We worden iets te vriendelijk onthaald bij het watersport bedrijf en moeten van alles ondertekenen qua ziektes die we hebben e.d. Daarna krijgen we snorkelattributen en we stappen in een boot. Er is beloofd dat het een glas bottom boat zal zijn, er is een klein vlak met glas waar we het vieze donkere water doorheen kunnen zien. De schipper vaart een stukje en stopt tussen tig andere ronkende boten. Hier morgen we snorkelen. Er is geen vis te bekennen en van koraal of andere waterplanten is helemaal geen sprake. Wat een farce.

Vervolgens gaan we maar weer de boot in en worden we naar Turtle island gevaren. Dit blijkt een stukje land te zijn waar de beschermde reuzenschildpadden leven. Ze leven in een afgeschermd stukje zee van 10 bij 10 meter en eigenlijk is het best zielig. Onze gids vertelt dat in de natuur de vissers op hen jagen en de schildpadden opeten. Het zijn wel bijzondere beesten, zo groot en zo’n hard schild! Verder is deze dierentuin aangekleed met apen in hokjes, een civetkat en een leguaan op een stoel waar iedereen mee op de foto wil. We willen hier snel weer weg. Aangekomen bij het watersportbedrijf zien we vele mensen parasailen, misschien is dat dan leuk om dit uitje nog leuk te maken? We schrikken ons een ongeluk van de prijs, voor 5 minuten in de lucht zweven met zijn tweeën 100 euro. Wegwezen hier!

Dit was dus de snorkeltour van 60 euro, echt weggegooid geld. We zijn twee uur beziggehouden met bovenstaande dingen. Watermark Bali, doe het niet : (
Ik ben blij dat we morgen naar Lombok gaan, hopelijk iets minder toeristen en bijbehorende touristtraps 
We komen om 1 uur weer terug in Sanur en gaan lekker naar het strand. Het is heerlijk en tig miljoen keer leuker dan al die stomme tours. De zee blijft lonken, het is pure ontspanning. Ook het gezellige restaurant waar ze andijvie stampot met gehaktbal en een kuitje jus serveren is pure ontspanning ondertussen speelt er iemand gitaar.

21-8
Vandaag gaan we Bali verlaten en daar hebben we niet zoveel moeite mee, hihi. Oke, Ubud was super, hetgeen met name kwam door de geweldige slaapplek en de natuur. Het scooterrijden was een hoogtepunt, lekker zelf rijden en stoppen waar je wil stoppen. Ubud is zeker voor herhaling vatbaar want voor rust, ontspanning, goed eten en een top sfeer moet je hier zijn! Wij hebben andere delen niet kunnen bezoeken door te weinig tijd, anders had ik nog naar Lovina gewild, naar de mooie onderwater wereld van Ahmed en de hoogste vulkaan van Bali willen beklimmen.

We worden om acht uur opgepikt en in een busje naar Padang Bai gebracht. Dit is DE haven naar Lombok en de Gilli eilanden. Het is ook een onduidelijke chaos. We zijn bijna te laat en de chauffeur rijdt als een gestoorde maniak. We moeten namelijk de boot om half tien halen.
Onduidelijk welke boot waar naar toe gaat, waar je heen moet. Voor de prijs van dit ticket had ik iets meer verwacht dan een betonnen stijger waar veel te veel boten moeten aanmeren en inladen. En velen hoor ik hetzelfde zeggen. In ieder geval, de beloofde boot van half tien is nergens te bekennen.

Twee andere meiden vertellen om half elf dat zij een boot van negen uur hadden moeten hebben. Niemand kan ons vertellen hoe laat de boot gaat, de een zegt 10 uur de ander 12 uur. We moeten wachten in een ‘wachtruimte’ waar ik maar niet al teveel over uitweidt.
Ik geef me er maar aan over en laat het idee dat we om half elf op Lombok zullen zijn helemaal varen. Het is ook het enige wat vaart. Ineens is daar DE boot. Om elf uur zijn alle backpacks, koffers, surfplanken en toeristen aan boord geladen, wat een werk voor die jongens. We zitten hutjemutje in de luxe beloofde boot. Ik zit tegen het raam geplakt met m’n knieën bijna in mijn nek en voel dat ik mede door de benzinedampen moet overgeven.
Ik vlucht naar achter op het dek en ik zit bij de bemanning. Het is qua lawaai van de motor en benzinedampen niet veel beter hier. Wel kan ik normaal zitten en is er meer frisse lucht. Af en toe krijg ik een golf water over me heen. Er komt vlak na mij een lotgenoot naast me zitten en we lachen om de groep Italiaanse jongens met geschoren oksels die een fotoshoot achter op het dek doen.
Terwijl ik de vaart uit probeer te zitten komt een van de bemanningsleden naast me zitten en vertelt in gebroken Engels dat hij me mooi vindt. Bjorn komt er gauw bij zitten. :’)

We varen langs de kust van Bali en verbazen ons over de bergen en het ruwe landschap. We zien hele grote rotsen in zee en dat allemaal is toch wel erg mooi. Als we ruim een uur in de boot zitten varen we volgens Google Maps nog naast Bali. Ik had het kunnen weten, haha.
We meren als eerste aan bij Gili Trawangan, dit paradijsje zullen we later deze week gaan bezoeken. Het water is zo mooi blauw en helder, wow. De Gili eilanden zijn drie eilanden waarvan bovengenoemde de grootste, iets van 6 km^2. Het staat bekend als een snorkelparadijs, witte stranden en relaxen.

Hierna koersen we naar Teluk Nara, Lombok. Bij aankomst om half twee delen we een taxi met een ander stel naar Sengiggi. Dit is een badplaats in west- lombok, dus met zonsondergang^^.
We worden door de taxichauffeur gedropt bij een bevriend toeristenbureau. Hij vertelt dat het door ons geplande homestay vol is omdat hij de eigenaar kent. Wij hebben nog niet gereserveerd en zien wel waar we slapen.

‘Jullie gaan niets anders vinden omdat het hoogseizoen is en moeten bij het hostel hier slapen -.-‘ En nee, hier vragen ze geen tax bij het eten omdat hij bevriend is met de gouverneur. Oja, die man daar onderuitgezakt op zijn scooter is de eigenaar van Family garden Homestay, hij heeft heel veel hotels hier. Hij kan wel iets anders voor je regelen.’
Hihi. Grapjas.
We lunchen enkel op deze plek en ik loop zelf naar de door ons gewenste slaapplek. Daar aangekomen is het rustig en ze zijn dolblij dat we er zijn. De familie woont op hetzelfde erf en ze hebben mooie maar simpele kamers. Hier kunnen we de komende nachten slapen.
Na onze lunch checken we hier in en gaan naar het strand, joepie!
Sengiggi oogt leuk, toeristische plekken maar heeft geen massatoerisme. We lopen zo naar het strand via een leuke souvenir markt en we komen uit op een prachtig strand. Er zijn ook veel lokale toeristen, warungs, sarongverkopers en vrouwen met schalen mango’s, bananen en ananassen op hun hoofd. Ze snijden het ter plekke voor je en het fruit is goddelijk.

Er hangt hier een relaxte sfeer. Als we van de week een scooter huren kunnen we andere mooie stranden in de buurt bezoeken. Vanuit de auto net hebben we van boven deze natuur kunnen aanschouwen, het zag er echt zo mooi uit. Lombok is bergachtig en dit zorgt dat er mooie uitzichten zijn. De zonsondergang, ja nu hebben we hem toch nog, is waanzinnig. Dat is het enige woord wat ik er aan kan geven.
Wat een gelukzalig moment. Over een week zitten we in het vliegtuig en dan is dit alles voorbij. Het voelt gek.

Tot onze verassing is er dit weekend, het is nu zondag, een jazz festival op dit strand. Er staan twee podia en allemaal stoelen. Er zijn eettentjes en ook hier hangt een heerlijke sfeer. Mensen zitten in het zand, de zee kabbelt vanuit de donkerte. Er worden allemaal soorten muziek gespeeld.

Gewoon een perfecte avond.