The Salkantay trail

23-09-2014
Om 2.30 ging de wekker. Om snel te kunnen vertrekken gingen we om 3 uur maar buiten staan, wachten op de gids die ons op zou halen. De backpacks konden we in de kamer laten staan. Zelf hadden we een backpack (maximaal 10 kg) mee en een rugtas, de backpack zouden de paarden tijdens de trekking dragen. Om 3.20 was er nog steeds niemand te bekennen en werden we aardig koud. We belden maar weer aan en wachtten binnen. Ondertussen nog maar even naar de wc en ik moest even kijken of ik mijn zonnebril nou had of niet. Om 4.00 werd er naar het hotel gebeld, of wij naar ‘the square’ konden komen. Gehaast vertrokken wij, toen de deur achter ons dichtsloeg bedacht ik me dat ik mijn handschoenen had laten liggen in de kamer, toen ik mijn zonnebril zocht. Weer aangebeld, handschoenen gepakt en naar het pleintje vlakbij het hotel gerend. Hier was niemand te bekennen, we vroegen ons af welk plein ze bedoelden: hier of de Plaza des Armas? Björn weer terug naar het hotel (arme jongen die steeds open moest doen en probeerde te slapen) Ondertussen kwam er een taxi aan met iemand die onze namen op de lijst had staan. Björn kwam even later terug en toen konden we eindelijk met een gerust hart vertrekken, blij dat ze ons niet vergeten waren. Anders was onze strakke planning betreffende de geboekte trekkingen in de soep gelopen! We reden naar een plein verderop in de stad waar een grote bus stond waar alle deelnemers al zaten. We moesten nog 2,5 uur in de bus zitten voordat we bij het beginpunt van de trekking aankwamen. Halverwege bleek de bus kapot te zijn en moesten alle mensen, tenten en overige benodigdheden overgeheveld worden naar een andere bus. Om 7 uur kwamen we in Mollapata, hier konden we ontbijten bij een chaotisch en vies zaaltje. Onze tas plus slaapzakken die we geleend hadden van het tourbedrijf zouden meegenomen worden door het paard. Toen alles gereed was kon de pret beginnen! Oh wat waren we zenuwachtig, haha. We hadden een groep van 13 mensen waarin de wandelniveau’s behoorlijk verschilden. We liepen het dorp uit de bergen in, van 8 tot 13 liepen we. Ondertussen hadden om de 45 minuten pauze, een stuk vaker dan bij de Colca Canyon trekking. Al met al goed te doen! Afwisselend steile klimstukken waarbij we allemaal zweette tot rustige wandelroutes waarbij het fris werd. Om de beurt droegen we de rugtas die we –gierig als we zijn- volgestouwd hebben met water. Hij was dus behoorlijk zwaar xD
De lunch werd bereid door een aantal koks die met ons meereisden, al ver voordat wij aankwamen hadden zij het eten al klaar en konden we aanschuiven. We kregen soep als voorgerecht en kip, rijst en puree als hoofdgerecht. Net toen we zaten te eten begon het keihard te regenen, goed getimed dus. Björn had helaas nog steeds last van diarree en nu ook misselijkheid  Na de lunch moesten we nog ongeveer twee uur lopen tot de slaapplek aan de voet van de Salkantay. In de verte zagen we de met sneeuw bedekte Salkantay al liggen… Wetende dat we die moesten beklimmen. Na een vermoeiende dag kwamen we voor het donker, rond half vijf aan. Het was een kale vlakte waar tenten waren opgezet, gelukkig omheind door blauw zeil dat fungeerde als een soort afgesloten ruimte. We konden zo de tenten is, wat een luxe! Het begon al aardig koud te worden en de warme slaapzak was voor mij. We baalden dat we niet nog warmere kleding hadden, zo’n windjack zou erg fijn geweest zijn. Gelukkig kregen we schalen met popcorn en hete thee. We zaten gezellig aan een tafel bij de tenten waar ook om 18.30 het eten werd geserveerd. Inmiddels was het donker, de hoofdzaklampen die we voor de tocht hadden aangeschaft kwamen tevoorschijn. Op tijd gingen we naar bed want er staat morgen een berg, genaamd Salkantay, voor de deur! 800 meter klimmen tot het hoogste punt van de Salkantay en daarna weer naar afdalen. Het zal er wel koud zijn, helemaal gezien de besneeuwde toppen (die prachtig afsteken tegen de strakblauwe lucht, de goudgele grond en het groene land) Op naar dag 2!
24/09/2014
We warden om 5 uur gewekt door de koks met een warm kopje cocathee. We wilden onze slaapzak niet uit, het was echt ijs en ijs koud. De thee warmde ons wel wat op. Als ontbijt kregen we pannenkoek, brood en thee. Ik moest echt nodig naar de wc maar door de gorigheid, gehorigheid en het hoge wachtende voor de deur lukte het niet echt. Uiteindelijk op een ongezien moment er tussen uit geglipt en rustig mijn gang kunnen gaan, haha. De klim begon 6.15 , vandaag zou de zwaarste dag van de trekking worden; het beklimmen van de Salkantay! In totaal moeten we 10 uur lopen, 21 km afleggen. Uitgaande van het zwaarste (psychische voorbereiding is het halve werk) was de klim zwaar, maar toch te doen. Mede door mijn instelling en de pauzes. Al moet je ook niet te lang pauzeren, dan wordt je nog vermoeider. We hadden prachtig uitzicht op ijstoppen, mist en gigantische rotsblokken. Het hoogste punt, waar mensen kunnen komen, lag op 4600 m. na 3 uur hoorde ik allemaal geklap en gejuich en besefte dat we het gewoon gehaald hadden. Dit was wel even een groepsfoto waard. We zouden nog twee uur moeten afdalen voordat we zouden lunchen, maar het zwaarste hadden we gehad. Net toen we aan de lunch begonnen kwam er een enorme hoosbui, wederom een perfecte timing. Na de lunch moesten we nog ongeveer 3 uur wandelen voordat we bij het tentenkamp aan zouden komen. Deze laatste uren vielen zwaar, er was veel modder en het werd warmer omdat we langzaam aan in de junglesferen kwamen (2900 m). We kwamen al een van de middenmoot aan, dus heel goed gedaan! We sliepen vandaag in een groenere omgeving, hopelijk ook wat minder koud dan vannacht! Er waren houten huizen waar we overdekt konden zitten en eten. We kregen wat snacks en als avondeten wederom de inmiddels gewoon vieze gelige, crème soep, rijst, vlees en groente. Nu was ook Björn het eten echt zat, wat heerlijk om straks weer in de bewoonde wereld uit eten te kunnen. Ook vanavond zijn we vroeg naar bed gegaan, we waren echt moe na vandaag: de langste 21 km ooit. Ik was al gestoken door de eerste muggen, snel de tent sluiten dus. Blijk ik de Afterbite vergeten te zijn!
 
25/09/2014
We hebben vandaag de eer om tot half 6 uit te slapen, yay. Oh en wat is het heerlijk om wakker gemaakt te worden met thee, lijkt me een goed plan voor als we thuis zijn! Vooral cocathee is nu echt goed: het bevat mineralen, vitaminen, geeft energie en is goed tegen hoogteziekte. Hoe konden de Inca’s dit nu weten? Na een heerlijk ontbijt met fruitsalade, yoghurt, brood, ei en een soort warme, dikkige bananen/appel drab (iets minder dus) werd ik wat misselijk. Vreemd want het ontbijt vandaag was eigenlijk prima. Al zou een Senseo, toast met kaas en een kop vruchtenthee me ook wel goed doen… De wandeling vandaag was erg goed te doen met hier en daar een verdwaalde klim en voornamelijk afdalen. We liepen langs wilde rivieren, bananenbomen, koffiebomen: de vegetatie was duidelijk veranderd. Overal vlogen vlinders , hele mooie grote. Vandaag hoefden we MAAR 5 uur te lopen tot de lunchplek in Santa Theresa. Ik was inmiddels echt kotsmisselijk en voelde me ziekig en futloos. De lunchplek was een grote tuin waarin een super lekker uitziende lunch werd geserveerd; avocado, brood met knoflook, salade, gebakken aardappels en helaas ook weer de gele crème soep. Het zag er zo goed uit maar ik werd nog misselijker bij het idee. Dit feestmaal maar aan me voorbij laten gaan… De kok kwam speciaal voor mij een kopje thee brengen en de gids kwam ook even kijken of alles goed ging. We hadden na de lunch nog een uur pauze, ik ben in het gras gaan liggen en gaan slapen. We werden hierna door een busje opgehaald en naar de kampeerplek gereden in Santa Maria. Na onze tassen gedumpt te hebben gingen we met de hele groep naar de warmwaterbronnen, aguas calientes. Dit leek me wel aanlokkelijk, 40 graden water en een douche! Al die tijd hadden we niet gedouched en regelmatig rook ik het zweet van wat sterk geurende mannen die vlak voor me liepen, ook rook ik me eigen oksels. De warmwater bronnen deden me goed, heerlijk 2,5 uur relaxen in het water, mooi tussen de bergen gelegen. Wat een leven! Ik voelde me als herboren en brandschoon. Het was donker toen we terug gingen en het eten werd opgediend. Bij het ruiken van al die geuren besloot ik maar te gaan slapen want ik werd nog misselijker dan ik al was. De gids kwam een bord droge pasta en wat groente brengen, ook niet iets om blij van te worden; wel lief. Björn kwam een kop thee brengen. Juist deze avond zou er kampvuur en muziek zijn, daar had ik graag bij willen zijn! Lag ik daar, in Peru, in een tent, op een hard matje, met koorts en rillingen. Later die avond toen ik eindelijk kon slapen omdat de muziek uit was kreeg ik ook nog diarree. Geweldig, in het donker naar een wc zonder licht met diarree. Waarom ben ik hier? Is wat je je dan afvraagt…
26/09/2014
Bij het opstaan voelde ik me wat beter. Het was ook niet zo koud gelukkig, wel betekende dit het einde van de thee die gebracht werd. Ik had wat bananen gehaald om te eten omdat pannenkoeken met karamelsaus me niet zo aanspraken (op dit moment) ;) Om 8 uur werden we opgehaald voor de –lang naar uitgekeken- Zipline!!! Bij de gedachten hieraan voelde ik me al stukken beter. Het busje bracht ons naar het hoofdgebouw van dit bedrijf. Tevens hadden ze een aanliggende camping met wc’s die aan de achterkant uitkeken op de natuur. De achterkant was dus open, enkel een muurtje scheidde je van de buurman. Door de naastgelegen waterval hoorde je elkaar gelukkig niet. Terwijl je op de bril zat kon je dus genieten van het uitzicht. Toen Björn op de wc zat heb ik hem natuurlijk wel even belaagd door om het wc gebouw heen te lopen. Wat ik even was vergeten was dat er natuurlijk ook andere mensen zaten die mijn onverwachte bezoek minder leuk leken te vinden. 
We kregen een soort kabelbaantuigje om waarbij alle edele delen van de mannen omlijnd en gebundeld werden. :’D Erg vermakelijk, volgens Björn zat het ook niet echt lekker. We moesten 200 m lopen om bij de eerste lijn te komen. Die 200 m klimmen maakte me weer beroerd, ik had simpelweg geen energie meer. Iedereen liep me voorbij en ik stond daar duizelig te zweten, was water vergeten en door alles hartstikke labiel. Uiteindelijk kwam ik boven waar ik een half uur heb uitgehijgd. Je kon als spiderman, batman of wie dan ook zat er niet in. De simpele hanghouding ging me wel goed af en het was echt geweldig.. 6 lijnen van 200 m diep. Björn vond het wel eng maar kon het na afloop wel waarderen. Ik was blij dat ik in de lucht niet had overgegeven en dat ik dit geweldige gevoel en uitzicht weer had mogen ervaren. We werden weer opgepikt en gereden naar een dorp genaamd Hydroelectrica, weird. Daar kregen we lunch: koude bami, bah. Vanaf hier moesten we nog drie uur lopen Aguas Calientes/ Macchu Pichu Pueblo. Ik wilde eerst een trein nemen, maar deze bleek 26$ te kosten en een lange wachttijd. Aangezien de route vlak zou zijn en langs het spoor zou lopen wilde ik het wel proberen. Ook wilde ik stiekem natuurlijk de route echt uitlopen! Tijdens het lopen kwam er af en toe een trein met veel lawaai voorbij. Wel was het ook hier weer zo mooi, hoge bergen met daartussen het spoor. Rond 16.30 kwamen we het dorpje binnenlopen. Het was er supertoeristisch, enkel betonnen hotels en restaurants. Oja en souvenirwinkels. Overal zagen we pizza’s, aaaaah. Wat een luxe om zometeen een eigen slaapkamer met badkamer te hebben! We bestormden onze kamer en namen direct een warme douche. Schone kleren aan en naar de overkant gerend voor een kop koffie. Dit laatste bleek wat tegen te vallen en ook nog vreselijk duur. Om 18.30 kwam de groep bijeen om te gaan eten. We konden kiezen uit een aantal menu’s. mijn ogen waren hongeriger dan mijn maag want toen de alpaca met friet geserveerd werd kreeg ik weer geen hap door mijn keel. Gelukkig ging de mango juice er wel in. We kregen de Macchu Pichu tickets en ontvingen instructies over morgen. Je kon kiezen: Een half uur lopen naar de brug buiten het dorp waarvan het hek om 5 uur open gaat richting Macchu Pichu, hierna een uur klimmen (400m) waarbij wordt aangeraden een schoon shirt mee te nemen Niet iets om warm van te worden. De bus nemen klonk aanlokkelijker, voor 10$ kon je mee, wel moet je dan ZEKER half vijf al in de rij staan voor de bus van half 6. Dit hadden we er zeker voor over want we gaan gewoon Macchu Pichu bezoeken!!! Na het eten zijn we terug naar het hostel gegaan en hebben alvast buskaartjes gekocht. We worden allemaal om 6 uur bij de ingang van Macchu Pichu verwacht zodat de gids ons een rondleiding kan geven. Toen we dachten vroeg te gaan slapen bleek de zoveelste verkiezingscampagne gaande te zijn. Vlakbij schreeuwde de kandidaat de longen uit zijn lijf, niet wetende dat hij ons wakker hield. Enkel oog voor zijn kandidaatschap.
27/09/2014
Om 4 uur ging de wekker, een korte nacht maar dit keer zonder koorts. Pappa had om half twee gebeld op mijn telefoon en op Skype. Toen ik terugbelde bleek er niks aan de hand te zijn. Hij wilde ons trakteren op een avondmaal, dus dat was wel lief. We gingen snel naar beneden en we konden onze tassen in de opslag kwijt. Samen met het stel uit Paraguay liepen we naar de bussen. Het was om 4.30 al druk, bij navraag bleken de eerste mensen er al om 4.00 te staan, wel bleken wij een plekje te hebben in de eerste drie bussen. We hadden een ontbijtpakket gekregen met o.a. vies zoet brood met witte kaas. Enkel de banaan at ik. Binnen korte tijd waren we 400 m gestegen en arriveerden we bij de ingang. Gezien de vele bochten waren we blij dat we de bus hadden genomen. Nadat iedereen boven was kregen we een rondleiding van de gids. Na 15 minuten werd deze abrupt beëindigd en nam hij afscheid, niks twee uur durend… Iedereen bleef verbouwereerd achter en een deel sloot aan bij de andere gids die het erg leuk deed. Hierna konden we zelf rondlopen met de zeer onduidelijke plattegrond. Het was nog vroeg en mistig dus zagen we vrij weinig, toen de mist wegtrok hadden we mooi uitzicht over de akkers en de diepte. De tempels, huizen en opslagruimtes waren nog in goede staat, hel bijzonder hoe ze op een berg met gigantische stenen een stad hebben kunnen bouwen die pas in 1911 ontdekt is. Alles was nog zo mooi en het was echt een gave ervaring. De bewaking was erg streng, je mocht niets: niets eten, niet op de muren, niet op het gras lopen, niet op de grond zitten. Na enkele seconden werd je vanuit een hoek teruggefloten. Het begon te regenen en aangezien we alles gezien hadden liepen we met zo’n beetje alle bezoekers naar de uitgang. Een opstopping als gevolg door de ongelijke treden en hoge leeftijd van bezoekers. We besloten te gaan lopen naar Macchu Pichu Pueblo door de stromende regen. Na 1,5 uur kwamen we doorweekt aan en hadden we allebei veel trek en bestelden vet lekkere pizza’s met pesto, Hawaï en salami. Ik had eindelijk weer trek! Hierna zijn we ons om gaan kleden en hebben we droge maar vieze kleding aangedaan, bij Björn zat er o.a. paardenstront aan xD Lekker opwarmen met echte koffie bij een restaurant met open haard. Björn had op internet gelezen dat er een enorme nijverheidsmarkt in de buurt was, aangezien het na 5 uur regenen nu droog was gingen we hier heen. De markt was gigantisch, overdekt en de concurrentie leek moordend. De spulletjes waren goedkoper dan we verwacht hadden gezien het hoge toeristengehalte. Echter bleek afdingen zo makkelijk te gaan dat zelfs Björn de smaak te pakken kreeg. Eindelijk mijn schoenen gevonden, zwarte met kleurtjes: ze zijn zo mooi. Björn heeft zijn laatste inkopen gedaan, ik wilde mijn groene sjaal in het rood hebben voor Syl. Een verkoopster had een net andere sjaal dan ik zocht, toen ik zei dat ik die in het rood wilde hebben, rende ze de markt over om hem ergens vandaan te toveren. Hij bleek niet aan mijn verwachtingen te voldoen dus ik wilde hem eigenlijk niet. In het begin had ik gezegd dat ik die sjaal in het rood voor 20 soles wilde hebben. Zij begon met 35 soles en wilde blijkbaar zo graag verkopen dat ze toen ik wegliep ineens bij 20 eindigde. Ik wilde die sjaal gewoon niet en ze keek zo beduusd en zielig. Ze snapte werkelijk niet waarom ik niet wilde… Uiteindelijk heb ik de goede sjaal bij een ander gevonden. Hierna zijn we gaan eten bij een leuk restaurant aan het plein. Ik wilde een lichte salade en de caesar salade sprak me dan ook erg aan. Heerlijk met sla en tomaat en komkommer! Deze droom viel in duigen toen er een bord met ongeveer een half in stukken gesneden brood en heel veel kip geserveerd werd. Daarbij ei, een beetje sla en veel ansjovis. Oja, ook nog een vieze soort mayonaise eroverheen. Je snapt dat mijn fragiele, net opkomende eetlust snel weer in zijn schulp kroop. De eerste kokhalsbewegingen kwamen weer op toen er ook nog een dode mug in mijn kip gebakken zat. De salade werd snel weggehaald door de ober die achter ons naar de veel te hard aanstaande tv zat te kijken. Ik wilde zegen dat ik eigenlijk niet meer wilde maar hij was snel gevlogen richting de donkere zolder, die blijkbaar als keuken fungeerde. Ik heb daarna niet meer gegeten en toen we afwilden rekenen vroeg ik of de rekening wat lager kon. Hij knikte en even later werd de rekening met het volle bedrag gebracht door een meisje. Zij zei dat ‘de chico’ naar ‘casa’ was toen ik naar hem vroeg. Ik legde het verhaal uit en liet merken dat ik niet van plan was te betalen, na enige tijd stelde ze voor dat ik 7 soles i.p.v. 26 soles zou betalen. Ze zei ook dat de dode mug uit de lamp boven de tafel moest zijn gevallen, dus…. Beneden stonden ze tegen elkaar te schreeuwen toen we snel weggingen na betaald te hebben. Heel naar afscheid. Onze tassen bij het hostel gehaald en met de groep naar het station gelopen, met omweg om het restaurant van net. De trein was oké, ik en vele anderen waren zo moe en vielen in slaap. Bij het station Ollantatambo moesten we eruit en werden we door een busje opgewacht. Hij bracht ons naar Cusco, waar we ongeveer 2 uur later aankwamen. Inmiddels waren de pizza’s van vanmiddag weer naar boven gekomen door de vreselijke rijstijl van de chauffeur. Vooral het herproeven van de tonijn was erg bevorderend. We namen een taxi vanaf het plein waarna ik, zo moe was ik, de camera in de taxi liet liggen. Ik schaam me dood. Gelukkig had Björn het in de gaten en konden we de taxi die al wegreed nog aanhouden. Snel naar ons mooie en luxe hotel gegaan en gaan slapen. Poe wat een belevingen vandaag! We hebben trouwens allebei zoveel zin in zalm, rucola, roomkaas, kaas, normaal brood en Senseo.