De zwaarste dag van allemaal
Door: Martine
Blijf op de hoogte en volg Martine
06 Mei 2016 | Marokko, Imlil
6 mei
Jeetje, dag vier alweer! Vandaag wordt het om twee redenen spannend. De eerste reden is dat we vanaf nu zoals gezegd is alleen maar gaan klimmen, de tweede reden is dat we moeten afwachten wat het weer gaat doen. Zijn de weergoden gunstig gestemd, ofwel Is de top van de Toubkal ons gegund?
We vertrekken vol frisse moed, het begint nu wel echt koud te worden als je stil zit. Alle sjaals, handschoenen en de pet worden aangedaan en opgezet. We passeren al gauw een groep toeristen die in tenten geslapen heeft, brrr.
We klimmen een fors stuk, weer zo’n 900 meter. Het pad bestaat uit zigzaggende bewegingen vol met grote rotsen en kleinere stenen. Het is nog uitkijken geblazen ook want voor je het weet verzwik je je enkel. We passeren een enorme waterval en zien de eerste stukken sneeuw en ijs al liggen. Ook nog uitkijken dat je niet uitglijdt, het is hard werken.
Eenmaal boven en deel 1 gehaald krijgen we als beloning misschien wel het mooiste uitzicht van de hele trekking. We staan boven de wolken en we hebben een gigantisch ver uitzicht. Hier ontspan je gewoon van, iedereen zou het eens moeten proberen. Omar keek steeds op zijn telefoon, misschien het weer bericht in de gaten houden?
We vervolgen de klim en ik zie hoog boven ons hele kleine mensen lopen. Het besef komt dat wij ook daarheen moeten en ik besluit niet meer omhoog te kijken en gewoon de voeten van de gids voor me te volgen. Deze beklimming valt iedereen zwaar en Frank en mamma moeten echt bijkomen boven, en terecht.
Bij mij gaat het herstel na het klimmen iets sneller, al dat sporten van de afgelopen tijd heeft een goed effect gehad! Ook mijn ademhaling die tijdens een vorige trekking in Peru veel te snel ging, overging in een soort hyperventilatie en uiteindelijk zorgde voor tranen met tuiten, is nu gebalanceerd en kalm. Goed gedaan!
Over dat huilen gesproken, tijdens die klim had ik echt geen kracht meer. Ik zei tegen Bjorn, mijn vriend, laat me maar hier en stuur maar een ezel. Ondertussen was de gids en hele groep al ver vooruit en achterliggende groepen hadden me al dik ingehaald.
Terug naar hier:
Er zat een mannetje op een steen met een theepotje en een vuurtje, ook verkocht hij drinken. Het is een apart gezicht zo’n man in de bergen.
Nu moesten we nog een klein stukje klimmen, naja als je me dit stukje dag 1 had laten zien had ik het niet klein gevonden. Gek genoeg went het klimmen ook en kan je steeds meer hebben. En eigenlijk begon ik het nu echt leuk te vinden!
Vanaf dit punt konden we de Toubkal liggen! Joepie! Wel vertelde mamma wat angstig dat hij haar toch wel erg bedreigend op haar neerkeek… Er lag nu ook meer sneeuw en we moesten een stuk langs een helling door de sneeuw. Gelukkig waren er al voetstappen in het ijs en de sneeuw en was het ietsje makkelijker. Mamma gleed uit en werd de volgende 40 meter geëscorteerd door Omar. Frank vond het wat eng en liep achteraan, hij heeft ook maat 47 van schoenen en had veel minder grip aan de al bestaande voetstappen. Ook had hij last van zijn voet bij het lopen.
Gelukkig stopte dit landschap en werden het nu alleen maar stenen. We hadden een lunchpakketje meegekregen omdat de ezel en de kok een andere route zouden nemen. We aten deze op ongeveer een uur voor Refuge du Toubkal, onze laatste slaapplek. Mamma en Frank lagen weer te slapen, zelfs op die harde keien. En Omar onze gids was verkouden geworden en lag een eindje verderop te slapen. Hij zag er echt heel vermoeid uit en wij voelden ons als toerist eigenlijk wel een beetje bezwaard dat hij gewoon door moest werken. Respect voor alle gidsen!
Na een afdaling van ongeveer een uur kwamen we aan bij Refuge du Toubkal, een groot gebouw in een omgeving met niets meer dan stenen. Hier was het laatste punt waar men kon slapen voor de Toubkal. Het was een drukte van belang, meerdere grote gezamenlijke ruimtes, een keuken waar alle gidsen en koks van alle groepen door elkaar heen krioelden, meerdere slaapzalen met plek voor ongeveer 20 mensen per zaal. Een constant komen en gaan van mensen en gepraat om je heen. Het was een plek waar je echt niet tot rust kwam, al was je nog zo moe.
Direct werden we naar een ruimte gebracht waar we eten kregen, de uitleg van Omar was dat we toch nog maar enkel het lunchpakketje gegeten hadden. Ondanks dat dat ‘lunchpakketje’ mijn maag goed gevuld had smaakte het eten toch wel weer!
Er leek bonje te ontstaan tussen twee gidsen en de eigenaar van het Refuge, de twee gidsen doken zo ongeveer het hok in waar die arme man in zat, haha. Toen een ander personeelslid zag dat wij het spektakel van een afstandje vermakelijk stonden te bekijken werden we snel meegenomen. We kregen een bed toegewezen en rustten wat uit.
Hier was wel weer elektriciteit en ik kon mijn camera weer opladen in een stopcontact beneden in de gezamenlijke ruimte.
Er waren douches, niet de schoonste en meest prettige douche, en wc’s, idem dito. Ik raakte aan de praat met een marokkaans meisje van mijn leeftijd en al snel werden we geroepen voor het avondeten. Pff, wat vermoeiend he al dat eten…
In dezelfde ruimte als eerder was nu de openhaard aangestoken, heerlijk warm. Alle groepen zaten aan tafels en werden door hun ‘eigen’ kok bediend. Er stond weer lekkere harira en spaghetti op het programma. Omar kwam bij ons zitten en zag er nu echt heel moe uit. Het was best triest om te zien, hoe erg gun je iemand een nacht slapen in een goed bed in plaats van op de grond in een slaapzak?!
En hij moest de Toubkal met ons nog op…
Na het eten liepen we nog wat in en om het gebouw, kijkend bij onze ezel. Omar kwam naar ons toe en vertelde dat we camprons/ sneeuwijzers nodig hadden voor de laatste klim. Toen het zo regende de tweede dag heeft het boven verwachting gesneeuwd op de Toubkal. Hij had met heel veel moeite nog camprons kunnen regelen, het grootste gedeelte van die dingen was namelijk al eerder teruggegaan naar Imlil, naar de opslag voor de zomer. We moesten goed letten op die dingen omdat het wel eens zou kunnen zijn dat anderen ze zouden afpakken… Je begrijpt dat wij ze met ons leven bewaakten^^
Rond half tien gingen we naar onze slaapzaal om te proberen te slapen, het was nog erg rumoerig. Wij hadden met Omar afgesproken om 4 uur te ontbijten en hadden dus een kort nachtje voor de boeg! Het meisje waarmee ik eerder had zitten praten kwam me nog vertellen dat haar gids de klim had afgeblazen vanwege gladheid en sneeuw, zij hadden geen camprons. Ik heb haar maar niet gezegd dat wij ze wel hadden…
Jeetje, dag vier alweer! Vandaag wordt het om twee redenen spannend. De eerste reden is dat we vanaf nu zoals gezegd is alleen maar gaan klimmen, de tweede reden is dat we moeten afwachten wat het weer gaat doen. Zijn de weergoden gunstig gestemd, ofwel Is de top van de Toubkal ons gegund?
We vertrekken vol frisse moed, het begint nu wel echt koud te worden als je stil zit. Alle sjaals, handschoenen en de pet worden aangedaan en opgezet. We passeren al gauw een groep toeristen die in tenten geslapen heeft, brrr.
We klimmen een fors stuk, weer zo’n 900 meter. Het pad bestaat uit zigzaggende bewegingen vol met grote rotsen en kleinere stenen. Het is nog uitkijken geblazen ook want voor je het weet verzwik je je enkel. We passeren een enorme waterval en zien de eerste stukken sneeuw en ijs al liggen. Ook nog uitkijken dat je niet uitglijdt, het is hard werken.
Eenmaal boven en deel 1 gehaald krijgen we als beloning misschien wel het mooiste uitzicht van de hele trekking. We staan boven de wolken en we hebben een gigantisch ver uitzicht. Hier ontspan je gewoon van, iedereen zou het eens moeten proberen. Omar keek steeds op zijn telefoon, misschien het weer bericht in de gaten houden?
We vervolgen de klim en ik zie hoog boven ons hele kleine mensen lopen. Het besef komt dat wij ook daarheen moeten en ik besluit niet meer omhoog te kijken en gewoon de voeten van de gids voor me te volgen. Deze beklimming valt iedereen zwaar en Frank en mamma moeten echt bijkomen boven, en terecht.
Bij mij gaat het herstel na het klimmen iets sneller, al dat sporten van de afgelopen tijd heeft een goed effect gehad! Ook mijn ademhaling die tijdens een vorige trekking in Peru veel te snel ging, overging in een soort hyperventilatie en uiteindelijk zorgde voor tranen met tuiten, is nu gebalanceerd en kalm. Goed gedaan!
Over dat huilen gesproken, tijdens die klim had ik echt geen kracht meer. Ik zei tegen Bjorn, mijn vriend, laat me maar hier en stuur maar een ezel. Ondertussen was de gids en hele groep al ver vooruit en achterliggende groepen hadden me al dik ingehaald.
Terug naar hier:
Er zat een mannetje op een steen met een theepotje en een vuurtje, ook verkocht hij drinken. Het is een apart gezicht zo’n man in de bergen.
Nu moesten we nog een klein stukje klimmen, naja als je me dit stukje dag 1 had laten zien had ik het niet klein gevonden. Gek genoeg went het klimmen ook en kan je steeds meer hebben. En eigenlijk begon ik het nu echt leuk te vinden!
Vanaf dit punt konden we de Toubkal liggen! Joepie! Wel vertelde mamma wat angstig dat hij haar toch wel erg bedreigend op haar neerkeek… Er lag nu ook meer sneeuw en we moesten een stuk langs een helling door de sneeuw. Gelukkig waren er al voetstappen in het ijs en de sneeuw en was het ietsje makkelijker. Mamma gleed uit en werd de volgende 40 meter geëscorteerd door Omar. Frank vond het wat eng en liep achteraan, hij heeft ook maat 47 van schoenen en had veel minder grip aan de al bestaande voetstappen. Ook had hij last van zijn voet bij het lopen.
Gelukkig stopte dit landschap en werden het nu alleen maar stenen. We hadden een lunchpakketje meegekregen omdat de ezel en de kok een andere route zouden nemen. We aten deze op ongeveer een uur voor Refuge du Toubkal, onze laatste slaapplek. Mamma en Frank lagen weer te slapen, zelfs op die harde keien. En Omar onze gids was verkouden geworden en lag een eindje verderop te slapen. Hij zag er echt heel vermoeid uit en wij voelden ons als toerist eigenlijk wel een beetje bezwaard dat hij gewoon door moest werken. Respect voor alle gidsen!
Na een afdaling van ongeveer een uur kwamen we aan bij Refuge du Toubkal, een groot gebouw in een omgeving met niets meer dan stenen. Hier was het laatste punt waar men kon slapen voor de Toubkal. Het was een drukte van belang, meerdere grote gezamenlijke ruimtes, een keuken waar alle gidsen en koks van alle groepen door elkaar heen krioelden, meerdere slaapzalen met plek voor ongeveer 20 mensen per zaal. Een constant komen en gaan van mensen en gepraat om je heen. Het was een plek waar je echt niet tot rust kwam, al was je nog zo moe.
Direct werden we naar een ruimte gebracht waar we eten kregen, de uitleg van Omar was dat we toch nog maar enkel het lunchpakketje gegeten hadden. Ondanks dat dat ‘lunchpakketje’ mijn maag goed gevuld had smaakte het eten toch wel weer!
Er leek bonje te ontstaan tussen twee gidsen en de eigenaar van het Refuge, de twee gidsen doken zo ongeveer het hok in waar die arme man in zat, haha. Toen een ander personeelslid zag dat wij het spektakel van een afstandje vermakelijk stonden te bekijken werden we snel meegenomen. We kregen een bed toegewezen en rustten wat uit.
Hier was wel weer elektriciteit en ik kon mijn camera weer opladen in een stopcontact beneden in de gezamenlijke ruimte.
Er waren douches, niet de schoonste en meest prettige douche, en wc’s, idem dito. Ik raakte aan de praat met een marokkaans meisje van mijn leeftijd en al snel werden we geroepen voor het avondeten. Pff, wat vermoeiend he al dat eten…
In dezelfde ruimte als eerder was nu de openhaard aangestoken, heerlijk warm. Alle groepen zaten aan tafels en werden door hun ‘eigen’ kok bediend. Er stond weer lekkere harira en spaghetti op het programma. Omar kwam bij ons zitten en zag er nu echt heel moe uit. Het was best triest om te zien, hoe erg gun je iemand een nacht slapen in een goed bed in plaats van op de grond in een slaapzak?!
En hij moest de Toubkal met ons nog op…
Na het eten liepen we nog wat in en om het gebouw, kijkend bij onze ezel. Omar kwam naar ons toe en vertelde dat we camprons/ sneeuwijzers nodig hadden voor de laatste klim. Toen het zo regende de tweede dag heeft het boven verwachting gesneeuwd op de Toubkal. Hij had met heel veel moeite nog camprons kunnen regelen, het grootste gedeelte van die dingen was namelijk al eerder teruggegaan naar Imlil, naar de opslag voor de zomer. We moesten goed letten op die dingen omdat het wel eens zou kunnen zijn dat anderen ze zouden afpakken… Je begrijpt dat wij ze met ons leven bewaakten^^
Rond half tien gingen we naar onze slaapzaal om te proberen te slapen, het was nog erg rumoerig. Wij hadden met Omar afgesproken om 4 uur te ontbijten en hadden dus een kort nachtje voor de boeg! Het meisje waarmee ik eerder had zitten praten kwam me nog vertellen dat haar gids de klim had afgeblazen vanwege gladheid en sneeuw, zij hadden geen camprons. Ik heb haar maar niet gezegd dat wij ze wel hadden…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
