Het pad naar Tisgui

4 mei
Vandaag is het een bewolkte dag, vanmiddag zou het gaan regenen en onweren. Dat belooft wat.

Om half zeven zaten we aan het ontbijt.
Trek hadden we niet, nee zeker niet toen we het ietswat droge brood moesten eten. Dit klinkt heel verwend, maar de minst lekkere maaltijd is gewoon het ontbijt.

Er was veel belegkeuze: jam, chocopasta, la vache qui rit, honing en vast nog wel iets. Trek of niet, energie moet je hebben anders red je het niet.

Na het ontbijt liepen we naar buiten en we aanschouwden het ritueel van het opladen van de ezel. Een handeling die een deel van de structuur van de komende dagen zou gaan vormen.

Alles weer ingepakt liepen we dieper het dal in, tot de bodem van de rivier. Onderweg speelden overal kinderen op de paden en ze begonnen hele gesprekken in de taal die zij spreken. Na enige ontcijfering bleek dat ze onder andere om kauwgom vroegen, iets van bonbon. De gids adviseerde ons dit niet te geven.

Beneden scheidden de ezel en wij, wij namen een andere route. Een speciale route voor sensation seekers. Over gladde stenen liepen we omhoog, het was best wel eng. Na deze klim kwamen we op een vlakker stuk met een prachtig uitzicht over het dal, de omliggende bergen en de onheilspellende lucht... Omar spoorde ons aan om sneller te lopen om de regen voor te zijn. Wanneer we te langzaam zouden lopen zouden we het risico lopen om terug te moeten vanwege veiligheidsredenen. Uiteindelijk begon het net te regenen toen we het engste stuk moesten afdalen. Deze afdaling bestond uit een soort smalle rotswand waar je ongeveer 2,5 meter naar beneden moest springen. Met regen zou het een modderpoel worden en niet haalbaar zijn. Gelukkig ging het (met behulp van Mohamed en Omar) goed en konden we kort hierna schuilen onder een enorme boom.
Er ging een grote zak met lekkere nootjes rond en na een korte break gingen we verder. De klim die hierop volgde vervloekte ik. Ik zal vertellen waarom: het regende, het waaide, OVERAL stenen, de klim hield niet op. De kok was zo vriendelijk om te benadrukken dat we na dag 3 alleen nog maar zouden klimmen. Hij bedoelde het goed maar mijn glimlach had een bittere nasmaak, haha.

Na een hele hele lange klim kwamen we dan eindelijk bij iets aan wat leek op het eind van de klim. Dit bleek niet het geval, we kwamen enkel langs een klein huisje met meer dan twintig geitjes op het dak die ons allemaal aankeken en tegen ons aan mekkerden. Erg schattig zo in the middle of nowhere.
Gezien het rotweer zouden we onderweg niet lunchen maar direct door lopen naar het volgende dorpje, Tizgui op 2700 meter hoogte.. De eerder beschreven klim ging uiteraard over in een daling naar het dorpje. Het weer was inmiddels bijgetrokken en in een lekker zonnetje liepen we het dorpje in. Overal roken we houtvuur, hoorden we hanen kraaien en koeien loeien, kinderen lachen en zagen we een prachtig berberdorp om ons heen. Het centrale punt in het dorp leken drie winkeltjes te zijn: een groentenboer, een slager en een manus van alles winkel met drinken, eten in blik en shampoo.

We moesten een stuk lager in het dorp zijn, het zijn als het ware diverse etages tegen een berg op gebouwd. Wij sliepen bij een man thuis, hij had een groot huis met de bovenetage inclusief dakterras voor ons! Ook vandaag kregen we een soortgelijke cel toegewezen met de bekende matjes. Een deel van het dakterras was overdekt en er stonden tafels en stoelen. Ook bevond zich de badkamer op deze etage en stond er een wasbak inclusief lekkende kraan en ontbrekende knop van de warme kraan.

Even een zijspoor: echt OVERAL in Marokko zijn dingen kapot. Dit soort dingen, wc’s die niet op slot kunnen, wc brillen die los zitten, licht dat niet werkt. Allemaal van die zaken die je in Nederland niet zou tegenkomen of die dan als de wiedeweerga gemaakt worden.
Anyway, ook hier bleek er geen licht te zijn en drupte de kraan. Mamma’s allergie voor het zogeheten sluipverbruik laaide op en ze was bijna niet te houden :’)

Verder hadden we het erg goed, stralend weer, een heerlijke maaltijd op het dakterras, een warme douche en elkaar. Heel huiselijk allemaal. Nadat we onze magen gevuld hadden zijn we even gaan liggen. Het was nog vroeg in de middag, rond half drie. Ik werd wakker van de regen in mijn gezicht, die via het raampje naar binnen kwam. In de verte klonk onweer en we waren heel heel blij dat wij onze kilometers van vandaag al in de benen hadden zitten!
Het enige probleem was dat we nog water moesten hebben, al dat klimmen vraagt veel vochtintake! Toen het droog werd gingen mamma en ik naar buiten. We klommen weer omhoog het dorpje in en vonden de centrale plek. We hadden veel bekijks en alle jongemannen scholen samen op deze plek. Bij het ‘manusje van alles’ kochten we water, cola en een haarborstel (zo’n rond Marokkaanse). We maakten een leuke foto van de verkoper en een buurmeisje. Ondertussen kwamen de hagelstenen uit de lucht vallen en moesten we schuilen. We werden het hele kleine winkeltje ingebonjourd om te schuilen en er werd koffie gebracht door een jongeman van een winkeltje verder. Het was een beetje nescafe met naar schatting 5 suikerklontjes. Tsja, je drinkt het toch op…
Na al deze sociale gebeurtenissen bleken de paden in het dorp veranderd te zijn in een soort modderstroom. Hoe moesten we nu terug? Als een reddende engel kwam het mannetje van onze slaapplaats net langslopen met een net gekocht stuk vlees los in zijn hand. Dat is vast voor vanavond?! Hij gidste ons naar het logeeradres via een klimsessie die we niet met zijn hulp hadden durven nemen. Omar stond aldaar in zijn regenjas en gaf aan dat hij de man had gestuurd om ons te gaan zoeken… Waren we dan zo gevaarlijk bezig? In ieder geval boffen we met een gids die zo goed voor zijn gasten zorgt.
Snel naar binnen en de rest van de regenbui onder het afdakje doorgebracht met thee en een wollen deken, mede mogelijk gemaakt door de gastheer die ons persoonlijk even kwam instoppen :’)
Zo voor het eten namen we allemaal een warme douche en gingen we in onze pyjama aan tafel voor het diner. We zaten allemaal nog vol van de weldadige lunch en kregen het volgensmij met moeite weg. Er werd ook zo belachelijk veel gemaakt dus je durfde het ook niet om niet te nemen! Wat een luxeprobleem… Smaken deed het uiteindelijk toch wel weer. De verveinethee als afsluiter van deze mooie dag en als inslaper voor een lange nacht.

Complimenten aan de kok!

De hele nacht regende en donderde het erop los. Af en toe werd ik wakker om vervolgens weer tevreden verder te slapen. Alles wat nu valt, dat valt morgen niet. Alles wat nu valt, dat valt morgen niet… Een heel rustgevende gedachte met de laatste –niet enkel- klimmen dag in het vooruitzicht.