De laatste highlights
Door: Martine
Blijf op de hoogte en volg Martine
08 Augustus 2013 | Thailand, Kanchanaburi
Dag 26
Om vijf uur werd ik wakker en ik voelde een deken van warmte om me heen, bleek dat we in Bangkok waren. We verlieten de bus en wisten niet goed waar we waren. We hadden enkel opdracht gekregen om op de hoek van Kho San Road bij het politiebureau te wachten op onze volgende bus die ons 1,5 uur later zou ophalen. Na wat rondgevraagd te hebben bleek nwe dichtbij te zitten en we liepen tien minuten. We liepen weer door de straten van Bangkok (wat het naderend einde van deze reis erg definitief maakte) Ondertussen zagen we de eerste of de laatste verkopers hun spullen opruimen/ uitstallen. We vonden het politiebureau gelukkig gelijk. Ernaast zat een rollende keuken die fruitshakes verkocht. Wat een uitkomst nu, heerlijk. We zagen dat de verkoopster tussen de verdiensten door probeerde te slapen. We vroegen ons af hoe arm je moet zijn om ’s nachts fruitshakes te moeten verkopen?
Bij het politiebureau hebben we ons opgefrist. Toen om 06:45 de bus er nog niet was begonnen we ons zorgen te maken. Om 7:00 zou namelijk de bus echt vertrekken. De politie had voor ons naar de winkel in Krabi gebeld en die zeiden dat de bus zou komen. Toen we nog langer gewacht hadden zei een taxi chauffeur dat de bus om 07:15 zou komen. Ik had nergens kracht meer voor en bleef maar hangen/ liggen.
Marloes ging op onderzoek uit en trof 200 meter verderop een busje aan die ons mee zou nemen. Wat een toeval! Ik was blij dat hij gekomen was, ik was kapot. Ik viel gelijk weer in slaap maar werd telkens wakker door het afremmen van de chauffeur. We werden na twee uur afgezet aan de rand van de stad. We hadden al gezien dat we naar het Jolly Frog wilden. Het was wel een stuk lopen dus we namen een ‘taxi’ Een scooter met een zijspan, zag er erg gammel uit. Heeft ons echter inclusief tassen veilig heengebracht. Bij het hostel zag het er erg leuk uit. We gingen voor een hut op de rivier. Deze waren het goedkoopst, 150 baht, met gedeelde badkamer. Helaas zaten deze vol, echter was het tien uur (18 uur gereisd!!!) en hadden we honger. Twaalf uur was de check out time en we besloten te wachten op een uitchecker.
We gingen daar aan de hamburger, en het was zo lekker en zo goedkoop! Ook hadden we gepofte aardappel en een shake. Om elf uur konden we al onze gewilde hut in. De omgeving van het hostel was zo mooi, het had een grote tuin met stoeltjes en hangmatten. Bij de rivier dreef een plateau met drie hutten, zo leuk. Eerst geprobeerd te slapen, het was alleen heel warm in die hutjes. Na 2,5 uur gedouched en nog even het heetste van de dag afgewacht voordat we het stadje in gingen. Daarna hebben we om af te koelen in het bijbehorende restaurant een iced tea besteld. Het plan was nu om richting het spoorlijnmuseum te gaan, deze bleek echter nog maar dertig minuten open te zijn.
Nu gaan we maar morgenochtend. Naast het museum lag een hele grote begraafplaats die de grootste bleek te zijn. Hier lagen alle omgekomenen die meegewerkt hadden aan de spoorlijn. Het waren lange rijen graven met mooie teksten en keurig onderhouden gras. Er waren 7000 graven, indrukwekkend. Hier hebben we even op een bankje gezeten en met een Nederlands gezin gesproken en vervolgens de avondmarkt van Kanchanaburi bezocht. Wat hebben ze hier een heerlijk eten! Wafels, shakes, noodles en meer. Voor het eerst hadden we de behoefte om te dineren op de markt. Heerlijk en supergoedkoop. Daarna zijn we het treinstation gaan zoeken omdat we morgen de spoorlijn willen volgen. Hier kregen we te horen dat we vanaf tien uur tickets konden kopen. Om deze dag af te sluiten hebben we bij ‘Holland house’ nog een drankje gedaan. We werden vergezeld door een medewerker die een spelletje met ons wilde doen. Daarna nog een potje gepoold en dit keer uiteraard gewonnen!
Dag 27
Om half acht ging de wekker. Na een verkoelende douche en een vluchtig ontbijt liepen we naar het museum. Het museum bevatte, tekst foto’s en voorwerpen die te maken hadden met de Birmalijn. Het was allemaal erg heftig, best bijzonder dat ik niet eerder wist van deze gebeurtenissen…
Na het Railwaymuseum zijn we snel naar het treinstation gegaan. Hier hebben we een kaartje gekocht voor Nam Tok, het eindpunt van deze lijn. Een half uur voor vertrek had de trein al een half uur vertraging. Er zaten al veel toeristen te wachten. De treinrit duurde 2,5 uur. We reden langs palmbomen, bananenbomen, valleien, over water en langs een boeddha in een grot. De rit zelf was niet spectaculair maar met kennis van de achtergrond merkte ik dat het wel bijzonder was. Bij het eindpunt begon het keihard te regenen.
Er waren enkel wat eettentjes waar we maar zijn gaan zitten. We moesten namelijk twee uur wachten voordat de trein terugging. We hadden eten besteld en hebben een half uur gewacht. Toen kwam de ober vertellen dat beide gerechten er niet meer waren. Boos liepen we weg, daar kom je lekker op tijd mee!! We zijn toen bij het buurrestaurant gaan eten waar de service stukken beter was. Heerlijke noodlesoup. De terugreis begon om half vier en we waren zo duf en moe! Onderweg nog slap gelegen om het geluid dat de trein maakte, hij had telkens een ritme wat op een dancebeat leek. Af en toe veranderde de beat en bewogen wij met ons hoofd op het ritme mee als een stel labielen.
Om 18:15 kwamen we weer aan in Kanchanaburi. Vandaag was de dag dat we onze terugvlucht bij Aeroflot moesten herbevestigen. Met muntjes wilden we bij de telefooncel bellen, leek ons makkelijk. Dit lukte maar niet, zelfs niet met hulp van de Thai. De treinmedewerker wilde niet snappen dat we zijn telefoon wilde nemen dus er ontstond lichte stress. Dit wilden we gewoon even regelen! We werden naar het politiebureau gestuurd waar niemand te bekennen was. Vervolgens zijn we een internetcafé ingedoken om eerst het nummer te controleren. Met handen en voeten werk hebben we iemands telefoon kunnen lenen om tot de ontdekking te komen dat het nummer niet klopte. Het stond nota bene op de site van Aeroflot! Vervolgens dachten de medewerkers dat we een vliegticket wilde kopen, ja dan zijn ze er als de kippen bij! Frustratie alom.
Uiteindelijk heb ik mamma gebeld om via Skype haar te vragen te bellen. Toen ze dit had gedaan bleek herbevestigen helemaal niet nodig te zijn! AAH. Voor de schrik hebben we onszelf maar getrakteerd op een passievrucht shake en op zoek gegaan naar een excursie voor morgen. Er bleek niets meer voor ons te zijn. Alles hadden we al gedaan. Grot, check. Waterval, check. Tempel, check. Trekking, check. Olifantenrit, check. Tiger temple, no way!
Een teken dat we alles uit onze reis gehaald hadden denk ik. Toen hebben we een bezoek aan de Floating Market in Damnoen Saduak geboekt. Omdat we niet kunnen ontbijten morgen hebben we bij Seven Eleven maar pakjes melk gehaald, de normaalste die er was, en een soort soepstengels. Daarna zijn we naar ons warme, gehorige hutje gegaan om te schrijven en te gaan slapen. Morgen worden we om zeven uur opgehaald. Vlak voor het slapengaan bekeek Marloes de pakjes melk eens nader, BLEEK HET ZOETE MELK TE ZIJN.
Dag 28
Zoals verwacht smaakte de melk naar melk met veel te veel suiker. De broodsticks smaakten naar Maria biscuitjes. We worden gek, echt waar.
Gelukkig verliep de busrit voorspoedig. We werden begeleid door een enthousiaste dame. Bij aankomst stapten we in een longtailboot. Ons groepje bestond uit zes mensen. We voeren door het doolhof van kanalen, langs de boten met al hun waar. Ik vond het lastig om snel te kijken, te onderhandelen en verder te gaan. Tijdens de boottocht heb ik ook niks gekocht. Hierna namen we een kijkje bij een zogenaamde ‘kokosnootsuikerboerderij’ Van het sap uit de kokosnoot maken ze suiker, dit wordt gebruikt door bakkers en er worden snoepjes van gemaakt. Je kon het proces volgen en proeven. Lekker hoor! Allerlei producten werden hier verkocht, ik heb lekkere snoepjes gekocht. Hierna hebben we weer een stuk gevaren voordat we aan land gingen en drie kwartier vrije tijd kregen. Binnen deze tijd heb ik gestreden voor een mooie enkelband, een vijzel om mijn curry’s te maken, een canvasschilderijtje van de floating market. (de camera kon helaas geen mooie foto’s maken). En tot slot heb ik voor het eerst sticky rice met mango gegeten. Hierna voeren we weer terug naar de auto om een bezoek te brengen aan een teakwerkplaats. Hier heeft Marloes iets laten maken en hebben we rondgekeken. Eenmaal terug bij het guesthouse hebben we in de zon gezeten, gegeten, lekker lang gedouched en geschreven. Ik voelde me weer vrouw in plaats van bosaap. Daarna heb ik mijn tas opgeruimd en zoveel mogelijk alles erin weten te krijgen.
Wat heb ik veel gekocht! Haha. Hierna een middagdutje en genoten van de tropische regenbui die ik kon aanschouwen vanaf onze veranda. Het koelde lekker af. Marloes was even ergens gaan lopen en kwam nat terug. Hierna hebben we in het restaurant gegeten en een tijdje gekletst met een Amerikaanse jongen die was komen studeren in Bangkok. Hij verbleef hier een lang weekend voordat de studie begon. Toen het al wat later was hebben we ongeveer drie kwartier gewandeld door Kanchanaburi, Marloes wilde een mooie plek bij het water laten zien. Helaas kon ze die niet meer vinden in het donker. We bedachten ons dat dit onze allerlaatste ‘normale’ avond in een ‘normale’ stad zou zijn. Wat komt het einde ineens dichtbij, bah!
Dag 29
Wakker geworden door een levendige droom over een bus die we misten. Als reactie op Marloes haar antwoord hierop zei ik dat ik moest pissen. Haha. Hierna ontbeten, al werd ik na het eten misselijk van de inmiddels zo veelste omelet. Ik heb het helemaal gehad met boiled, baked, scrambled etc ei. Na het ontbijt zijn we bij het restaurant blijven hangen tot onze bus om half twaalf zou komen. Rond half twee kwamen we aan in de buurt van Kho San Road. Zoals verwacht vermoeid, met zware tassen drukte en warmte van Bangkok in. We wilden z.s.m. een hostel vinden maar weigerden ons 'fijne' hostel van de eerste nacht wederom op te zoeken.
We hebben wel weer in deze achterstraatjes en vonden vlakbij het New Central Guesthouse. Dit guesthouse zag er stukken beter uit, zeer geschikt voor onze laatste nacht in Bangkok. De spullen neergegooid, deodorant op en hollend voor een mangoshake naar Kho San Road. Hierna afgekoeld en op zoek naar een tuktuk die ons naar Chinatown kom brengen. Marloes was dolgelukkig, ze had namelijk haar lang gezochte olifant toch nog weten te kopen voor Tane. Daarnaast hebben we wat curry's en eten gekocht voor thuis. Nog maar een paar souvenirs te gaan...
Toen Marloes wilde gaan pinnen lukte het haar niet, mij lukte het wel. We schrokken want er stond dat ze contact met haar bank op moest nemen. Wij dachten gelijk aan skimpraktijken! In alle paniek een internetcafe gezocht en toen bleek dat haar pin op europa gezet was. Heel raar. Gelukkig was dat het maar. Ook hebben we voor morgen een fietstocht bij Ko van Kessel geboekt via internet. Hierna waren we hongerig en namen een tuktuk terug naar Kho San Road omdat de gefrituurde eendenkoppen, varkenspoten en rare witte vis ons niet echt aanspraken. We hebben lekker gegeten en wederom de souvenirsjacht geopend. Ik had alles vrij snel gevonden en ging terug naar het guesthouse om te douchen, computeren en mijn wond met steeds groter wordende kop te verzorgen. Daarna mijn tas met man en macht ingepakten voila, het paste gewoon! Ons laatste geld tellend beseffend dat ik het net aan zou redden en Marloes niet. We moesten dus bijpinnen, waar we van baalden omdat je veel extra kosten betaalt. Overwogen ons lichaam bij Kho San Road aan te bieden, bedelen of niets meer eten tot vertrek. Slaap lekker!
Dag 30
Onze bagage laten staan bij het guesthouse en echt een fantastisch restaurantje gevonden vlakbij ons guesthouse. Het was een vegetarisch en veganistisch restaurant in een soort nomadenstijl. Hier zat je op kussens op de grond in een zandkleurige omgeving. Ze hadden heerlijk eten en een hele relaxede sfeer, zeer bijzonder voor Bangkok. Ik nam 'normale' yoghurt met muesli en Marloes pannekoeken. Er zaten twee nederlandse meiden met wie ik even gesproken heb. Zij zouden vanmiddag al terugvliegen. Luisterend naar hun reisroute waren we trots op onze plankunsten. Rond half twaalf hebben we een veel te dure tuktuk gevonden die ons naar het Riverside Shopping Centre bracht. Hier vlakbij zit namelijk het kantoor van Ko van Kessel. We waren 1,5 uur te vroeg en hebben rondgekeken in het supernette en luxe winkelcentrum. Hier heb ik na lange tijd weer eens koffie gedronken terwijl Marloes zich overgaf aan latte green tea. Tot haar schrik bleek het de smerige tiger herbal te zijn die ik eerder al had uitgeprobeerd en had verbannen. Het was dit keer met opgeklopte melk, echt om te kotsen. Als troost besloot ze de lemon thee bij de buren te proberen. Haha, toen bleek het WEER dit spul te zijn met wat lemon poeder. Marloes kon wel janken, haha. Ik lag slap. 'Zelfs thee is niet te vertrouwen' Toen ik dit vieze goedje wilde weggooien viel het over mijn hand heen. Toen we bij Ko van Kessel aankwamen werden we overvallen door happy families. We kregen een welkomstdrankje en een blauw bandje. We behoorden tot het blauwe team. Tussen de gillende kinderen, allemaal nederlanders, kwam er een vader uitgelaten naar me toe. 'Blue team! Yeah!!!' Omg, dit is echt het einde van de reis. Tussen de hollanders in Bangkok. Ik kon niets anders dan glimlachen. Oja, er zijn ook kinderen bij;”kut en allerlei andere onzedig taalgebruik moet vanaf nu vermeden worden. Dus en iedereen verstaat alles wat we zeggen en we moeten ook nog opletten op wat we zeggen. De fietstocht zou drie uur duren en we kregen allemaal een fiets. Er gingen twee begeleiders mee waarvan een thais meisje, Jacky, erg enthousiast alles vertelde. Ze deed het erg leuk met har geleerde nederlandse woordjes. De fietstocht leidde ons naar allerlei tempels waar we weer nieuwe dingen te weten kwamen over de thaise cultuur. Door de smalle steegjes en straten van Chinatown waar geen enkele toerist kam, erg leuk. Bij de rivier staken we over met de pont, hier kwam Marloes erachter dat ze haar slipper kwijt was geraakt uit haar mandje. Ze had namelijk wonden op haar voeten en had haar slippers uitgedaan. Wederom slipper weg, nu echt. Niemand die hem op had geraapt, het heeft zo moeten zijn grapte ik. De gammele boot bracht ons naar de overkant van Bangkok. We waren beland in het gedeelte waar de locals wonen. Allerlei huizen in vormen en maten reden we voorbij, nagezwaaid door de thaise kinderen en volwassenen die het leuk vonden ons te zien. We kregen een pauze tussen de locals, ik heb nog een mooie foto gemaakt van drie vrouwen die bonen aan het snijden waren. Bij weer een tempel hebben we maar om maar weer gelukkig te worden drie keer de gong laten afgaan. Wat moeten ze hier gelukkig zijn met al dat bijgeloof. Hierna zijn we teruggefietst en voor de regenbui echt doorkwam waren we terug op het kantoor. Daarna hebben we snel een tuktuk gepakt om naar Kho San Road te gaan, de rugtassen opgehaald en wederom gegeten bij het heerlijke restaurant. Dit keer namen we de humus, falafel en brood. Goddeliijke maaltijd!! Hier kwamen we erachter dat we toch echt niet genoeg geld hadden om de taxi naar het vliegveld te kunnen betalen. Tenminste, we hadden 200 baht voor heen en terug vanaf het hotel. Dit leek ons vrij weinig, een lokale engelsman wenste ons geluk… We weigerden om weer voor 100 baht geld te pinnen en veel extra koten te betalen. Marloes had namelijk al gepind vanmorgen maar verkeerd gerekend… Als een geschenk uit de hemel kwam diezelfde man ons 100 baht brengen, hiermee zouden we een eind komen Nu dus 300 baht voor twee taxi ritjes, op hoop van zegen dan maar. We hadden al eerder tickets gekocht om met een busje naar het vliegveld gebracht te worden. We werden per scooter 1 voor 1 naar een punt verderop gebracht. (erg lastig met een backpack en eastpak acherop een scooter) Ondertussen werd er veel vuurwerk afgestoken en was de stad prachtig verlicht ter ere van de verjaardag van de koningin. Net feest nu wij weggaan. Op het vliegveld konden we thankgod een taxi krijgen voor 150 baht, nu MOET die andere taxi wel 150 baht kosten. Ons hotel was netjes en schoon. We hebben lekker gedouched en zijn gaan slapen. We hadden afgesproken dat de receptie zou zorgen dat er 7 uur een taxi zou klaarstaan, voor 150 baht.
Dag 31
Om half zeven ging de wekker. Vannacht heb ik weer Marloes wakker geschreeuwd omdat we -natuurlijk- onze taxi hadden gemist. Gelukkig stond de taxi er keurig op tijd en we hadden een vriendelijke chauffeur die in zijn beste engels vanalles wilde weten. Hij vroeg of we volgend jaar weer zouden komen, hij zou ons rondrijden door Thailand.. jaja, haha. Op het vliegveld ons 'ontbijt' opgegeten, noten, water en rozijnen. Daarna nog ven gewacht op ons vliegtuig. Deze keer was de vlucht echt vreselijk, ik wilde naar huis, mijn scherm deed het niet, ik had zelf geen muziek en mijn voet deed heel veel pijn. Ook zat er weer een vieze rus telkens naar ons te kijken, ga weg! Negen uur later kwamen we aan en kwam ik tot de ontdekking dat mijn voet volgelopen was en ik amper kon lopen. Inmiddels drie ontstoken wonden en veel pijn. Zaten we dan; zonder geld, vijf uur wachten op een plastic stoel. Thank god kon ik ergens ijsklontjes krijgen om mijn voet te koelen. Ook heb ik de kaart voor Bjorn geschreven en de laatste dagboekfragmenten geschreven. Nog even en we zijn gewoon weer thuis! Gelukkig verliep de tweede vlucht beter, ik kon eerst niet slapen door de pijn. Marloes wreef over mijn been en verlichtte de pijn, uiteindelijk viel ik in slaap. Toen we de gate uitkwamen stond iedereen daar en werd ik besprongen door Bjorn. Hij had crackers met oude kaas voor ons meegenomen waar we ons maar al te graag te goed aan deden! Fijn om weer in Nederland te zijn:)
Om vijf uur werd ik wakker en ik voelde een deken van warmte om me heen, bleek dat we in Bangkok waren. We verlieten de bus en wisten niet goed waar we waren. We hadden enkel opdracht gekregen om op de hoek van Kho San Road bij het politiebureau te wachten op onze volgende bus die ons 1,5 uur later zou ophalen. Na wat rondgevraagd te hebben bleek nwe dichtbij te zitten en we liepen tien minuten. We liepen weer door de straten van Bangkok (wat het naderend einde van deze reis erg definitief maakte) Ondertussen zagen we de eerste of de laatste verkopers hun spullen opruimen/ uitstallen. We vonden het politiebureau gelukkig gelijk. Ernaast zat een rollende keuken die fruitshakes verkocht. Wat een uitkomst nu, heerlijk. We zagen dat de verkoopster tussen de verdiensten door probeerde te slapen. We vroegen ons af hoe arm je moet zijn om ’s nachts fruitshakes te moeten verkopen?
Bij het politiebureau hebben we ons opgefrist. Toen om 06:45 de bus er nog niet was begonnen we ons zorgen te maken. Om 7:00 zou namelijk de bus echt vertrekken. De politie had voor ons naar de winkel in Krabi gebeld en die zeiden dat de bus zou komen. Toen we nog langer gewacht hadden zei een taxi chauffeur dat de bus om 07:15 zou komen. Ik had nergens kracht meer voor en bleef maar hangen/ liggen.
Marloes ging op onderzoek uit en trof 200 meter verderop een busje aan die ons mee zou nemen. Wat een toeval! Ik was blij dat hij gekomen was, ik was kapot. Ik viel gelijk weer in slaap maar werd telkens wakker door het afremmen van de chauffeur. We werden na twee uur afgezet aan de rand van de stad. We hadden al gezien dat we naar het Jolly Frog wilden. Het was wel een stuk lopen dus we namen een ‘taxi’ Een scooter met een zijspan, zag er erg gammel uit. Heeft ons echter inclusief tassen veilig heengebracht. Bij het hostel zag het er erg leuk uit. We gingen voor een hut op de rivier. Deze waren het goedkoopst, 150 baht, met gedeelde badkamer. Helaas zaten deze vol, echter was het tien uur (18 uur gereisd!!!) en hadden we honger. Twaalf uur was de check out time en we besloten te wachten op een uitchecker.
We gingen daar aan de hamburger, en het was zo lekker en zo goedkoop! Ook hadden we gepofte aardappel en een shake. Om elf uur konden we al onze gewilde hut in. De omgeving van het hostel was zo mooi, het had een grote tuin met stoeltjes en hangmatten. Bij de rivier dreef een plateau met drie hutten, zo leuk. Eerst geprobeerd te slapen, het was alleen heel warm in die hutjes. Na 2,5 uur gedouched en nog even het heetste van de dag afgewacht voordat we het stadje in gingen. Daarna hebben we om af te koelen in het bijbehorende restaurant een iced tea besteld. Het plan was nu om richting het spoorlijnmuseum te gaan, deze bleek echter nog maar dertig minuten open te zijn.
Nu gaan we maar morgenochtend. Naast het museum lag een hele grote begraafplaats die de grootste bleek te zijn. Hier lagen alle omgekomenen die meegewerkt hadden aan de spoorlijn. Het waren lange rijen graven met mooie teksten en keurig onderhouden gras. Er waren 7000 graven, indrukwekkend. Hier hebben we even op een bankje gezeten en met een Nederlands gezin gesproken en vervolgens de avondmarkt van Kanchanaburi bezocht. Wat hebben ze hier een heerlijk eten! Wafels, shakes, noodles en meer. Voor het eerst hadden we de behoefte om te dineren op de markt. Heerlijk en supergoedkoop. Daarna zijn we het treinstation gaan zoeken omdat we morgen de spoorlijn willen volgen. Hier kregen we te horen dat we vanaf tien uur tickets konden kopen. Om deze dag af te sluiten hebben we bij ‘Holland house’ nog een drankje gedaan. We werden vergezeld door een medewerker die een spelletje met ons wilde doen. Daarna nog een potje gepoold en dit keer uiteraard gewonnen!
Dag 27
Om half acht ging de wekker. Na een verkoelende douche en een vluchtig ontbijt liepen we naar het museum. Het museum bevatte, tekst foto’s en voorwerpen die te maken hadden met de Birmalijn. Het was allemaal erg heftig, best bijzonder dat ik niet eerder wist van deze gebeurtenissen…
Na het Railwaymuseum zijn we snel naar het treinstation gegaan. Hier hebben we een kaartje gekocht voor Nam Tok, het eindpunt van deze lijn. Een half uur voor vertrek had de trein al een half uur vertraging. Er zaten al veel toeristen te wachten. De treinrit duurde 2,5 uur. We reden langs palmbomen, bananenbomen, valleien, over water en langs een boeddha in een grot. De rit zelf was niet spectaculair maar met kennis van de achtergrond merkte ik dat het wel bijzonder was. Bij het eindpunt begon het keihard te regenen.
Er waren enkel wat eettentjes waar we maar zijn gaan zitten. We moesten namelijk twee uur wachten voordat de trein terugging. We hadden eten besteld en hebben een half uur gewacht. Toen kwam de ober vertellen dat beide gerechten er niet meer waren. Boos liepen we weg, daar kom je lekker op tijd mee!! We zijn toen bij het buurrestaurant gaan eten waar de service stukken beter was. Heerlijke noodlesoup. De terugreis begon om half vier en we waren zo duf en moe! Onderweg nog slap gelegen om het geluid dat de trein maakte, hij had telkens een ritme wat op een dancebeat leek. Af en toe veranderde de beat en bewogen wij met ons hoofd op het ritme mee als een stel labielen.
Om 18:15 kwamen we weer aan in Kanchanaburi. Vandaag was de dag dat we onze terugvlucht bij Aeroflot moesten herbevestigen. Met muntjes wilden we bij de telefooncel bellen, leek ons makkelijk. Dit lukte maar niet, zelfs niet met hulp van de Thai. De treinmedewerker wilde niet snappen dat we zijn telefoon wilde nemen dus er ontstond lichte stress. Dit wilden we gewoon even regelen! We werden naar het politiebureau gestuurd waar niemand te bekennen was. Vervolgens zijn we een internetcafé ingedoken om eerst het nummer te controleren. Met handen en voeten werk hebben we iemands telefoon kunnen lenen om tot de ontdekking te komen dat het nummer niet klopte. Het stond nota bene op de site van Aeroflot! Vervolgens dachten de medewerkers dat we een vliegticket wilde kopen, ja dan zijn ze er als de kippen bij! Frustratie alom.
Uiteindelijk heb ik mamma gebeld om via Skype haar te vragen te bellen. Toen ze dit had gedaan bleek herbevestigen helemaal niet nodig te zijn! AAH. Voor de schrik hebben we onszelf maar getrakteerd op een passievrucht shake en op zoek gegaan naar een excursie voor morgen. Er bleek niets meer voor ons te zijn. Alles hadden we al gedaan. Grot, check. Waterval, check. Tempel, check. Trekking, check. Olifantenrit, check. Tiger temple, no way!
Een teken dat we alles uit onze reis gehaald hadden denk ik. Toen hebben we een bezoek aan de Floating Market in Damnoen Saduak geboekt. Omdat we niet kunnen ontbijten morgen hebben we bij Seven Eleven maar pakjes melk gehaald, de normaalste die er was, en een soort soepstengels. Daarna zijn we naar ons warme, gehorige hutje gegaan om te schrijven en te gaan slapen. Morgen worden we om zeven uur opgehaald. Vlak voor het slapengaan bekeek Marloes de pakjes melk eens nader, BLEEK HET ZOETE MELK TE ZIJN.
Dag 28
Zoals verwacht smaakte de melk naar melk met veel te veel suiker. De broodsticks smaakten naar Maria biscuitjes. We worden gek, echt waar.
Gelukkig verliep de busrit voorspoedig. We werden begeleid door een enthousiaste dame. Bij aankomst stapten we in een longtailboot. Ons groepje bestond uit zes mensen. We voeren door het doolhof van kanalen, langs de boten met al hun waar. Ik vond het lastig om snel te kijken, te onderhandelen en verder te gaan. Tijdens de boottocht heb ik ook niks gekocht. Hierna namen we een kijkje bij een zogenaamde ‘kokosnootsuikerboerderij’ Van het sap uit de kokosnoot maken ze suiker, dit wordt gebruikt door bakkers en er worden snoepjes van gemaakt. Je kon het proces volgen en proeven. Lekker hoor! Allerlei producten werden hier verkocht, ik heb lekkere snoepjes gekocht. Hierna hebben we weer een stuk gevaren voordat we aan land gingen en drie kwartier vrije tijd kregen. Binnen deze tijd heb ik gestreden voor een mooie enkelband, een vijzel om mijn curry’s te maken, een canvasschilderijtje van de floating market. (de camera kon helaas geen mooie foto’s maken). En tot slot heb ik voor het eerst sticky rice met mango gegeten. Hierna voeren we weer terug naar de auto om een bezoek te brengen aan een teakwerkplaats. Hier heeft Marloes iets laten maken en hebben we rondgekeken. Eenmaal terug bij het guesthouse hebben we in de zon gezeten, gegeten, lekker lang gedouched en geschreven. Ik voelde me weer vrouw in plaats van bosaap. Daarna heb ik mijn tas opgeruimd en zoveel mogelijk alles erin weten te krijgen.
Wat heb ik veel gekocht! Haha. Hierna een middagdutje en genoten van de tropische regenbui die ik kon aanschouwen vanaf onze veranda. Het koelde lekker af. Marloes was even ergens gaan lopen en kwam nat terug. Hierna hebben we in het restaurant gegeten en een tijdje gekletst met een Amerikaanse jongen die was komen studeren in Bangkok. Hij verbleef hier een lang weekend voordat de studie begon. Toen het al wat later was hebben we ongeveer drie kwartier gewandeld door Kanchanaburi, Marloes wilde een mooie plek bij het water laten zien. Helaas kon ze die niet meer vinden in het donker. We bedachten ons dat dit onze allerlaatste ‘normale’ avond in een ‘normale’ stad zou zijn. Wat komt het einde ineens dichtbij, bah!
Dag 29
Wakker geworden door een levendige droom over een bus die we misten. Als reactie op Marloes haar antwoord hierop zei ik dat ik moest pissen. Haha. Hierna ontbeten, al werd ik na het eten misselijk van de inmiddels zo veelste omelet. Ik heb het helemaal gehad met boiled, baked, scrambled etc ei. Na het ontbijt zijn we bij het restaurant blijven hangen tot onze bus om half twaalf zou komen. Rond half twee kwamen we aan in de buurt van Kho San Road. Zoals verwacht vermoeid, met zware tassen drukte en warmte van Bangkok in. We wilden z.s.m. een hostel vinden maar weigerden ons 'fijne' hostel van de eerste nacht wederom op te zoeken.
We hebben wel weer in deze achterstraatjes en vonden vlakbij het New Central Guesthouse. Dit guesthouse zag er stukken beter uit, zeer geschikt voor onze laatste nacht in Bangkok. De spullen neergegooid, deodorant op en hollend voor een mangoshake naar Kho San Road. Hierna afgekoeld en op zoek naar een tuktuk die ons naar Chinatown kom brengen. Marloes was dolgelukkig, ze had namelijk haar lang gezochte olifant toch nog weten te kopen voor Tane. Daarnaast hebben we wat curry's en eten gekocht voor thuis. Nog maar een paar souvenirs te gaan...
Toen Marloes wilde gaan pinnen lukte het haar niet, mij lukte het wel. We schrokken want er stond dat ze contact met haar bank op moest nemen. Wij dachten gelijk aan skimpraktijken! In alle paniek een internetcafe gezocht en toen bleek dat haar pin op europa gezet was. Heel raar. Gelukkig was dat het maar. Ook hebben we voor morgen een fietstocht bij Ko van Kessel geboekt via internet. Hierna waren we hongerig en namen een tuktuk terug naar Kho San Road omdat de gefrituurde eendenkoppen, varkenspoten en rare witte vis ons niet echt aanspraken. We hebben lekker gegeten en wederom de souvenirsjacht geopend. Ik had alles vrij snel gevonden en ging terug naar het guesthouse om te douchen, computeren en mijn wond met steeds groter wordende kop te verzorgen. Daarna mijn tas met man en macht ingepakten voila, het paste gewoon! Ons laatste geld tellend beseffend dat ik het net aan zou redden en Marloes niet. We moesten dus bijpinnen, waar we van baalden omdat je veel extra kosten betaalt. Overwogen ons lichaam bij Kho San Road aan te bieden, bedelen of niets meer eten tot vertrek. Slaap lekker!
Dag 30
Onze bagage laten staan bij het guesthouse en echt een fantastisch restaurantje gevonden vlakbij ons guesthouse. Het was een vegetarisch en veganistisch restaurant in een soort nomadenstijl. Hier zat je op kussens op de grond in een zandkleurige omgeving. Ze hadden heerlijk eten en een hele relaxede sfeer, zeer bijzonder voor Bangkok. Ik nam 'normale' yoghurt met muesli en Marloes pannekoeken. Er zaten twee nederlandse meiden met wie ik even gesproken heb. Zij zouden vanmiddag al terugvliegen. Luisterend naar hun reisroute waren we trots op onze plankunsten. Rond half twaalf hebben we een veel te dure tuktuk gevonden die ons naar het Riverside Shopping Centre bracht. Hier vlakbij zit namelijk het kantoor van Ko van Kessel. We waren 1,5 uur te vroeg en hebben rondgekeken in het supernette en luxe winkelcentrum. Hier heb ik na lange tijd weer eens koffie gedronken terwijl Marloes zich overgaf aan latte green tea. Tot haar schrik bleek het de smerige tiger herbal te zijn die ik eerder al had uitgeprobeerd en had verbannen. Het was dit keer met opgeklopte melk, echt om te kotsen. Als troost besloot ze de lemon thee bij de buren te proberen. Haha, toen bleek het WEER dit spul te zijn met wat lemon poeder. Marloes kon wel janken, haha. Ik lag slap. 'Zelfs thee is niet te vertrouwen' Toen ik dit vieze goedje wilde weggooien viel het over mijn hand heen. Toen we bij Ko van Kessel aankwamen werden we overvallen door happy families. We kregen een welkomstdrankje en een blauw bandje. We behoorden tot het blauwe team. Tussen de gillende kinderen, allemaal nederlanders, kwam er een vader uitgelaten naar me toe. 'Blue team! Yeah!!!' Omg, dit is echt het einde van de reis. Tussen de hollanders in Bangkok. Ik kon niets anders dan glimlachen. Oja, er zijn ook kinderen bij;”kut en allerlei andere onzedig taalgebruik moet vanaf nu vermeden worden. Dus en iedereen verstaat alles wat we zeggen en we moeten ook nog opletten op wat we zeggen. De fietstocht zou drie uur duren en we kregen allemaal een fiets. Er gingen twee begeleiders mee waarvan een thais meisje, Jacky, erg enthousiast alles vertelde. Ze deed het erg leuk met har geleerde nederlandse woordjes. De fietstocht leidde ons naar allerlei tempels waar we weer nieuwe dingen te weten kwamen over de thaise cultuur. Door de smalle steegjes en straten van Chinatown waar geen enkele toerist kam, erg leuk. Bij de rivier staken we over met de pont, hier kwam Marloes erachter dat ze haar slipper kwijt was geraakt uit haar mandje. Ze had namelijk wonden op haar voeten en had haar slippers uitgedaan. Wederom slipper weg, nu echt. Niemand die hem op had geraapt, het heeft zo moeten zijn grapte ik. De gammele boot bracht ons naar de overkant van Bangkok. We waren beland in het gedeelte waar de locals wonen. Allerlei huizen in vormen en maten reden we voorbij, nagezwaaid door de thaise kinderen en volwassenen die het leuk vonden ons te zien. We kregen een pauze tussen de locals, ik heb nog een mooie foto gemaakt van drie vrouwen die bonen aan het snijden waren. Bij weer een tempel hebben we maar om maar weer gelukkig te worden drie keer de gong laten afgaan. Wat moeten ze hier gelukkig zijn met al dat bijgeloof. Hierna zijn we teruggefietst en voor de regenbui echt doorkwam waren we terug op het kantoor. Daarna hebben we snel een tuktuk gepakt om naar Kho San Road te gaan, de rugtassen opgehaald en wederom gegeten bij het heerlijke restaurant. Dit keer namen we de humus, falafel en brood. Goddeliijke maaltijd!! Hier kwamen we erachter dat we toch echt niet genoeg geld hadden om de taxi naar het vliegveld te kunnen betalen. Tenminste, we hadden 200 baht voor heen en terug vanaf het hotel. Dit leek ons vrij weinig, een lokale engelsman wenste ons geluk… We weigerden om weer voor 100 baht geld te pinnen en veel extra koten te betalen. Marloes had namelijk al gepind vanmorgen maar verkeerd gerekend… Als een geschenk uit de hemel kwam diezelfde man ons 100 baht brengen, hiermee zouden we een eind komen Nu dus 300 baht voor twee taxi ritjes, op hoop van zegen dan maar. We hadden al eerder tickets gekocht om met een busje naar het vliegveld gebracht te worden. We werden per scooter 1 voor 1 naar een punt verderop gebracht. (erg lastig met een backpack en eastpak acherop een scooter) Ondertussen werd er veel vuurwerk afgestoken en was de stad prachtig verlicht ter ere van de verjaardag van de koningin. Net feest nu wij weggaan. Op het vliegveld konden we thankgod een taxi krijgen voor 150 baht, nu MOET die andere taxi wel 150 baht kosten. Ons hotel was netjes en schoon. We hebben lekker gedouched en zijn gaan slapen. We hadden afgesproken dat de receptie zou zorgen dat er 7 uur een taxi zou klaarstaan, voor 150 baht.
Dag 31
Om half zeven ging de wekker. Vannacht heb ik weer Marloes wakker geschreeuwd omdat we -natuurlijk- onze taxi hadden gemist. Gelukkig stond de taxi er keurig op tijd en we hadden een vriendelijke chauffeur die in zijn beste engels vanalles wilde weten. Hij vroeg of we volgend jaar weer zouden komen, hij zou ons rondrijden door Thailand.. jaja, haha. Op het vliegveld ons 'ontbijt' opgegeten, noten, water en rozijnen. Daarna nog ven gewacht op ons vliegtuig. Deze keer was de vlucht echt vreselijk, ik wilde naar huis, mijn scherm deed het niet, ik had zelf geen muziek en mijn voet deed heel veel pijn. Ook zat er weer een vieze rus telkens naar ons te kijken, ga weg! Negen uur later kwamen we aan en kwam ik tot de ontdekking dat mijn voet volgelopen was en ik amper kon lopen. Inmiddels drie ontstoken wonden en veel pijn. Zaten we dan; zonder geld, vijf uur wachten op een plastic stoel. Thank god kon ik ergens ijsklontjes krijgen om mijn voet te koelen. Ook heb ik de kaart voor Bjorn geschreven en de laatste dagboekfragmenten geschreven. Nog even en we zijn gewoon weer thuis! Gelukkig verliep de tweede vlucht beter, ik kon eerst niet slapen door de pijn. Marloes wreef over mijn been en verlichtte de pijn, uiteindelijk viel ik in slaap. Toen we de gate uitkwamen stond iedereen daar en werd ik besprongen door Bjorn. Hij had crackers met oude kaas voor ons meegenomen waar we ons maar al te graag te goed aan deden! Fijn om weer in Nederland te zijn:)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
